The Night Watch - An Embarrassment of Riches

Τί μουσική να παίζει άραγε ένα συγκρότημα που έχει πάρει το όνομά του από τραγούδι των
King Crimson και το άλμπουμ τους “Starless And Bible Black”; Η απάντηση βέβαια είναι
προφανής. Το τετραμελές συγκρότημα The Night Watch από την Ottawa του Καναδά,
παίζει ένα μελαγχολικό, λυρικό, instrumental progressive metal και rock που όσο δύσκολα
του βάζεις ταμπέλες, τόσο πιο δύσκολα ακούγεται.

Το “An Embarrassment of Riches” είναι το τρίτο άλμπουμ της μπάντας, και όσοι έχουν
ακούσει τα προηγούμενα και τους άρεσαν, η νέα προσπάθεια των The Night Watch μάλλον
θα τους ξετρελάνει, αφού είναι αρκετά πιο πλούσια. Το συγκρότημα φτιάχνει έναν επικό
δίσκο, γεμάτο ήρεμες, μελαγχολικές μελωδίες από βιολί – που πρωταγωνιστεί σε πολλά
μέρη και συνθέσεις - κιθάρες και πιάνο, αλλά και με μπόλικες εξάρσεις– ένα ή δύο μάλιστα
από αυτές ίσως θυμίσουν και ξεσπάσματα από black metal μπάντες.

Ο δίσκος έχει κάποια απίστευτα σημεία που οι οπαδοί του progressive θα βρουν μαγικά,
όπως στα “Mendoza” και “Shamaniac”, αλλά και στο υπέροχο “Telling Brow and Tongue
Root”, που αρχίζει υπνωτικά και μειλίχια, και τελειώνει σχεδόν σαν power metal. Όμως το
καταπληκτικό “The Summit (Part II)” είναι μάλλον η καλύτερη σύνθεση του δίσκου, όπου
το συγκρότημα ισορροπεί τέλεια τις ιδέες του. Ένα φοβερό κομμάτι καθαρού progressive
metal, με soundtrack-ικές διαθέσεις όπου οι κιθάρες πρωταγωνιστούν. Αλλά και τα ήρεμα
σημεία του δίσκου κερδίζουν τις εντυπώσεις, αφού πράγματι βοηθούν τον ακροατή να
χαλαρώσει και να ταξιδέψει.

Συνολικά ο δίσκος όμως κρίνεται αρκετά κουραστικός, και δύσκολα θα ακουστεί
ολόκληρος, τουλάχιστον από την πλειοψηφία. Αν η χρήση του βιολιού ήταν πιο
περιορισμένη και η κιθάρα πρωταγωνίστουσε σε περισσότερα σημεία, θα μιλούσαμε για
αριστούργημα. Τώρα απλά μιλάμε για έναν καλό ορχηστρικό progressive rock/metal δίσκο,
που έχει όμως μερικές εξαίσιες, ταξιδιάρικες και κινηματογραφικές στιγμές. Βγάζει βέβαια
ειλικρίνεια και ένα γνήσιο συναίσθημα πρωτοτυπίας, και αυτό είναι και το μεγάλο του
προτέρημα, αλλά κάπου η μουσική πλατειάζει.

Ο δίσκος είναι ό,τι πρέπει για το βράδυ και το τέλος μιας κουραστικής μέρας για να σε
χαλαρώσει με τις μελωδίες του, και να σε ξεσηκώσει στον πρέποντα βαθμό με τα
ξεσπάσματά του, αλλά και να προκαλέσει έκπληξη με κάποιες από τις ιδέες και ήχους του.

Οι οπαδοί συγκροτημάτων όπως οι Sieges Even του “A Sense of Change”, παλιού
progressive rock, και instrumental συγκροτημάτων όπως οι Return to Forever, ας
προσέξουν αυτόν τον τίμιο δίσκο.

Γιώργος Πετρουλάκης