Crows - The Dying Race

Τους  Bernd Kost και Bobby Schottkowski τους μάθαμε στους Sodom. Τον Frank Banx στους Angel Dust. Τον Leszek "Leo" Szpigiel στους Mekong Delta/Scanner. Και όμως, αυτοί κάποτε συνυπήρξαν στην ίδια μπάντα, τους Crows. Όνομα παρμένο από παλιό βιβλίο Donald Duck και η ιδέα  των τότε τέσσερων φίλων να δημιουργήσουν μια μπάντα το 1980 μπήκε σε εφαρμογή. Επιρροές από Kiss, Queen, Pink Floyd, Iron Maiden και Judas Priest στα ακούσματα των μελών έκαναν την μουσική τους όλο και πιο σκληρή.  Τι 1985 βγαίνει το πρώτο demo τους ‘’ Born to Fight’’ ενώ ένα χρόνο αργότερα ακολουθούν άλλα δυο. Πολλές αλλαγές στις θέσεις των κιθαρίστων, ένα ακόμα demo το 1988 και η πενταμελής σύνθεση της μπάντας κατασταλάζει. Το demo ΄΄The Legions’’ του 1989 περιέχει 4 τραγουδάρες (μεταξύ τους και το ‘’four’’ που τα κατάφερε και στον ντεμπούτο) αλλά δεν πουλάει αρκετά, το ίδιο και το επόμενου που ήταν συνθέσεις που θα έμπαιναν στην πρώτη τους ολοκληρωμένη δουλειά. Και ενώ έχουμε φτάσει στο 1991 και κάποιος Leszek "Leo" Szpigiel περνά από οντισιόν για τους Angel Dust (κοινοί φίλοι στις δυο μπάντες) , τελικά καταλήγει να μπεί στην ομάδα των Crows μιας και οι φωνητικές τους ικανότητες ήταν σαφώς ανώτερες του μέχρι τότε τραγουδιστή τους. Οι πλανήτες ευθυγραμμίζονται και η Century Media τους υπογράφει (ο ιδιοκτήτης της εταιρίας ήταν φίλος των Crows) και το 1991 κυκλοφορεί το ντεμπούτο και μοναδικός τους δίσκος ‘’The Dying Race’’ και μετά η μπάντα ‘’σβήνει’’. Κακές πωλήσεις, μηδενική προώθηση, καμιά περιοδεία, λάθος εποχή για Power Metal, προβλήματα με τον Leo, μετακομίσεις μελών. Τέλος για τους Crows.

Μπορεί η Century Media να μην βοήθησε αρκετά τους Crows μιας και οι μπάντες που είχαν στο ρόστερ τους δεν είχαν καμιά σχέση με Power Metal αλλά τουλάχιστον έπαιξαν θετικό ρόλο σε άλλα πράγμα. Η παραγωγή (έσκασαν φράγκα για καλό στούντιο/παραγωγό δηλαδή) του Waldemar Sorychta είναι σίγουρα προσεγμένη και βοηθά την μουσική τους να αναδειχτεί. Επίσης το πανέμορφο εξώφυλλο του Axel Hermann, ανθρώπου που έχει ντύσει πολλά εξώφυλλα της εταιρίας. Καταπληκτικά έργα, όποιο και να διαλέξετε είναι μια ομορφιά. Θέμα του ο Ινδιάνος μιας και όνομα δίσκου αλλά και στιχουργικό περιεχόμενου όπως αυτό του ‘’Four’’ περιστρέφεται γύρω από τους ερυθρόδερμους.

Αν και Γερμανική μπάντα, έχει λίγο μέσα στο ηχητικό τους αίμα γονίδια από Αμερική. Όπως και να χει, είναι πιο κοντά σε Scanner, Heaven’s Gate και αντίστοιχα ακούσματα. Χαρισματικά φωνητικά, καλοσχεδιασμένες ενορχηστρώσεις και βαθιές μελωδίες. Ευγενείς λυρισμοί κάτω από σκοτεινή διάθεση. Οι ταχύτητες κυμαίνονται από μεσαίες και κάπως πιο γρήγορα. Είναι κρίμα που το 1990-1991 ο κόσμος αγνόησε τις αρμονίες  ενός ‘’ Too Proud to Fight’’, με τις θεραπευτικές προς την διάθεση, ικανότητες του. Σολαρίσματα που απλώνονται, πολλές στρώσεις φωνητικών, περιπαικτικοί ρυθμοί. Περιεκτικότατη σύνθεση με κιθάρες που διαξιφίζονται. Η μπάντα είναι τρομερά φορμαρισμένη και δεμένη. Το  ‘’Four’’ που είναι και παλιό τραγούδι όπως έχει προαναφερθεί, ανεβάζει ταχύτητες, προσφέρει μεταλλικές συγκινήσεις  με τις ανίκητες από τον χρόνο κιθαριστικές και φωνητικές του γραμμές. Οι παλιοί της μπάντας, το ρυθμικό ντουέτο δηλαδή, οδηγούν με πολεμική διάθεση κάθε τραγούδι φέρνοντας το στα άκρα του είδους που υπηρετούν. Δεν επιβάλλονται όμως, υπάρχει χώρος για όλους. Όταν μάλιστα η γρηγοράδα υποχωρεί, είναι η ώρα των riffs να ισοπεδώσουν τα πάντα στο πέρασμα τους,. To ‘’The Dying Race’’ είναι αρκετά μικρό σε διάρκεια για το Power Metal και για τα 90ς. Είναι όμως τόσο καλό που όχι μόνο στην εποχή του που δεν υπήρχαν αρκετοί αντίπαλοι αλλά ακόμα και σήμερα, είναι ένα αψεγάδιαστο διαμαντάκι. Μόνο την γέφυρα-ρεφραιν του ‘’ Insanity Defense’’ να ακούσετε, πλέον θα ζήσετε ένα νέο έρωτα. Τα φωνητικά του Leo είναι από τα καλύτερα του δίσκου, τραβώντας την σε εξοντωτικά ύψη και επιβαίνοντας πάνω στις ταραχώδεις θάλασσες των riffs και ρυθμών με  μια επιπλέον δόση τρέλας στη χροιά του και στον τρόπο που την χρησιμοποιεί. Προσωπικά το αγαπημένο χωρίς να υπάρχει υπόνοια μετριότητας σε κάποιο από τα οκτώ τραγούδια του δίσκου.