Count Raven - The Sixth Storm

Θεωρώ τους Count Raven στις είκοσι καλύτερες μπάντες του doom metal που έχουν υπάρξει ποτέ. Αν το κοιτάξουμε και δισκογραφικά, μέχρι σήμερα είχαν πέντε στα πέντε, άρα πάνε άνετα στις δέκα καλύτερες. Μάλιστα το ‘’ Mammons War’’ του 2009 κοιτάει στα μάτια τα πρώτα τέσσερα, μην σας πω ότι τα ένα-δυο ίσως να τα βάζει και κάτω. Και το γράφω ξέροντας και λατρεύοντας Count Raven των 90ς (https://www.metalzone.gr/monuments/count-raven-high-infinity) (https://www.metalzone.gr/monuments/count-raven-storm-warning) . Μετά  από τεράστια χρονική αναμονή, οι Count Raven επέστρεψαν. Ο Dan "Fodde" Fondelius, ηγέτης, συνθέτης,στιχουργός, τραγουδιστής, κιθαρίστας, πληκτράς  και ότι θέλει ακόμα να βάλει ο νους σας, μαζί με τον εδώ και χρόνια συμπαραστάτη Jens Bock στα drums και νέο μπασίστα τον Samuel Cornelsen. Κρίμα που δεν είναι μαζί τους πλέον ο Fredrik Jansson, πιστεύω ότι πρόσθετε πολλά στη μπάντα. Τέσπα, η νέα τριάδα ετοίμασε το νέο υλικό του ‘’The Sixth Storm’’ το οποίο κυκλοφόρησε μέσω της I Hate Records σε cd και...κασέτα. Δεν γίνεται να μην αναφερθεί η εξαίσα επιλογή εξωφύλλου που αυτή τη φορά είναι ένα έργο του Toussaint Gelton με τίτλο "Young man writing by candlelight" (1663).

Πατροπαράδοτο doom metal με μπόλικα πλήκτρα και φωνητικά α λα Ozzy. Η πιο σύντομη περιγραφή που θα μπορούσα να κάνω σε δίσκους των Count Raven. Ο νέος τους δίσκος είναι ο πιο μεγάλος σε διάρκεια συνολικά αλλά και ατομικά κάποιες συνθέσεις. Αργόσυρτα, καταδικαστικά, με τα riffs να σε συνθίβουν πρώτα εσωτερικά και μετά εξωτερικά. Η παραγωγή ακούγεται κάπως ξερή και νομίζω ότι στερεί από αυτό που προσπαθεί να βγάλει μια μπάντα σαν τους Count Raven. Ο Magnus "Devo" Andersson κάνει καλή δουλειά για black metal αλλά δεν νομίζω ότι τα κατάφερε με τους doomsters. Καμπάνες συγκλονίζουν τα αυτιά σου με τον δυσοίωνο ήχο που συνοδεύει αργοπαικτικοί ρυθμοί και θανατηφόρα riffs. Η φωνή του Fondelius πάντοτε εκφραστικότατη και συναισθηματική, καταφέρνει να περάσει αυτότο βαρύ αίσθημα.  Μόνο τον τρόπο που τραγουδά το ‘’ The Curse’’ να ακούσεις, το πιάνεις το νόημα. Οι νότες ακούγονται δυστοπικές και μόνο οι επαναλαμβανλομενοι ρυθμοί τις κάνουν υποφερτές στην αρχή. Σύντομα τις έχεις ανάγκη. Από την άλλη όλος ο δίσκος δεν ακούγεται με το ίδιο ενδιαφέρον. Το ‘’The Nephilims’’ δεν δικαιολογεί τα δέκα λεπτά για κανένα λόγο. Και δεν φτάιει η διάρκεια. Το δωδεκάλεπτο ‘’ Oden’’ είναιπιθανότατα το καλύτερο του δίσκου. Μιλάμε για την πιο βαρετή σύνθεση της καριέρας τους. Και για τους Count Raven, είναι πολύ δύσκολο αυτό. Φανταστείτε ότι το επόμενο τραγούδι ,το ‘’Heaven's Door’’ ΄που βασίζεται πιο πολύ σε φωνή και πλήκτρα μόνο και είναι και πάλι θαυμάσιο, πως κατάφεραν και έγραψαν κάτι τόσο μέτριο όσο το ‘’The Nephilims’’, δεν ξέρω. Ας μην μείνουμε στα άσχημα και ας πούμε ότι ο δίσκος κυλάει όμορφα και τα τραγούδια έχουν κάτι να πούνε. Η μεγάλη διάρκεια και η αταίριαστη παραγωγή είναι οι μεγάλοι εχθροί αυτού του δίσκου που δυστυχώς θα του στοιχίσουν. Ελπίζω τραγούδια σαν τα ‘’Oden ‘’,‘’ The Giver and The Taker’’, ‘’Blood Pope’’, ‘’Heaven's Door‘’, ‘’ Baltic Storm’’ και ‘’The Curse’’ να βρουν μια θέση στη καρδιά σας.