Ray Alder - What The Water Wants

Ένας παρατηρητικός οπαδός ίσως δυνασχετήσει και πει “άλλη μια προσωπική δουλειά από μέλος progressive μπάντας”, και δεν θα έχει και τελείως άδικο. Δυστυχώς το progressive των 90’s φαίνεται πλέον εντελώς διαλυμένο με τα περισσότερα μέλη συγκροτημάτων να είναι διασκορπισμένα σε project, προσωπικές δουλειές, άλλες μπάντες, ένα σκορποχώρι δηλαδή, δίνοντας την είκονα του κορεσμού, της “φούσκας”  και της διάλυσης του progressive εκείνης της εποχής.

Έτσι και ο Ray Alder, μετά από δεκαετίες στους Fates Warning, και αφού δοκιμάστηκε σε ανεπιτυχή project όπως οι Engine και ανέλαβε να βοηθήσει άλλες μπάντες (Redemption), σε λίγες μέρες θα κυκλοφορήσει τον πρώτο solo δίσκο του, What The Water Wants – ποιητικός τίτλος αν μη τι άλλο.

Έχουμε να δούμε τον Alder δισκογραφικά σε πλήρη δουλειά από το 2016 που κυκλοφόρησε το Theories of Flight των Fates και το The Art of Loss των Redemption. (Μέτριες δουλειές για αρκετό κόσμο.) Τί να περιμένει άραγε κάποιος από αυτόν τον καταπληκτικό μελοδραματικό τραγουδιστή που η χροιά του έδειξε στο progressive metal νέους δρόμους, πιο μελωδικούς, ποιητικούς, κόντρα π.χ. στο οργιώδες παίξιμο των Dream Theater;

Η ερώτηση βέβαια είναι ρητορική. Ο δίσκος είναι γεμάτος μελωδίες και τραγούδια στο ύφος των Fates Warning από το A Pleasant Shade of Gray και μετά. Οι οπαδοί άλμπουμ όπως το Parallels και Inside Out θα απογοητευτούν για μια ακόμη φορά, αφού ο Ray (όπως και οι Fates) δείχνουν να θέλουν να ξέχασουν οριστικά αυτόν τον ήχο.

Ο Ray έχει κρατήσει τα πιο μελωδικά-μελαγχολικά-ακουστικά στοιχεία και τους ανθρωποκεντρικούς, ποιητικούς στίχους των Fates σε κομμάτια που είχαν όπως  "Still Remains" (πρέπει να το λατρεύει αυτό το τραγούδι αφού μέρη του υπάρχουν σε πολλά σημεία εδώ),  "Heal Me", “Wish”,  και την ακουστική έκδοση του "Firefly", τα έκανε ακόμη πιο λυρικά, και παρουσιάζει αυτόν τον δίσκο. Υπάρχουν βέβαια κάποια λίγα ξεσπάσματα σαν και αυτά που είχαν οι Fates σε κομμάτια όπως το "Simple Human" ή το "Pieces of Me". Γενικά λοιπόν μπορούμε με ασφάλεια να πούμε πως είναι σαν να ακούμε τον καινούργιο δίσκο των Fates.

Ο δίσκος έχει υπέροχες μελωδίες, όλοι θα βρουν στιγμές που θα τους συγκινήσουν και η φωνή του Alder στέκεται μια χαρά – ακόμη προκαλεί ρίγη.  Ειδικά αν οι Fates από το 1997 και μετά είναι σε κάποιον αγαπημένο συγκρότημα, αυτός ο δίσκος θα αρέσει πολύ. O Ray έχει βρει την συνταγή (μεγάλο σχολείο ο Matheos) και ξέρει ποια κομμάτια, ήχοι και στίχοι πάνε στη φωνή του, ώστε να βγαίνει μια γλυκιά, ζεστή μελαγχολία από τα τραγούδια, όχι κατάθλιψη όμως. Συνθέσεις όπως  το χιτάκι “Wait” (συγκλονιστικό ρεφρέν), “Shine” (φοβερό κομμάτι) , “A Beautiful Lie”,  “ What The Water Wanted ” θα αρέσουν σε πολύ κόσμο, αλλά ίσως βρουν τον δίσκο στο σύνολό του λίγο κουραστικό όσοι δεν είναι συνηθισμένοι σε αυτό το είδος και ήχο.

Ο νέος δίσκος του συμπαθέστατου Ray δεν είναι το νέο “Parallels” ούτε το νέο “A Pleasant..”, δεν παρουσιάζει νέα στοιχεία, αφού θυμίζει αρκετά έως πολύ το συγκρότημα του, αλλά τα τραγούδια τελικά σου αφήνουν κάτι θετικό, σε κερδίζουν και αξίζει σίγουρα μια ακρόαση μιας και έχει γίνει πολύ καλή δουλειά στις μελωδίες- αυτό δεν είναι το ζητούμενο στην μουσική;

Γιώργος Πετρουλάκης