Αltesia - Paragon Circus

Eίχαμε αναφερθεί στα νέα σχετικά με το ντεμπούτο "Paragon Circus" των Γάλλων progressive metallers Altesia. Eίναι η μπάντα του Clément Darrieu, τραγουδιστή και κιθαρίστα του συγκροτήματος, και παίζουν πολύ μελωδικό-μελαγχολικό progressive metal/rock, με κύρια έμφαση στο πρώτο συστατικό. Υπάρχουν βέβαια τα γνωστά progressive-πειραματικά ξεσπάσματα και οι απότομες αλλαγές που συναντά κανείς πολύ συχνά στο είδος, αλλά δε χαρακτηρίζουν το σύνολο του ήχου τους που είναι γενικά ήρεμο και πολύ μελωδικό.

Μετά από μια σχετικά μικρή εισαγωγή, το πρώτο κομμάτι "Reminiscence" κάνει εμφανές το είδος του progressive που θα ακούσει ο ακροατής. Τόσο η μουσική όσο και το στυλ ερμηνείας των φωνητικών είναι αρκετά κοντά στους Dream Theater του "Scenes from a Memory" κατά κύριο λόγο, και "Falling Into Infinity" σε λιγότερο ευρεία κλίμακα. Αυτό συμβαίνει και τα υπόλοιπα κομμάτια, χωρίς όμως κάποιος να μιλά σε καμμιά περίπτωση για αντιγραφή ή ενοχλητικές ομοιότητες. Εξάλλου τα κομμάτια των Altesia είναι λιγότερο πολύπλοκα, λιγότερο "επικά", αλλά πιο μελωδικά. Επίσης τα φωνητικά κάποιες φορές μπορεί να βγάλουν κάτι και από τη μελαγχολία του Andre Matos, όπως στα πρώτα λεπτά του "Hex Reverse", που είναι και το πιο διαφορετικό κομμάτι του δίσκου, στο οποίο το συγκρότημα αναπτύσσει έναν περισσότερο δικό του, προσωπικό ήχο.

O δίσκος είναι αρκετά πλούσιος σε ήχους, μελωδίες και χρώματα. Τα κομμάτια κατά μέσο όρο είναι γύρω στα δέκα λεπτά και έτσι αναπτύσσονται πολλές ιδέες. Τα πάντα όμως τριγυρίζουν στο δραματουργικό-θεατρικό ύφος που είχαν οι Dream Theater στο "Scenes from a Memory". Σε όσους τους έχει λείψει αυτό το ύφος, θα εκτιμήσουν σε μεγάλο βαθμό τους Altesia. Τα "The Prison Child" (εξαίσιο κομμάτι), "Hex Reverse", και "Cassandra's Prophecy" είναι οι πιο δυνατές στιγμές του άλμπουμ, και σχεδόν σε ταξιδεύουν στο 1999 που πρωταγωνιστούσε αυτό το στυλ στο progressive. Mαζί με τις δικές τους μελωδίες και την πιο μοντέρνα αισθητική, αυτά τα κομμάτια γίνονται αξιοπρόσεχτα δείγματα μελωδικού progressive.

Σε γενικές γραμμές το συγκρότημα κερδίζει έναν οπαδό αυτής της σκηνής. Σε κάποια τραγούδια βέβαια παρατηρείται το φαινόμενο να έχουν καλά σημεία που τραβούν την προσοχή αυτού που ακούει το δίσκο, και σε άλλα σημεία του ίδιου τραγουδιού κάπως η μπάντα να ακούγεται λίγο κουραστική ή περισσότερο υποτονική από όσο θα έπρεπε, με αποτέλεσμα ο ακροατής να αφαιρείται. Είναι βέβαια ο πρώτος τους δίσκος, και αυτό με τον καιρό και την εμπερία διορθώνεται.

Συνολικά λοιπόν έχουμε μια καλή κυκλοφορία με 3 τραγούδια από τα 6 να έχουν τις δυνατότητες να κάνουν τους ακροατές του progressive να κολλήσουν μαζί τους για αρκετές ακροάσεις. Ο δίσκος βγάζει σε κάποια σημεία κούραση ή νωχελικότητα, αλλά η πρώτη εντύπωση που αφήνει είναι θετική. Οι νοσταλγοί του "Scenes from a Memory" ας δώσουν μια μεγαλύτερη προσοχή στο άλμπουμ.