Metallica - ...And justice for all

Το "Master of puppets" του 1986 είχε αφήσει μία γλυκόπικρη γεύση στους Metallica: Από τη μία, τους είχε βάλει στη χορεία των σημαντικών συγκροτημάτων, σε αντάλλαγμα όμως, η μοίρα είχε πάρει τη ζωή του ιδιοφυούς Cliff Burton με τον πλέον άδικο τρόπο. Όταν καταλάγιασε ο πόνος στα στήθη των τριών συντρόφων του, αυτοί βγήκαν ες άγραν του αντικαταστάτη του, τον οποίο βρήκαν στο πρόσωπο του Jason Newsted (πρώην Flotsam and Jetsam). Ως επιβράβευση για την εκλογή του, οι νέοι συνάδελφοί του φρόντισαν να σβήσουν σχεδόν ολοσχερώς το μπάσο από την τελική μίξη του επόμενου δίσκου τους. Γενικότερα, ανατρέχοντας στη θητεία του Newsted στους Metallica, συμπεραίνουμε ότι ο πρώτος ποτέ δεν ταίριαξε απόλυτα στη θέση που κλήθηκε να καλύψει, αφού τα άλλα μέλη δεν του άφηναν παρά ελάχιστο χώρο για να παρουσιάσει και να αναπτύξει τη δημιουργική πλευρά του.

\r\n\r\n

Με τον Newsted σε ρόλο λίγο πολύ κομπάρσου, οι Metallica ηχογράφησαν και κυκλοφόρησαν τον διάδοχο του "Master of puppets", υπό τον τίτλο "...And justice for all", στο εξώφυλλο του οποίου απεικονίζεται η τυφλή Δικαιοσύνη να σωριάζεται χάμω και να σπάει σε χίλια κομμάτια. Το στιχουργικό περιεχόμενο υποστηρίζει τούτη την αναπαράσταση: Η φίμωση του ελεύθερου λόγου, η καταστροφή του περιβάλλοντος, η φρίκη του πολέμου, όλα αυτά βρήκαν εύκολα μία θέση στις φιλοσοφικές αναζητήσεις της μπάντας, καθιστώντας έτσι το LP άκρως πολιτικοποιημένο και ιδιαιτέρως σκοτεινό. Από κοντά και το μουσικό ύφος συντρέχει τη γενική μουντάδα του δίσκου: Επίπεδα riff (ίσως τα καλύτερα που έχει παραγάγει ποτέ το δίδυμο Hetfied/Hammett), οιωνεί industrial αισθητική, εκκωφαντικά τύμπανα και ένα τελικό αποτέλεσμα που ακούγεται αβάσταχτα πεπιεσμένο. Δεν υπάρχει διαφυγή, ο ακροατής ασφυκτιά και η μπάντα μειδιά ικανοποιημένη, έχοντας πετύχει τον σκοπό της.

\r\n\r\n

Οι συνθέσεις και πάλι κατά πολύ ανώτερες των προσδοκιών. Αναφέρω τις αδυναμίες μου: "Blackened", "Eye of the beholder", "The shortest straw", "Frayed ends of sanity" (χαλάζι εκπληκτικών riff, κι όποιος αντέξει) και φυσικά το αθάνατο "One", που θρυμματίζει την καρδιά με τη μελαγχολία του πρώτου μέρους, προετοιμάζοντας το ξέσπασμα του δεύτερου - και ας μην ξεχνάμε και το ιστορικό clip με σκηνές και περικοπές από το "O Τζόνι πήρε το όπλο του" (1970). Το μαυρόασπρο έργο όμως δεν θα ήταν ολοκληρωμένο δίχως το ορχηστρικό "To live is to die", πάνω από το οποίο πλανάται το πληθωρικό στοιχειό του μεγάλου απόντος, του Cliff. Κιθάρες βαριές κι ασήκωτες -τόσο ταιριαστές στον επιτάφιο για έναν αδικοχαμένο μουσικό και συνάμα αλησμόνητο φίλο-, ένα βιολί που θρηνεί μαζί μας και η ποίηση που συνοδεύει τον νεκρό στο γοητευτικό τελευταίο ταξίδι του.

\r\n\r\n

Το "...And justice for all" είναι ένας δύσκολος δίσκος, καμωμένος με χρώματα του χαμού και της οργής. Αν είναι ωκεανός, το νερό του ρουφάει τον κολυμβητή, κι αν κορμί, το δέρμα του κολλάει σαν βδέλλα πάνω στον εραστή του. Από δω και πέρα, δικό σας.

\r\n\r\n

\r\n\r\n

Κων/νος Χρυσόγελος
\r\n 

\r\n