Necropsy - Exitus

Ιούνιος του 1987 και δυο εντεκάχρονοι πιτσιρικάδες, ο Janne Kosonen και ο Ville Raitio αποφασίζουν να φτιάξουν μια thrash μπάντα σαν τους  Slayer, Venom, Dark Angel και Death με το όνομα Anxiety. Πρώτο demo το 1989 με τίτλο ‘’ Mental Disturbance’’ και πλέον όνομα μπάντας το χιλιοχρησιμοποιημένο. O Janne τότε εκτός από κιθάρα, τραγουδούσε κιόλας. Στο δεύτερο ντέμο το 1990, η μπάντα γίνεται πενταμελής με νέο τραγουδιστή. Τα χρόνια περνούσαν, και άλλα demos και ο ήχος της μπάντας όλο και πιο κοντά στο death παρά στο thrash. 1991, αλλαγή τραγουδιστή και πάλι (αλλά και μπασίστα). Καταφέρνουν να βγάλουν ένα 7’’ βινύλιο από την Seraphic Decay Records με δυο τραγούδια, λίγο πριν αποχωρήσει το ιδρυτικό μέλος Ville Raitio. Το 1993 το στυλ των Φιλανδών έγινε ακόμα πιο τεχνικό, κυκλοφόρησαν και ένα promo αλλά τελικά το τέλος της μπάντας δεν αποφεύχθηκε ένα χρόνο αργότερα. Η μπάντα απαίτησε μια δεύτερη ευκαιρία και το 2008 επανασυνδέθηκε με τους δυο αυθεντικούς κιθαρίστες, πίσω από το μικρόφωνο τον Tero Kosonen και δυο νέα μέλη. Για μια μπάντα του 1987 και το ντεμπούτο ‘’Bloodwork’’ να κυκλοφορεί το 2011, το λες και καθυστερημένα. Πάντως ο δίσκος ήταν πολύ καλός, πάρα πολύ καλός. Δυστυχώς και πάλι ξεκίνησαν τα προβλήματα. Ο Aatu Holma εγκαταλείπει την μπάντα, νέος δίσκος το ‘’ Buried in the Woods’’, καλός αλλά λιγάκι υποδεέστερος του προηγούμενου. Πέντε χρόνια τώρα η μπάντα μας ετοίμαζε για το επόμενο βήμα της αλλά και το νέο της ήχο ο οποίος είναι πολύ πιο doom και της πάει.  Το ep ‘’Exitus’’ κυκλοφορεί εδώ και ένα μήνα από την Xtreem Music σε cd και τα σπάει.

Αν έχετε ακούσει Necropsy παλιότερης περιόδου και περιμένετε τον ίδιο ήχο, ξεχάστε το. Έπαιζαν τρομερό death metal, τεχνικό ή μή. Ε τώρα παίζουν τρομερό Death/Doom metal. Πολυτέλεια για μπάντες που αλλάζουν τον ήχο τους. Εδώ θα πάρετε στιβαρό death metal χαμηλών ταχυτήτων. Γκρουβάτο με το σάβανο του Θανάτου κουλουριασμένο πάνω του. Εξαίσιες μελωδίες από κιθάρες, εξαιρετικό drumming. Οι συνθέσεις περιέχουν απρόβλεπτη επιθετικότητα και δεν ακούγονται σαν τα κλασσικά σκηνοθετημένα που από την πρώτη ακρόαση ξέρεις τι, πότε και που θα ακούσεις τα άπαντα. Μεγάλο συν αυτό. Παθιασμένη οργή που δεν κρύβεται πίσω από ανούσιες υπεταχύτητες αλλά σε συνθλίβει με το βάρος της. Παίζουν ενστικτωδώς και το αποτέλεσμα είναι σαγηνευτικό.Πο κιθάρες παραληρούν όμορφα και μοναδικά αρκετές φορές.Ενθουσιάστηκα με τις τρεις πρώτες συνθέσεις που κρατούν αυτό το μοτίβο, όσο πιο αργό τόσο το καλύτερο. Το ‘’ Butcherado’’  θυμίζει παλιότερες εποχές, καθαρό και γρήγορο death metal που αν και έχει τρομερά riffs, δεν ξεχωρίζει άρα και συμπεραίνω από που πηγάζει η μαγία της νέας τους κυκλοφορίας. Πιο ενδιαφέροντες από ποτε, περιμένω το νέο τους, ολοκληρωμένο δημιούργημα. Μοναδικό αρνητικό της κυκλοφορίας εκτός του άθλιου εξώφυλλου, η μικρή διάρκεια συνθέσεων (τέσσερις).