Vinyl Is Back, Music Is Back

\r\n\r\n

Εδώ δε θα διαβάσετε review, κριτική συναυλίας ή κάποια συνέντευξη. Είναι απλά προσωπικές σκέψεις και εικόνες που ένιωσα την ανάγκη να μοιραστώ. Ή τουλάχιστον ένα μέρος τους. Ίσως επειδή πάντα περνούσαν από το μυαλό μου αλλά και παίρνοντας αφορμή από την αύξηση πωλήσεων του βινυλίου παγκοσμίως τα τελευταία δύο χρόνια.

\r\n\r\n

Προσπαθώντας να σκεφτώ που οφείλεται αυτή η αύξηση σε μια εποχή που η μάστιγα των mp3 και του downloading καταστρέφει και μαραζώνει συνεχώς τη μουσική βιομηχανία κατέληξα σχετικά εύκολα σε κάποια συμπεράσματα. Πρώτο και σημαντικότερο πλεονέκτημα του βινυλίου σε σχέση με το cd είναι η ίδια του η φύση. Είναι συλλεκτικό κομμάτι και δένεσαι μαζί του πολύ περισσότερο σε σχέση με ένα cd. Το δεύτερο είναι ο ήχος του. Αναλογικός και όχι ψηφιακός, νιώθεις τη μπάντα να παίζει δίπλα σου και όχι στα ηχεία του στερεοφωνικού σου. Όπως λοιπόν ο ήχος του mp3 είναι πολύ χειρότερος από τον ήχο ενός cd, με τη σειρά του και το cd είναι πιο απρόσωπο από τον ήχο ενός δίσκου, ακόμα και αν ο τελευταίος παίζει σε ένα μέτριο ηχοσύστημα.

\r\n\r\n

Ωραίες σκέψεις και εύκολες λύσεις. Όμως θα αρκούσαν στην εποχή που ζούμε για να οδηγήσουν στα προαναφερόμενα αποτελέσματα? Μάλλον όχι… Άρα υφίσταται και ένας τρίτος λόγος. Και είναι ο πιο σημαντικός απ’ όλους. Υπάρχουν ακόμα άνθρωποι με πάθος. Άνθρωποι που δίνονται σε αυτό που αγαπούν. Όχι «εύκολα», όχι επιφανειακά. Αλλά με προσωπικό κόστος. Όπως πρέπει να δίνεσαι σε κάθε τι που αγαπάς. Εσύ που λες ότι έχεις όλη τη δισκογραφία των Iron Maiden και άλλων 12000 συγκροτημάτων σε 2-3 σκληρούς δίσκους συγχαρητήρια αλλά δεν έχεις τίποτα. Και δεν έχεις ακούσει τίποτα. Δεν έχεις αισθανθεί τη δημιουργία αλλά έχει χαθεί σε ένα κλικ. Λες ότι λατρεύεις τη μουσική και την τάδε μπάντα. Και τι κάνεις? Της δίνεις μια κλωτσιά να πάει παρακάτω. Ναι ξέρω. Δεν έχεις λεφτά, είναι δύσκολες οι εποχές. Λες και όλα αυτά τα παιδιά, που παίζουν μουσική, που βάζουν το προσωπικό τους κόστος ψυχολογικό και οικονομικό για να βγάλουν μια κυκλοφορία, είναι μεγιστάνες του πλούτου. Όχι. Απλά διαφέρουν σε κάτι με πολλούς από αυτούς που λένε πως τους ακούνε. Στο πάθος. Στην αγάπη γι’ αυτό που κάνουν. Και στην έμπρακτη απόδειξη της αγάπης τους. Πόσες υπεραγαπημένες μπάντες έχεις? Δέκα? Είκοσι? Αν είναι είκοσι τότε βγάζουν το πολύ δέκα δίσκους σε δύο χρόνια. Όλες μαζί. Που σημαίνει 100-150€ για όλες μαζί. Σε δύο χρόνια… Έχεις σκεφτεί ποτέ γιατί να κυκλοφορήσουν ένα album σε cd ή σε βινύλιο και όχι μόνο σε mp3? Μήπως γιατί περιμένουν κάποιος να τους στηρίξει, να μειώσουν τη χασούρα και να μπορέσουν σε κανά δύο χρόνια να βγάλουν άλλο ένα? Μάλλον ναι και σίγουρα όχι για να γίνουν πλούσιοι.

\r\n\r\n

Την επόμενη φορά που θα πας σε ένα live ή θα περνάς έξω από ένα δισκάδικο χάζεψε λίγο τους δίσκους ή τα cd. Δώσε 10€ (ας μην τα δώσεις για μια φορά στον νερόβραστο καφέ που σου σερβίρουν για να χαζεύεις κάγκουρες και όμορφα οπίσθια) και αγόρασε μια δουλειά από κάποιους που αγαπάς. Που άκουσες σε mp3 ή στο YouTube και σου άρεσαν. Πήγαινε σπίτι σου, φτιάξε το καφεδάκι σου ή βάλε το ποτό σου, άνοιξε τη ζελατίνα, βγάλε ευλαβικά το δίσκο και παρακολούθα τον να χορεύει στις 33 ή 45 στροφές. Χάζεψε το insert, διάβασε κάθε γραμμή για το πότε, που, πως ηχογραφήθηκε. Μελέτησε τους στίχους, κλείσε τα μάτια και αφήσου. Νιώσε ότι έχεις κάτι που θα σε συντροφεύει για μια ζωή. Ότι είσαι ένας από τους μετρημένους παγκοσμίως που το έχουν, που μπορούν να το νιώσουν. Ζήσε το με πάθος.

\r\n