Angel Dust - Into the Dark Past

Σε περίπτωση που αρέσκεσαι σε ήχους (Τευτονικού) Power Metal και δεν γνωρίζεις τους Angel Dust, κάνε μια χάρη στον εαυτό σου και πήγαινε λιώσε τους δίσκους τους. Ότι έχουν κυκλοφορήσει από την επανασύνδεση τους από το 1997 (δηλαδή τέσσερις δίσκους) είναι εκπληκτικό. Δυστυχώς μετά το ‘’Bleed’’ του 2002 είχαμε πλήρη δισκογραφική ακινησία με το 2011 να πέφτουν οι τίτλοι τέλους για δεύτερη φορά (έχουν επανασυνδεθεί, περιμένουμε νέο υλικό ανυπόμονο). Η ιστορία των Angel Dust δεν ξεκινά όμως με την επανσύνδεση του 1997 αλλά με τη δημιουργία της μπάντας το 1984. Μοναδικό μέλος εκείνων των εποχών είναι ο ντράμερ Dirk Assmuth. Ακόμα και ηχητικά, παίζανε πιο γρήγορα και επιθετικά θυμίζοντας Paradox, αρχαίους Blind Guardian, Iron Angel (ίδια περίοδο ηχογραφούσαν όλοι αυτοί). Το ντεμπούτο τους  ‘’ Into the Dark Past’’ κυκλοφόρησε το 1986 από την Disaster και στη μπάντα συμπεριλαμβάνταν οι Frank Banx (στο μπάσο, το μοναδικό σταθερό μέλος μαζί με τον Dirk), ο κιθαρίστας Andreas Lohrum και ο κιθαρίστας/τραγουδιστής Romme Keymer (μετέπειτα στους Risk) οι οποίοι αποχώρησαν πριν το δεύτερο δίσκο.  Γενικότερα μεγάλο πρόβλημα οι συχνές αλλαγές στο πρώτο στάδιο της μπάντας, ο λόγος και για την αρχική διάλυση της μπάντας το 1990. Κρίμα, θα μπορούσαν να ήταν πασίγνωστοι σήμερα.  Οι δυο πρώτοι δίσκοι τους είναι πλέον σπάνιοι σε cd και βινύλιο στις πρώτες εκδόσεις για αυτό και (ευτυχώς) πλέον έχουν γίνει αρκετές επανακυκλοφορίες. Η High Roller Records, ένα χρόνο μόλις την περσινή της επανακυκλοφορία σε cd και βινύλιο το οποίο εξαντλήθηκε άμεσα, το ξαναβγάζει στην αγορά,μόνο βινύλιο σε 500 κομμάτια, 150 μαύρο, 150 ασημί και 200 διάφανο ελεκτρίκ μπλε/λευκό και κόκκινο σπλάτερ. Επιτεθείτε!!!

Μεγάλη λατρεία το βινύλιο για τους περισσότερους. Αλλά υπάρχει και το θέμα χωρητικότητας. Για ακόμα μια φορά η έκδοση του βινυλίου περιέχει τις οκτώ αυθεντικές συνθέσεις και τίποτα ως δωράκι όπως για παράδειγμα στη έκδοση του cd. Δεν πειράζει. Επτά δυναμίτες (και μια ορχηστρική εισαγωγή) είναι υπεραρκετοί να διαλύσουν το σπιτάκι σου. Η αυθεντική εξωφυλλάρα δεσπόζει τεράστια και επιβλητικά αφήνοντας τη φαντασία σου να καλπάσει. Ο έμπειρος μηχανικός ήχου (από άπειρες thrash μπάντες των 80ς) Harris Johns και ο παραγωγός Thomas Ziegler ανάβουν τον αναπτήρα δίπλα στους συγκεκριμένους δυναμίτες. Η εισαγωγή σιγοκαίει για ενάμιση λεπτό...

....και το riffing βάζει φωτιά. Τάχιστο, πεινασμένο, χωρίς να χάνει τη μελωδία του. Ο ήχος φέρνει ξεκάθαρα Γερμανία. Διπλές δισολίες σε δαιμονίζουν με το έντονο παίξιμο τους. Ιδιαίτερη μνεία στο drumming που ακούγεται εκτός από γρήγορο, πολύπλοκο. Ο τύπος ξέρει τι κάνει πίσω από το drumkit, δεν βαράει για χάρη της βαβούρας. Κόψιμο στη μέση του τραγουδιού για να σε εκτινάξει το μπάσο, σολαρίσματα που το ένα διαδέχεται το άλλο, επιστροφή στη κανονική ροή του τραγουδιού με επιβλητικά φωνητικά (αν και θα μπορούσαν να είναι και καλύτερα ή έστω πιο ποικίλα σε στιγμές)  και κιθαριστικά μελωδικά αρπίσματα. Αυτό είναι το ‘’ I'll Come Back’’, αυτό είναι είναι παλιοί Angel Dust, αυτό είναι το speed power metal και έτσι το θέλουμε. Να σε αρπάζει, να σε γυροφέρνει, να σε διαλύει. Δεν θα μπορούσα να ζητήσω τίποτα παραπάνω από ένα metal τραγούδι. Το θεικό ‘’ Into the Dark Past’’ όμως δεν βασίζεται σε ένα και μόνο ύμνο. Το ‘’ Legions of Destruction’’ συνεχίζει ακάθεκτα. Μπορεί στιχουργικά να βασίζονται στη φαντασία αλλά οι λεγεώνες της καταστροφής στο δικό μου μυαλό θα μπορούσε να είναι η τετράδα των Angel Dust με  αυτά που παίζουν. Εδώ να σημειωθεί ότι μιλάμε για τρομερούς παιχταράδες και συνθέτες αλλά μεγάλο μερίδιο σε συνθετική συμμετοχή έχει ο Roy Brown. Το ‘’Gambler’’ μου ακούγεται ακόμα καλύτερο....Έχει τη σβελτάδα που τους χαρακτηρίζει, έχει συγκλονιστικούς ρυθμούς αλλά το τραγούδι τραβάει πάνω από επτά λεπτά. Βαρετό; Καμιά σχέση. Απλά έρχεσαι αντιμέτωπος με αλλεπάλληλες επιθέσεις κιθαριστικών σολαρισμάτων που σε συντρίβουν. Όχι, κανένα τραγούδι δεν κουράζει και παρόλο που είναι όλα γρήγορα δεν μοιάζουν μεταξύ τους αν δώσεις βάση στα κιθαριστικά μέρη.  Η δεύτερη μεριά δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από την πρώτη. Ο ένας ύμνος διαδέχεται τον άλλο. Εξοντωτικό riffing στο ‘’ Fighter's Return’’ με αποκαλυπτικά σόλος, δολοφονικοί ρυθμοί χωρίς σταματημό. Το ‘’ Victims of Madness’’ είναι ελαφρώς πιο μελωδικό, τουλάχιστον όσο αφορά τα φωνητικά και σου μένουν. Εξαιρετικοί ρυθμοί για μια ακόμα φορά, πόνος και ρυθμικότητα αγκαλιασμένοι. Όσο για το καλύτερο riff του δίσκου, έρχεται μαζί με το κύκνειο άσμα του δίσκου, το ‘’ Marching for Revenge’’. Όνομα και πράγμα.