TYR - Illusion

Οι ΤYR ήταν ένα συγκρότημα από το Dallas του Texas, και το "Illusion" ήταν μια private κυκλοφορία της ίδιας μπάντας πίσω στο 2002. Το CD αυτό, μαζί με μερικά τραγούδια από demo, καθώς και το ακυκλοφόρητο κομμάτι “Can't Run Forever”, κυκλοφορούν πλέον όλα μαζί σε μια ενδιαφέρουσα συλλογή.

Το συγκρότημα έχει έναν αρκετά πρωτότυπο ήχο, κάπου ανάμεσα στο μελωδικό power metal του πρώτου δίσκου των Queensryche, Υ. Malmsteen των 80’s κυκλοφοριών, και Lilian Axe του πρώτου δίσκου, δηλαδή της πιο heavy στιγμής αυτού του hard ‘n’ heavy/glam metal συγκροτήματος από τη Νέα Ορλεάνη. Αυτό φαίνεται και από τα τραγούδια που δεν έχουν όλα τον ίδιο ήχο, αν και το γενικότερο ύφος παραπέμπει καθαρά σε μελωδικό, “χαμηλών τόνων” heavy metal.

O δίσκος ανοίγει με έναν US heavy/power metal κεραυνό, το “Play The Game” που αφήνει άφωνο τον ακροατή με τις μελωδίες, την ορμητικότητα και το εξαίσιο ρεφρέν του. Στο δεύτερο τραγούδι η μπάντα γίνεται απότομα heavy και μονοκόμματη, αλλά ευτυχώς από το τρίτο κομμάτι και μετά επανέρχονται σε πιο ποικίλο και αξιοπρόσεχτο metal ύφος.  Τις ταχύτητες και την τεχνοτροπία του “Play The Game” δεν τις αποκτά ξανά το συγκρότημα, αλλά παίζει ένα όμορφο, μεσαίων ταχυτήτων, μελωδικό heavy metal, που σε κερδίζει με την ατμόσφαιρα που βγάζει, και τα φοβερά φωνητικά του James Garza που θυμίζουν έναν λίγο συγκρατημένο Geoff Tate.

Στο πολύ καλό “Illusion”, καθώς και στα τρομερά “Naked World” και “What Do You Do”, ο ακροατής θα πρέπει να φανταστεί το “Flight of Icarus” των Iron Maiden, αν αυτό το διασκεύαζαν οι Queensryche εποχής “Warning”. Ακούγεται ενδιαφέρον και πράγματι είναι. Το “Far Away” είναι πιο καθαρό Queensryche, ενώ οι Malmsteen επιρροές φαίνονται στο καταπληκτικό “Can’t Run Forever”, που έχει φωνητικά από τον Travis Wills. Τα “Slave To The Feeling”, “Killing Time”, “Bitter End” και “Life” είναι στο hard ‘n’ heavy στυλ που αναφέραμε των Lilian Axe και παρόμοιων συγκροτήματων. Από αυτά ξεχωρίζει το “Bitter End”.  Οι επιρροές αυτές συγκεντρώνονται και αναμειγνύονται όλες μαζί σε κομμάτια όπως το πολύ καλό “We All Fall Down”.

Οι ταχύτητες στον δίσκο αυτόν δεν είναι υψηλές, υπάρχουν διαφορές στο στυλ και την ποιότητα κάποιων τραγουδιών, αλλά γενικά το μελωδικό κλίμα και το ήρεμο, ημι-μελαγχολικό heavy/power ύφος των περισσότερων κομματιών κερδίζουν στο τέλος έναν οπαδό που λατρεύει το μελωδικό heavy metal και συνέχεια “ψάχνεται” σε αυτό το είδος.

Γιώργος Πετρουλάκης