Ghost Brigade - IV - One with the Storm

        Από την Φινλανδία με....θλίψη. Ε, δεν πιστεύω να περιμένατε κάτι από ένα συγκρότημα από την την συγκεκριμένη χώρα. Οι Ghost Brigade φθάνουν στο τέταρτο τους άλμπουμ και εμβολιάζουν το αμάλγαμα των μουσικών που υποστηρίζουν τόσα χρόνια με την θλιμμένη υφή τους. Από Post-Rock, Metalcore, Progressive Rock, Death και  Doom Metal υποστηρίζει το δελτίο τύπου ότι αποτελείται αυτό το αμάλγαμα και δεν πέφτουν πολύ έξω. Όσοι αρέσκονται στις παλιές (και όχι μόνο) εποχές των Katatonia, ας κάνουν μια στάση εδώ.

\r\n\r\n

                    Με νέο μπασίστα αλλά και πληκτρά, ένα μέλος που παίζει καθοριστικό ρόλο στην μουσική τους, όσο βέβαια και οι διπλές κιθάρες που δεν ντρέπονται να τις χρησιμοποιήσουν εις βάθος για να αυξήσουν τον δυναμικό τους ήχο. Οι κιθάρες βογγάνε, τα πλήκτρα διαμορφώνουν μια πιο μουντή ατμόσφαιρα ενώ η φωνή ακούγεται άλλοτε σπαραχτική και άλλοτε οργισμένη, έτοιμη να σε αρπάξει από τον λαιμό. Οι στίχοι, στην ίδια διάθεση και αυτοί, επιλεκτικά διαλεγμένοι ωστέ να συμβάλλουν και αυτοί στην φευγαλέα τους, ταξιδιάρικη ατμόσφαιρα. Μελωδίες κατασκευασμένες για να καρφωθούν βαθιά μέσα σου και οι ουλές να μείνουν παντοτινές. Το σκοτάδι ενσωματώνεται πολύ φυσικά στον ήχο τους και ξεγλιστρούν πολύ ωραίες στιγμές. Να ξέρετε πάντως ότι δεν περιέχονται μελιστάλαχτες κλαψιάρικες στιγμές, όλα γίνονται μετά συνοδείας σκληρού ήχου (στο 90% της μιας ώρας που διαρκεί). Διακρίνονται όλα τα όργανα (πολύ καλή η παραγωγή του Tuomas Koko στα Electric Fox Studios) και το καθένα διαπρέπει στον ήχο του συνδέοντας ένα ενιαίο ηχητικό σύνολο που σε παγιδεύει και σου προκαλεί αυτό το ελαφρύ κούνημα του κεφαλιού σου ενώ έχεις μισόκλειστα τα μάτια σου. Η ’’Ταξιαρχεία των Σκιών’’ γνωρίζει πολύ καλά τι χρειάζεται η αύτου του είδους η μουσική (και ο αντίστοιχος οπαδός). Κάτι που να καίει την ύπαρξη καθαυτή, που να ρίχνει άγκυρα στην μέση του πουθενά μόνο και μόνο για να δεχτεί τις χειρότερες των μελαγχολικών κυμάτων εωσότου να βυθιστεί.

\r\n\r\n

        Τραγούδια που θα ξεχώριζα είναι τα ’’Wretched Blue’’, ’’Departures’’, το ’’Anchored’’,το δεκάλεπτο ’’Electra Complex’’ με την βαρύθυμη και αργή ηχητική του διαδρομή προς την οδύνη ενώ οι κιθάρες που ακούγονται κάπου στα 7:30 λεπτά με στοιχειώσαν αρκετές νύχτες. Υπάρχουν και πιο μέτριες συνθετικές στιγμές αλλά και σημεία που επαναλαμβάνονται συχνά ή θυμίζουν άλλες μπάντες του είδους και τους στερούν το να θεωρηθεί το ’’One With The Storm’’ κάτι το κορυφαίο. Ειδικά το μοντέρνο ’’The Knife’’ με ξενέρωσε παντελώς. Το τελευταίο τραγούδι είναι τραγουδισμένο και στην  γλώσσα τους για όποιους αρέσκονται στα Σκανδιναυικά. Πραγματικά σπουδαίος δίσκος, σαφώς καλύτερος από αυτούς που έχουν προηγηθεί. Πάντως το εξώφυλλο είναι εντελώς αταίριαστο.

\r\n\r\n

\r\n\r\n

\r\n\r\n

\r\n