Lake Of Tears - Ominous

Είναι απίστευτη η αγάπη που κρύβω για τις μουσικές που μου έχουν χαρίσει οι Lake Of Tears. Μπορεί συναυλιακά να μην με ενθουσίασαν ποτέ αλλά η δισκογραφία των Σουηδών μου έχει κρατήσει παρέα σε αμέτρητες ώρες, πολλές από αυτές πολύ δύσκολες. Το πάθος μου δεν κρύβεται ούτε σε αυτές τις γραμμές https://www.metalzone.gr/monuments/lake-tears-forever-autumn αλλά θα προσπαθήσω να είμαι όσο πιο αυστηρός γίνεται στο νέο τους πόνημα, ‘’ Ominous’’, δέκα χρόνια μετά τον τελευταίο και πιο μέτριο δίσκο τους ‘’ Illwill’’. Πλέον ο Daniel Brennare είναι μόνος του με μοναδική βοήθεια στα drums από τον Christian Silver, υπεύθυνο για την μίξη και το Mastering (μαζί με τον Manne Engström). Ακόμα και ο Johan Oudhuis (drummer των Lake Of Tears από το 1992) εγκατέλειψε το πλοίο.  Το ‘’ Ominus’’  θα κυκλοφορήσει στις 19 Φλεβάρη, και πάλι από την AFM Records, σε cd (με ένα επιλέον τραγούδι) και βινύλιο με ένα πανέμορφο και ταιριαστό εξώφυλλο (από τον Vladimir Chebakov) να διακοσμεί το δίσκο.

 O νέος τους δίσκος δεν είναι Lake Of Tears, είναι  Daniel Brennare. ‘Η είναι το ίδιο πράγμα; Ίσως τα τελευταία χρόνια. Το ‘’Ominus’’  είναι  κατάδικο δείγμα της εσωτερικής σκέψης και των συναισθημάτων του. Εννοείαι ότι είναι ο ίδιος που συνθέτει, στιχουργεί, παίζει κιθάρα, πλήκτρα, τραγουδά, κάνει τον παραγωγό τον δίσκο. Ίσως με τη ψυχολογική βοήθεια του σκύλου του αλλά γενικότερα κυριαρχούν οι μελαγχολικοί τόνοι, όπως παλιότερα. Τα πάντα ακούγονται απλοικά, όλο το θέμα είναι η ατμόσφαιρα και το συναίσθημα που μεταφέρει. Και τα πάει πολύ καλά για μια ακόμα φορά. Gothic rock ρυθμοί, μπάσα, γεμάτο συναισθηματισμό φωνή, κυρίαρχα πλήκτρα και γλυκιές μελωδίες στα έγχορδα. Αυτή είναι η συνταγή που χρησιμοποιεί επί το πλείστον στο νέο του δίσκο και όμως καταφέρνει να παράγει δυσοίωνη και απειλητική μουσική, όπως τον τίτλο και το εξώφυλλο του δίσκου. Βεβαίως, αν και η συνταγή είναι ίδια, το αποτέλεσμα διαφέρει. Έναρξη με ένα beatάδικο τραγούδι με τα πλήκτρα να χορεύουν πάνω στις μελωδίες των κιθάρων. Το επόμενο τραγούδι όμως σκοτεινιάζει εντελώς ,οι ρυθμοί αργοπεθαίνουν, η φωνή δακρύζει. Και εννοείται ότι τους προτιμώ έτσι χωρίς βέβαια να μην επιθυμώ και τα τραγούδια που θα κάνουν τη διαφορά στον ήχο. Ακούγεται και βιολί, χωρίς να γνωρίζω αν είναι φυσικό ή από συνθεσάιζερ αλλά μπορώ να πω με σιγουριά ότι είναι πολύ ταιριαστό και ενσωματώνει ακόμα περισσότερη πίκρα μέσα του. Ίσως αγαπημένο του δίσκου να είναι το ‘’ Ominous Too’’ εξαιτίας αυτού του όργανου και του πόνου που συτρέχει μαζί του.

 Υπάρχουν και συνθέσεις που θυμίζουν το παρελθόν τους όπως το ‘’ Ominous One’’ που θα μπορούσε να είναι ακόμα και από το ‘’ A Crimson Cosmos’’.Στιχουργικά θα μπορούσες να το πεις και κονσεπτ με βασικό θέμα τη μοναξιά, την αρρώστεια και την κατάθλιψη χωρίς να είναι κάποια ιστοριούλα με αρχλη και τέλος. Το πόσο εύκολα μεταδίδει το βάρος των άσχημων συναισθημάτων στον ακροατή είναι άξιο επαίνου. Κρίμα που αυτό το ταξίδι το κάνει μόνος του διότι η έλλειψη συναδέλφων είναι διάκριτη και όχι μόνο της απλότητας των ενορχηστρώσεων αλλά και του παιξίματος. Πιθανότατα όλα έγιναν στο σπίτι του Daniel με μια κιθάρα και πλήκτρα εποχές κλεισούρας λόγω κορονοιού. Καλύτερο από τον προηγούμενο, ίσως καλύτερο και από την εποχή του Neonai και μετά, σίγουρα όμως έχουν βγάλει και καλύτερα. Να πρτομήσετε την έκδοση του cd διότι το επιπλέον τραγούδι ‘’ In Gloom’’ είναι αποό τα ομορφότερα του δίσκου με κυρίαρχες ακουστικές κιθάρες και μπάσο (επιτέλους) στην πρώτη γραμμή.