Accept - The Rise Of Chaos

Δεκατόπεμπτο άλμπουμ στην σαραντάχρονη ιστορία τους (έστω με διαλείμματα) είναι αυτό. Είναι λίγο υποκριτικό να λέει κάποιος ότι δεν ξέρει τι τον περιμένει σε ένα νέο δίσκο των Accept. Νομίζω επίσης ότι είναι λίγο-πολύ ανώφελο να μπαίνει σε πλαίσιο αυστηρής κριτικής όποιο νέο άλμπουμ από μπάντες, όπως οι Accept ή οι Saxon, οι οποίοι διάγουν την τέταρτη δεκαετία της πορείας τους και με πολύ συνεπή τρόπο. Είναι λοιπόν ανώφελο να συγκρίνεται το "Rise of Chaos", όπως κάθε νέο άλμπουμ, με αυτά της πρώτης περιόδου. Νομίζω δεν συγκρίνονται ούτε καν με αυτά της δεύτερης, έστω κι αν η δεύτερη ήταν λίγο καχετικτική σε παραγωγή (όχι σε ποιότητα). Οι δίσκοι από το 2010 και μετά είναι κάτι διαφορετικό, από μια μπάντα που της λείπουν δύο κομβικά στελέχη (Dirkschneider, Kaufmann, τώρα τρία με τον Frank, έτσι κι αλλιώς έλειπε ο Fischer), με νέα στελέχη και με έναν τραγουδιστή που επιχειρεί να αντικαταστήσει μια τεράστια προσωπικότητα του heavy metal.

Μην κρυβόμαστε πίσω από το δακτυλό μας. Οι Accept αυτή τη στιγμή είναι μπάντα του Hoffmann και παρά τις συνεπείς συνεισφορές του γιγάντιου Baltes και του Tornillo, όλο το "Rise of Chaos" αποπνέει τον χαρακτήρα του Hoffmann. Ο Hoffmann παίζει με τους όρους του παιχνιδιού της σύγχρονης μουσικής βιομηχανίας και ξέρει τι αρέσει στους παλιούς και τι στους νέους οπαδούς. Το σύντομο intro του "Die by the Sword" είναι ένα κλείσιμο ματιού στο Metal Heart, έστω και αν η συνέχεια είναι διαφορετική, πολύ πιο στυλιζαρισμένη. Η μουσική είναι εμφανώς πολύ μελετημένη και βασισμένη στο ομογενοποιημένο, υμνικό γερμανικό heavy/power ιδιώμα με τις απαραίτητες προσμίξεις του Hoffmann, βλ. τις λεπτές αναφορές στην κλασσική μουσική. Η lead δουλειά είναι για μια ακόμη φορά συναρπαστική και ξεφεύγει από κάποιες επαναλήψεις που παρατηρούνταν σε προηγούμενες δουλειές.

Το "Rise of Chaos" περιέχει μερικά τ-ρ-ο-μ-ε-ρ-ά τραγούδια, ό,τι πρέπει για τις συναυλιακές τους αποδόσεις, όπου χέρια σηκώνονται, το air-drumming συναγωνίζεται το air-guitaring, τα ρεφραίν ψαλμωδούνται από άγαρμπες, μα παθιασμένες φωνές και η μπύρα τρέχει στα μούσια και στα μουστάκια μας. Παίρνεις για παράδειγμα το "Race to Extinction" που κλείνει το άλμπουμ και αναπόφευκτα κάνεις συγκρίσεις με διάφορες μπάντες που πλασάρονται ως ακραιφνείς heavy metal και αναρρωτιέσαι 'WTF?'. Ακούς το το "What is Done is Done" και το "Worlds Colliding" και λες "ναι ρε φίλε, είναι heavy metal στα '10s". Έχει και τα αδύναμα του τραγούδια βέβαια, τραγούδια που φαίνεται ότι είναι 'μαζικής' παραγωγής και δεν θα λείψουν σε κάποιον, όπως για παράδειγμα το "Analog man" ή το ομώνυμο, ενώ υπάρχουν και οι άνισες στιγμές, όπως το "Koolaid", που ακούγεται ως ανολοκλήρωτο. Στα τεχνικά, το εξώφυλλο είναι αδιάφορο και ελάχιστα αντιπροσωπευτικό των Accept (που να αφήσει η Nuclear Blast εξώφυλλο σαν του "Russian Roulette" στις εποχές που ζούμε) και παραγωγή είναι αρκετά επίπεδη, με πολλά σημεία πριμαριστά και πολύ ψηλά στημένα, που αναπόφευκτα πηγαίνεις να πειράξεις λίγο τα μπάσα.

Είναι λοιπόν μια κυκλόφορια που αξίζει; Για να είμαστε πλήρως αντικειμενικοί, ανάμεσα στα άλμπουμ της τρίτης αυτής περιόδου (μη πει κανείς τέταρτη, του Reece δεν πιάνει), είναι λίγο υποδεέστερο από το "Stalingrand" και το "Blind Rage". Αλλά μην τα ξαναλέμε. Υπάρχουν μπάντες που δεν μπαίνουν στο ζύγι.

Γιάννης Τσάκωνας