Hittman - Destroy All Humans

Το πρώτο ομώνυμο άλμπουμ των Νεοϋορκέζων Hittman του 1988 σημάδεψε και αυτό σημαντικά το ύφος που θα είχε το US heavy/power metal μετά τα μέσα της δεκαετίας του ’80 – είχε προηγηθεί βέβαια και η εξαίσια demo κασέτα το ’85 που είχε μερικές φοβερές συνθέσεις που δεν “μπήκαν” στο άλμπουμ, μακάρι να βρουν και αυτές το δρόμο τους σε κάποια κυκλοφορία. Δυστυχώς όμως το συγκρότημα, αντί να ακολουθήσει αυτό το θεϊκό  μελωδικό-ξεσηκωτικό ύφος του πρώτου άλμπουμ, τα μπέρδεψε πολύ στο “Vivas Machina” του 1993 και την επόμενη χρονιά διέλυσαν.

Το “Destroy All Humans” έρχεται σχεδόν είκοσι χρόνια μετά, και ένας φανατικός οπαδός του συγκροτήματος μόνο συγκίνηση μπορεί να νιώσει, σαν να βλέπει μετά από τόσο καίρο έναν αδελφικό φίλο που πέρασε μαζί του πολλές ώρες –  εξάλλου το πρώτο άλμπουμ των Hittman ήταν σχεδόν καθημερινή ακρόαση για χρόνια. Το κύριο ερώτημα είναι αν υπάρχουν τραγούδια που θα σε κάνουν να νιώσεις όπως τότε;

Ναι, υπάρχουν δύο τραγούδια που θα τα ξεχωρίσουν σημαντικά όσοι λάτρεψαν το πρώτο άλμπουμ. Τα “1000 Souls” και “Out in the Cold” είναι οι Hittman του 2020, και όταν έρχεται η σειρά τους να παιχτούν, ένα πανέμορφο σφίξιμο στο στομάχι νιώθει ο ακροατής που βλέπει ότι η μπάντα που κάποτε αγάπησε μπορεί να προκαλέσει ακόμη όμορφα συναισθήματα. Ειδικά το “Out in the Cold” είναι τόσο υπέροχο, που νιώθεις ότι βγήκε από κάποιο συρτάρι της μπάντας το ‘88’-89. Απίστευτο τραγούδι.

Τα άλλα κομμάτια όμως δεν είναι έτσι, αφού έχουν ένα φανερά πιο “σκοτεινό”, και ίσως λίγο πιο υποτονικό ύφος. Αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν είναι άσχημα. Δε σε ξετρελαίνουν, όμως είναι ό,τι πρέπει για να κάτσεις ήρεμα να απολαύσεις αυτό που είπαμε παραπάνω, την παρέα δηλαδή ενός παλιού φίλου για να δεις πως έχουν εξελιχθεί τα πράγματα με αυτόν. Πάντα έχει ενδιαφέρον να τον ακούς, άσχετα αν πια δεν ξεσηκώνεται το σύμπαν μαζί του όπως παλιά.  

Στα πολύ καλά κομμάτια είναι το ομώνυμο “Destroy All Humans” με κάποια κιθαριστικά του σημεία να ξεχωρίζουν την ώρα που τα ακούς, και το “The Ledge” με τις ήρεμες αλλά όμορφες μελωδίες του. Γενικά όλα τα κομμάτια έχουν σημεία που θα τραβήξουν την προσοχή, αλλά ίσως η σύνθεση ως τελικό αποτέλεσμα ή τα ρεφρέν να ήθελαν το κάτι παραπάνω στα περισσότερα τραγούδια για να σε κερδίσουν ακόμα πιο πολύ.

Το τρίτο άλμπουμ των Hittman έχει δύο εξαίσιες στιγμές, και μερικές καλές έως πολύ καλές στιγμές. Βγάζει τιμιότητα, και δείχνει ότι το συγκρότημα θέλει να δουλέψει σοβαρά στην επανασύνδεσή του, και όχι απλά να πουλήσει το όνομα του και το παρελθόν του. Ψάχνει τον ήχο του και τη θέση του στο σήμερα, και αυτό κάνει έναν ακροατή να τους συμπαθήσει, άσχετα από το καθαρά μουσικό κομμάτι, ακόμη περισσότερο για αυτήν τη δύσκολη προσπάθειά τους μετά από τόσα χρόνια.

Το “Destroy All Humans” πρέπει όσοι αγάπησαν αληθινά τη μπάντα να το δουν σαν μια νέα αρχή και νέες βάσεις, και όχι απλά σαν το νέο άλμπουμ των Hittman. Γιατί αν η μπάντα δεν τα παρατήσει πάλι και ακολουθήσει κάποιες καταπληκτικές ιδέες που έχει εδώ, υπάρχουν μεγάλες πιθανότητες να ξαναβγάλουν ένα ακόμη αριστούργημα που να ταιριάζει στην ιστορία και στο όνομά τους.