Moonspell - 1755

Ήταν Κυριακή, περίπου δέκα παρά εικοσί το πρωί, όταν η Λισαβόνα κυριολεκτικά σείστηκε από έναν φονικό σεισμό, ο οποίος έμμελε να αλλάξει την ζωή των κατοίκων της πρωτεύουσας, του τότε Πορτογαλικού Βασιλείου. Πυρκαγιές και τσουνάμι θα ακολουθούσαν τον ισχυρό (εκτιμάται ότι ήταν 8,5 με 9 ρίχτερ) σεισμό, όλά αυτά το 1755. Οι Moonspell πήραν λοιπόν απόφαση, στον 12ο τους δίσκο, να μας τραγουδήσουν στα Πορτογαλικά ώστε να αποδώσουν πιο «ταιριαστά» αυτό το καταστροφικό συμβάν. Πέραν όμως της γλώσσας, στον δίσκο θα ακούσουμε και φρέσκες μουσικές ιδέες από τους πάντα ανήσυχους Πορτογάλους.

Ο δίσκος ξεκινάει με το Em Nome do Medo (Στο όνομα του φόβου) ένα ακουστικό εισαγωγικό κομμάτι, το οποίο φέρνει εις πέρας την αποστολή του, να χτίσει δηλαδή, μία μυστηριακή και σκοτεινή ατμόσφαιρα. Η ενορχήστρωση του με εντύπωσιασε από την πρώτη στιγμή, όπως και τα απίστευτα χορωδιακά μέρη που συνοδεύουν τον Fernando. Εδώ συναντούμε και κάποια folk στοιχεία, χωρίς υπερβολή όμως, κάνοντας το όλο «πακέτο» ακόμα πιο ενδιαφέρον. Σειρά έχει το ομώνυμο τραγούδι του δίσκου, 1755, το οποίο δεν ξεκινάει αργά ακριβώς, πιο πολύ διακεκομμένα θα το έλεγα, πριν μεταβεί στον κλασσικό Moonspell ήχο εμπλουτισμένο με folk στοιχεία. Τα πλήκτρα του Pedro Paixão, όπως και οι χορωδίες, δίνουν στο κομμάτι, αλλά και στο σύνολο του album, μία ατμόσφαιρα, σκοτεινή, τρομακτική, επική και Πορτογαλική. (Ναι, Πορτογαλική, δεν νομίζω ότι μπορώ να το περιγράψω καλύτερα). Στο ίδιο μοτιβό γενικά κινείται και το In Tremor Dei (In Fear Of God) που ακολουθεί, χωρίς όμως να επαναλαμβάνονται. Το κομμάτι εναλλάσσεται ανάμεσα σε δυνατά (ή και πολύ δυνατά) σημεία και άλλα πιο διαφορετικά (δεν ήξερα πως αλλιώς να τα πω) σημεία. Highlight η συμμετοχή του Paulo Bragança στα φωνητικά, που ενώ το κομμάτι είναι δυνατό σε γενικές γραμμές, βοηθούν στην δημιουργία ενός κλίματος φόβου. Το Desastre ακολουθεί σε ένταση το Tremor Dei, το tempo του κομματιού βοηθά στο να δώσει μία αίσθηση αγωνίας στον ακροατή, αν θα το χαρακτήριζα με μία λέξη, αυτή θα ήταν «θεατρικό». Το Abanão (σεισμός) είναι κι αυτό στην ίδια λόγική με τα προηγούμενα δύο οπότε δεν θα επεκταθώ περαιτέρω.

Στο Evento ξεχωρίζει αμέσως το μπάσο, σ’ένα ποικιλόμορφο τραγούδι που κινείται ανάμεσα σε γρήγορα και αργά, δυνατά και μελωδικά μέρη. Ενώ το 1 de Novembro είναι ότι πιο κοντά σε old school Moonspell θα βρούμε στον δίσκο. Στην αισθητική του οποίου πατάει και το Ruinas που έπεται, όπου ακούμε τα πιο aggressive φωνητικά του Fernando. Προτελευταίο κομμάτι του δίσκου είναι η τραγουδάρα που έδωσαν πρώτη στην δημοσιότητα, οπότε δεν θα πω κάτι παραπάνω για αυτήν την τραγουδάρα (σκόπιμος πλεονασμός). Ο δίσκος κλείνει με την διασκευή του Lanterna dos Afogados των βραζιλιάνων Os Paralamas do Sucesso. Ένα κομμάτι με πολύ όμορφα πιανιστικά μέρη, που ακόμα κι αν κάποιος δεν ξέρει την γλώσσα, που λογικά δεν θα την ξέρει, έχει τον τρόπο να δημιουργεί συναίσθημα στον ακροατή.

Οι Moonspell κυκλοφόρησαν έναν άκρως προσεγμένο και ενδιαφέρον δίσκο, ο οποίος δείχνει ότι το ρεζερβουάρ των βετεράνων Moonspell έχει ακόμα μπόλικη βένζινη.

Yγ: Προφανώς και δεν είναι στο επίπεδο των Wolfheart και Irreligious, αλλά για αυτό τα μνημονεύουμε, διότι τέτοια albums δεν βγαίνουν κάθε μέρα.

Γιώργος 3Κ Ξιφαράς