RAM - Rod

Η Ελλάδα είναι από τις πρώτες χώρες που αγκάλιασε τους RAM. Η Ελλάδα αγαπά το παλιομοδίτικο Metal. Το ίδιο και ο Σουηδός Harry Granroth που δημιούργησε την μπάντα το 1999. Βρήκε στο πρόσωπο του δεύτερου κιθαρίστα Daniel Johansson τα ίδια γούστα, προσθέσαν και την φωνάρα του Oscar Carlquist, και μαζί με ένα ρυθμικό ντουέτο γεννήθηκαν οι RAM. Ένα ep  (Sudden Impact)  από την δική τους εταιρία Black Path Metal το 2003 και ντεμπούτο (Forced Entry) το 2005. Άμεσα αγαπητοί στο αντίστοιχο κοινό με τις (πρωτεύουσες) Judas Priest και (δευτερεύουσες) Mercyful Fate επιρροές. Το ‘’Lightbringer’’ του 2009 ήταν εξίσου δυνατό-θεικό. Συμβόλαιο με την Metal Blade και ακόμα δυο κυκλοφορίες στο δυναμικό τους με το ‘’ Svbversvm’’ του 2015 να τους ξαναφέρνει στις καρδιές πολλών οπαδών τους. Πλέον η έμπειρη αυτή μπάντα, με τις επιρροές τους να μην είναι τόσο εμφανείς αλλά πάντοτε με την αγάπη τους στο παλιομοδίτικο metal μας προσφέρουν το πέμπτο τους δημιούργημα, ‘’Rod’’ και πιστέψτε με, δεν θα απογοητεύσει απολύτως κανένα. Κυκλοφορεί σε cd μα και βινύλιο.

Με το καλημέρα, άσφαλτος πάνω στη μούρη σου. Ακόμα παίζουν σαν νεανούδια που πιάσαν τα όργανα και ηχογραφούν για πρώτη φορά γεμάτο πάθος, σαν να είναι η πιο σημαντική μέρα της ζωής τους. Ριφάρες-όρνεα που τριγυρνούν στο μυαλό σου και αρπάζουν κομμάτια. Δεν υπάρχει κάτι αρνητικό για να προσδώσεις σε τραγούδια σαν το εναρκτήριο ‘’ Declaration of Independence ‘’. Αρμονικό, με φωνή από τις υψηλότερες κορφές, με το χλιμίντρισμα  διπλών κιθάρων. Στριγκοί ρυθμοί που συνεπαίρνουν, στοιχειωμένες μελωδίες που θα σε ακολουθούν για πάντα. Το φάντασμα των Judas Priest, πάντοτε παρών (Gulag, Incinerating Storms). Ή  απλά να το συνηθίσαμε ή άρχισε να τους ταυτίζουμε με αυτό τον ήχο. Πολύ καλή παραγωγή με τον ήχο να κυριεύει τον χώρο και τον χρόνο. Τα τελευταία έξι τραγούδια του cd (ή η δεύτερη πλευρά του βινυλίου αν προτιμάτε) είναι  μια concept ιστορία. Το ‘’ The Cease to Be’’ ακούγεται αρκετά διαφορετικό και ξεκουράζει το αυτί πριν μας παραδώσουν βαρύ, αλυσιδωτό μέταλλο στις επόμενες συνθέσεις. Γι αυτούς που σταμάτησαν να ακούνε Metal το 1989, αυτό είναι για εσάς. Δίσκαρος και χωρίς πολλά πολλά  προς συζήτηση. Απλά μπύρες και headbanging.