Thynn Ice - Thynn Ice

Εδώ και λίγες μέρες επανακυκλοφορεί από την No Remorse το ένα και μοναδικό άλμπουμ των Αμερικάνων Thynn Ice, που είχε κυκλοφορήσει το 1992 σε 20 μόνο κόπιες.

Οι δυνατοί στο μάτι θα κατάλαβαν από το όνομα και μόνο ότι έχουμε να κάνουμε με κλασικό αμερικάνικο heavy metal. Δεν κινούνται στα ίδια επίπεδα όμως όλα τα τραγούδια. Τα τρία πρώτα είναι και τα δυνατά χαρτιά του δίσκου, όπου έχουμε δυναμικό, πιασάρικο και με ωραίες μελωδίες metal που ίσως φέρουν σε αρκετούς κάτι από Hittman, Leatherwolf και Fifth Angel (του Time will Tell). Kαι τα τρία αυτά κομμάτια είναι καταπληκτικά, ειδικά το “Lies” έχει ένα απίστευτα εθιστικό ρεφρέν και ρυθμό. Οι οπαδοί των παραπάνω συγκροτημάτων αξίζει σίγουρα να ακούσουν τα κομμάτια αυτά.

Από το “One More Last Time” και μετά το συγκρότημα αλλάζει κάπως, και από το πιο περίτεχνο metal των πρώτων κομματιών, το γυρίζει σε πιο “ευθύ” ύφος, σε ένα στυλ που θυμίζει μια μίξη Grim Reaper (περιόδου Rock You to Hell), Leatherwolf και Dokken.  Πολύ καλό επίσης είναι και το ατμοσφαιρικό “Life And Death” που θυμίζει κάπως Sabbath περιόδου Headless Cross και ΤYR. Γενικά, στις επιρροές τους να πούμε ότι αναφέρουν συχνά τους Scorpions και Saxon, αν και νομίζω ηχητικά τα προηγούμενα συγκροτήματα περιγράφουν καλύτερα το ύφος τους.

Αν ο δίσκος είχε περισσότερα κομμάτια σαν τα τρία πρώτα ή το “Life And Death”, θα μπορούσε να θεωρηθεί μέσα στα διαμαντάκια του αμερικάνικου metal. Τα υπόλοιπα κομμάτια δεν είναι άσχημα, αλλά δεν είναι και κάτι συγκλονιστικό – οι μπάντες που αναφέρθηκαν πιο πάνω έχουν γράψει αρκετά σε αυτό το στυλ. Καλά επίσης είναι και τα φωνητικά, κάτι μεταξύ Sammy Hagar και Tony Martin.

Συνολικά ο δίσκος δεν πρόκειται για μεγάλη ανακάλυψη του αμερικάνικου 80’s-90’s heavy metal, αφού διαχρονικά παραμένουν 3-4 κομμάτια του, και τα υπόλοιπα απλώς περνούν ευχάριστα για έναν οπαδό του ήχου αυτού. Αν βέβαια κάποιους δεν τους πειράζει από έναν δίσκο με εννέα κομμάτια να βρίσκουν εξαιρετικά τα 3-4, τότε για αυτούς είναι καλή περίπτωση. Επίσης θα αρέσει πολύ και σε όσους δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς τα συγκροτήματα που αναφέρθηκαν πιο πάνω. Όμως, το υπόλοιπο γενικό κοινό μάλλον θα  ευχαριστηθεί τον δίσκο  μέχρι ενός σημείου.

Γιώργος Πετρουλάκης