Moloken - Unveilance of Dark Matter

Μια από τις εκατοντάδες μπάντες που ξεπήδησαν στην Σουηδία στα 00ς είναι οι Lithany. Progressive Metal με κάποια ατμοσφαιρικά, βαρύθυμα stoner στοιχεία. Το έκλεισαν το μαγαζί το 2005 εκ των οποίων το ρυθμικό ντουέτο μαζί με ακόμα ένα μέλος (Kristoffer Bäckström) ξεκίνησαν τους Moloken, μια Σουηδική λέξη που στη γλώσσα μας σημαίνει στενοχωρημένος. Άρα καταλαβαίνετε ότι το ατμοσφαιρικό, βαρύθυμο στοιχείο είναι και πάλι παρόν. Από το 2007 έχουν κυκλοφορήσει 2 eps και τρεις ολοκληρωμένους δίσκους. Δεν τους λες και καινούρια μπάντα. Τους ονοματίζεις σίγουρα παραγωγικούς. Ένα μείγμα από Death/Doom/Black Metal μαζί με  70's progressive rock και Hardcore, βάζοντας και αρκετούς Sludge ρυθμούς. Και μετά από αρκετό καιρό το κουαρτέτο (εδώ και πολλά χρόνια) επιστρέφει με νέο δίσκο,το ‘’Unveillance of Dark Matter’’, διαθέσιμο από την The Sign Records εδώ και λίγες εβδομάδες. Το βρίσκουμε σε digipak cd μα και βινύλιο.

Αρχή με μία σχεδόν ορχηστρική σύνθεση γεμάτο εκτελεστική δεινότητα και μελωδίες. Κάποια ουρλιαχτά στο τέλος του τραγουδιού σου αλλάζουν οποιαδήποτε πορεία φαντάστηκες για το άκουσμα που ακολουθεί. Έτσι συνεχίζονται τα επόμενα τραγούδια. Αρκετά αργοί εώς mid-tempo, με βαλτώδες ήχο και κραυγές-σκισίματα που θα ακούγατε σε πιο hardcore μουσικές. Παικταράδες, με κηνυγετικές μελωδίες αλλά και επιτηδευμένες δυσαρμονίες. Κάπου βέβαια (και είναι λογικό_ μοιάζουν υπερβολικά οι σκελετοί των συνθέσεων τους. Επίσης αυτός ο τρόπος που τραγουδά, εμένα τουλάχιστον δεν με εμπνέει ιδιαίτερα, άσε που ακούγονται πολύ συχνά και μπροστά στην μπαραγωγή με αποτέλεσμα η μουσική να παίρνει δευτερεύοντα ρόλο όταν ουρλιάζουν οι δυο τύποι που έχουν αναλάβει τα φωνητικά ( ο μπασίστας και ο κιθαρίστας). Πραγματικά, απόλαυσα πολύ περισσότερο τις ορχηστρικές στιγμές διότι οι μελωδίες τους διοχετεύονται κατευθείαν σε κάθε νότα χωρίς ανούσια ουρλιαχτά να αποσυντονίζουν το σύνολο.  Πάντως το ότι δεν άρεσαν τα φωνητικά σε μένα, δεν σημαίνει ότι δεν θα αρέσουν σε άλλους και μόνο ένα άκουσμα θα κάνει τον καθέμα από εμάς να κρίνει καλύτερα για τον εαυτό του. Φεύγοντας από αυτό το θέμα, πρέπει να γραφτεί ότι υπάρχει μεγάλο ανακάτωμα μουσικών ιδεών και ήχων. Λεηλατούν κάθε όριο και παίζουν εξ καρδίας. Το πόσο αυτό το ηχητικό τουρλουμπούκι θα αρέσει και σε ποιούς, είναι ένα άλλο ζήτημα. Το σίγουρο είναι ότι είναι μουσική που θέέι πλήρης αφοσίωση ώστε τα επαναλαμβανόμενα riffs και ρυθμοί να σε υπνωτίσουν και να σε μαγνητίσουν. Ορχηστρικό θα μου ‘’καθόταν’’ καλύτερα.