FAAL - DESOLATE GRIEF

Αγαπώ τα συγκροτήματα που κάθε δουλειά τους είναι ανώτερη από την προηγούμενη. Σημαίνει ότι η έμπνευση δε στερεύει νωρίς και συνδυαστικά με τις εμπειρίες οδηγεί σε όλο και καλύτερα αποτελέσματα.

Αυτό εδώ συμβαίνει με τους Ολλανδούς Faal (Fail εις την αγγλικήν). Ξεκίνησαν το 2005, έβγαλαν ένα καλό ντεμπούτο το 2008, βελτιώθηκαν αισθητά στο "The Clouds Are Burning” του 2012, άφησαν ένα μεγάλο διάστημα (με μόνο ένα split lp το 2015) και επανέρχονται στην αυγή του 2018 με το “Desolate Grief” για να αποδείξουν την ανοδική τους πορεία. Έρημος και θλίψη ξεπηδούν από τα ηχεία μας από τις πρώτες νότες της εισαγωγής. Το doom/death των Faal πάει να αγγίξει το funeral αλλά ποτέ δεν το ενσαρκώνει εξολοκλήρου. Αντίθετα, μένει στους ήχους των Saturnus στο Grief και μετά κάνει μια βουτιά στις πρώτες τεράστιες μέρες του ήχου στα 90s. Αποδίδει φόρο τιμής στους Anathema των πρώτων ημερών στο No Silence, ενώ δείχνει τη λατρεία τους στους My Dying Bride του The Angel And The Dark River στο έπος Evoking Emotions. Το The Horizon που κλείνει το album θυμίζει κάτι από Ahab και είναι το πιο σερνόμενο κομμάτι, επιβεβαιώνοντας την ταμπέλα  “funeral”.

Μια εισαγωγή και τέσσερα κομμάτια των 10 λεπτών. Αυτό είναι το “Desolate Grief” των Faal. Ένας δίσκος για τον χειμώνα, ιδανική παρέα για τις ανήσυχες και μοναχικές ψυχές. Στα υπόψιν για το Top 20 της χρονιάς.