Anathema - The Optimst

 Κοινοτυπία το αστειάκι στο τίτλο του κειμένου αλλά πια μετά από τόσα πολλά χρόνια που το γύρισαν στο εναλλακτικό rock, και άφησαν φιάλη το metal, έτσι γιατί γουστάριζαν τα παιδιά, έχουν αφήσει μια βαθιά πληγή. Πληγή όμως που δίσκο με τον δίσκο δείχνουν να την στηρίζουν με όσο πιο καλοφτιαγμένους δίσκους, με καλές συνθέσεις, και όσο, και εδώ είναι η ουσία, περισσότερο συναίσθημα να αναβλύζει από εκεί.

 Τα αδέλφια Cavanagh, Jamie , μπάσο, πλήκτρα, Vincent, κιθάρα, φωνή, μπάσο, πλήκτρα Danny κιθάρα, μπάσο, πλήκτρα, πιάνο, μαζί με την Lee Douglas φωνή, πάρα πολύ καλή εδώ, και τους John Douglas κρουστά και πλήκτρα και Daniel Cardoso στα ντραμς αποτελούν τους σημερινούς Anathema. Και έχουν δέσει πια σαν ομάδα και στηρίζουν με δυναμισμό το μουσικό τους όραμα.

 Το Optimist είναι το δεκατοτρίτο καλλιτεχνικό τους πόνημα, αν μετρήσουμε και τις επανηχογραφήσεις του Falling Deeper σαν καινούρια δημιουργία, και κυκλοφορεί αυτές τις μέρες από την Kscope Music. Το art work από τον Travis Smith, έχει κάνει πολλά των Anathema, αλλά και σε Amorphis και άλλους, λιτό, όπως μας έχουν συνηθίσει τα τελευταία χρόνια.

 The Optimist, Ο Αισιόδοξος, ο τίτλος, και στα δέκα κομμάτια συν το intro, 32.63N 117.14W, ψάχνω να βρω αυτήν την αισιοδοξία, ή την υποψία ειρωνείας, μέσα στα πενηνταοκτώ λεπτά μουσικής, και στους βαθιά προσωπικούς στίχους.  Μέσα σε αυτό το ψυχεδελικό πλαίσιο και με βαθιά ήρεμες υπνωτιστικές μελωδίες, που σε σημεία παρεμβάλλονται συναισθηματικές εντάσεις…άκου το εκπληκτικό instrumental San Francisco και το συγκλονιστικά λιτό Springfield με τους απλούς λιτούς στίχους ‘’How did I get here? I don't belong here...’’, για του λόγου το αληθές. Τα Leaving It Behind, Endless Ways, Ghost, Close Your Eyes με το ίδιο ηχητικό μοτίβο με κάνουν να κλείνω τα μάτια ταξιδεύοντας. Και όλα αυτά σε μια παραγωγή, πεντακάθαρη, κρύσταλλο.

 Αυτό είναι το μεγάλο επίτευγμα από τους Anathema στο The Optimist. Σε βάζουν με τις υπνωτιστικές – ψυχεδελικές τους μελωδίες – μουσικές και με τους στίχους να μπαίνεις σε βαθιά δυνατά συναισθήματα. Και εδώ έρχεται να ολοκληρώσει αυτό το επίτευγμα, με τον πιο ήρεμο τρόπο που θα μπορούσε, το δωδεκάλεπτο σχεδόν Back to the Start. Και εδώ στο ήρεμο τοπίο, ανεβαίνουν σε σημεία οι εντάσεις και έχουμε το επιστέγασμα όλου του The Optimist με όλες τις αισθήσεις να αφήνονται και να οδηγούνται σε άλλες διατάσεις.

 Πολύ καλό το The Optimist από τους Anathema, που εδώ βρίσκονται σε δημιουργική και εκτελεστική φόρμα, δημιουργώντας ένα δίσκο που ακούγεται ευχάριστα και εύκολα ολόκληρος, σε πιο προσωπικές ενδεχομένως στιγμές.

  …η βαθιά πληγή, για τους νοσταλγούς του metal παρελθόντος, πάντως δεν κλείνει.