Black Rain - Released

~~                     Είναι ατελείωτη η λίστα με μπάντες που από τον σκληρότερο ήχο που βασίστηκαν στα πρώτα τους βήματα να μεταβούνε σε πιο μελωδικούς οδούς. Ειδικά στο death metal, αναρίθμητα. Αρκετά από αυτά τα πήγαν πολύ καλά με την εξελικτική τους πορεία όπως και αρκετά άλλα χαντακώθηκαν στην πορεία. Οι  Γάλλοι BlackRain δημιουργήθηκαν το 2001 και επιδόθηκαν στο ευγενές άθλημα του Speed/Power Metal στις πρώτες τους κυκλοφορίες. Σταδιακά μαλάκωσαν και ο ήχος τους μετατράπηκε σε μοντέρνο Glam Rock. Μεγάλο ρόλο έπαιξε Η προσθήκη του drummer Frank Frusseta (έχει παίξει με μπάντες όπως like Europe, Papa Roach, Alice Cooper, Scorpions, Steel Panther, Kissin’ Dynamite and Crash Diet),  το πέρασμα της μπάντας από την εκπομπή ‘’French Got Talent’’ (καταλαβαίνετε τι ψώνισμα έφαγαν μετά) όπως και το ότι ήδη από τον προηγούμενο δίσκο (μεγαλο)παραγωγό έχουν τον Jack Douglas (Aerosmith, Cheap Trick, Alice Cooper, The New York Dolls and John Lennon). Ο νέος, πέμπτος τους δίσκος, ‘’Releashed’’  κυκλοφορεί 25 Μαρτίου από την UDR Music.
\r\n                        Η φάση με τους BlackRain είναι ότι κανείς δεν θα κλάψει για το παρελθόν τους μιας και οι πιο μεταλλικές του μέρες ήταν σχετικά αδιάφορες στους περισσότερους από εμάς. Το παρόν τους όμως, όσο και πιο μαλακοπετσάτο και να είναι, έχει περισσότερο ενδιαφέρον. Ευχάριστες μελωδίες, πιασάρικοι ρυθμοί, επαναλαμβανόμενα ρεφραίν, αλήτικη διάθεση και όλα τα σχετικά. Πεντακάθαρος ήχος ηχογραφημένος στο Los Angeles και στο Παρίσι από τον μεγαλοπαραγωγό και μηχανικό ήχου τον  Warren Huart (τα ίδια κάνει και στους Aerosmith), Μουσική από τον Swan Hellion (κιθάρες/φωνή) και στίχους για ‘’κοπέλες’’, πάρτυς, σεξ και τα κλασσικά που ακούγαμε από τα Αμερικανάκια πάνω από 2 δεκαετίες πριν. Θα βρεις γρήγορα τραγούδια ("Back in Town", "Eat You Alive", "Puppet on a String") , άλλα πιο Pop που από την πολύ επανάληψη γίνεται ο εγκέφαλος σου τσιχλόφουσκα ("Mind Control”, Electric Blue”) , άλλα πιο γκρουβάτα και ρυθμικά, σχεδόν χορευτικά (για γυναίκες μωρέ) (‘’ Killing Me". Το ‘’Run Tiger Run ‘’ έχει αφρικάνικα τύμπανα και (χαζο)χαρούμενο ρυθμό, το ‘’ Words Ain’t Enough” (από τα πιο ευχάριστα για τα δικά μου αυτιά) ακούγεται πιο μελωδικά ερωτιάρικο, το ‘’Home’’ μας αλείβει με μια στενόχωρη κρούστα ενώ το “Fade to Black” μας χαρίζει από την περίσσια ζωντάνια του.
\r\n                           Ευχάριστο, διασκεδαστικό και με σφραγίδα εγγύησης ότι θα περάσεις καλά όσο το ακούς, είτε σπίτι, είτε σε μπαράκι, είτε ζωντανά. Ποικίλο, έχει από όλα και για όλους. Δεν παύει όμως να είναι σχεδόν ολοκληρωτικά δημιούργημα εταιριών και με βάση τις ανάγκες των ακροατών παρά της μπάντας. Τουλάχιστον έτσι μου ακούγεται εμένα.

\r\n\r\n

>  

\r\n