Aura Noir - Aura Noire

Μια από τις αρχαιότερες και καλύτερες μπάντες του Black/Thrash Metal επέστρεψε. Σαφώς και μιλάμε για τους Νορβηγούς Aura Noir, μια μπάντα που πρωτοστάτησε στο είδος, σχεδόν εικοσιπέντε χρόνια πριν. Η μπάντα ξεκίνησε σαν project του Agressor, γνωστός και ως Carl-Michael Eide. Ο πολυτεχνίτης Agressor, ήταν μέλος των Ved Buens Ende, Ulver, Cadaver και άλλων μπαντών ενώ στα μέσα των 90ς  ξεκίνησε τους Aura Noir και τους Inferno σε πιο thrashy ύφος. Οι Aura Noir είχαν και τα black στοιχεία, είτε αυτό λέγεται στίχους και Image, είτε λέγονται φωνητικά, είτε πριμαριστά riffs. Το σούπερ τρίο των Agressor, Apollyon και Blasphemer μας δίνει ένα ep και δυο τρομερούς δίσκους που τους κάνουν βασιλιάδες του είδους στα 90ς ενώ το “’Mercyless’’ βγαίνει το 2004. Αργότερα ο Carl πηδάει από τον πέμπτο όροφο, σώζεται, τέρμα το drumming αλλά συνεχίζει ως κιθαρίστας/τραγουδιστής συνθέτης. Άλλοι δυο πολύ καλοί δίσκοι μέχρι το  2012 και οι Aura Noir στον πάγο, σε δεύτερη μοίρα για την τριάδα. Το 2017 άρχισαν πάλι να συνθέτουν νέο υλικό και έφτασε η στιγμή για το νέο τους δίσκο με τον απλό τίτλο ‘’Aura Noire’’ που σηματοδοτεί μια νέα αρχή. Κυκλοφορεί στις 27 Απριλίου από την Indie Recordings και είναι ότι καλύτερο έχουμε ακούσει από δαύτους εδώ και αρκετές κυκλοφορίες. Διαθέσιμο σε cd (για αρχή τουλάχιστον).

Το ανίερο τρίο συνεχίζει δεμένο σαν να μην πέρασε ούτε μια μέρα από τις παλιές εποχές τους. Η χημεία ταιριάζει, το black στοιχείο μαυρίζει τους thrashy ρυθμούς. Κοπάνημα μέχρι δευτέρας παρουσίας, με τα riffs να σκοτεινιάζουν τα πάντα γύρω τους. Ο Διάολος είναι κρυμμένος πίσω από κάθε αλύχτισμα του Agressor, κάθε κιθαριστική βλασφημεία, κάθε καταστροφικό κρούσμα. Μικρές συνθέσεις, μια ισορροπία τρόμου και πάθους, ένα εργαστήριο σκοταδιού και πόρωσης. Οκτώ σκαλιά επικείμενης καθόδου στην άβυσσο. Σκεφτείτε εξαιρετικό thrash, στο πιο γρήγορο, στο πιο σκληρό, στο πιο κα….μένο. Σταματήστε να σκέφτεστε και βάλτε να ακούσετε το ‘’ The Obscuration’’. Καιταιγιστικός ρυθμός, στροβιλιζόμενα  riffs, ένταση που σε καίει και ένα σόλο για τους παλιομοδίτες. Και έτσι είναι τα περισσότερα τραγούδια του δίσκου. Μουσική γεμάτη μίσος για τις μάζες, σκοτεινές επικίνδυνες ηχητικές γωνίες που ξεπροβάλλουν επιθετικά ακραίες νότες και τσιμεντένια παραγωγή για να νιώσεις τον πόνο άμεσα και παγωμένα. Τρία τσακάλια, πεινασμένα όσο δεν πάει, έχουν βγει για μάσα. Και ακόμα τα δόντια τους είναι κοφτερά….