Messora - The Door

Εδώ έχουμε να κάνουμε με μια παλιά κυκλοφορία (Οκτώβρης του 2019) αλλά αφού μπήκε στον κόπο ο καλλιτέχνης να μας την στείλει, το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να την παρουσιάσουμε. Οι Messora είναι, ή τουλάχιστον έτσι ξεκίνησε, το σόλο project του Καναδού Zach Dean που ξεκίνησε το 2016. Όταν πήγε να ηχογραφησει το πρώτο του τραγούδι, ‘’ The Door’’, ζήτησε από τον παλιό του συνάδελφο ( από τους Whispers In The Maze) και μπασίστα Ben Bertrand να τον βοηθήσει. Ο Ben πρότεινε η μπάντα να αποκτήσει κανονικά μέλη και έτσι έγινε σε βάθος χρόνου. Ηχητικά κυμαίνονται ανάμεσα σε πολλά παρακλάδια της metal, πράγμα που σε κάποιους θα φανεί ενδιαφέρον ενώ κάποια θα ξενερώσουν με τον μουσικό αχταρμά. Όπως και να χει, δώστε του μια ευκαιρία αν σας φανούν ενδιαφέροντα τα όσα θα ακολουθήσουν γραπτά. Αν και πρωτοκυκλοφόρησε digital, τελικά βγήκε και σε αυτοχρηματοδοτούμενο cd. Παραγωγή, μίξη και μάστερινγκ από τον Jonathan Lefrançois-Leduc με συμβολή και από τον ίδιο τον Zach Dean.

Με τις πρώτες νότες του ‘’The Door’’, δυο μπάντες θα σου έρθουν στο μυαλό. Opeth και Gojira. Opeth για τις κιθάρες, τις εναλλαγες τους και οι Gojira για τον ήχο, αυτόν τον παγωμένο βιομηχανικό ήχο. Ο συνδυασμός είναι πολύ καλός, χορταίνεις πολλαπλές διαφοροποιήσεις και ηχητικές ανακολουθίες. Τίποτα δεν είναι προβλεπόμενο. Πολλά κοψίματα, κιθαριστικές γυροβολιές και ακραία φωνητικά. Παρόλο τον επιθετικό χαρακτήρα και την τίγκα παραμόρφωση, οι μελωδίες ξεπροβάλλουν από κάθε γωνία. Το ορχηστρικό ‘’ Tethered’’ ακούγεται πολύ ευχάριστα με τις ακουστικές του κιθαρες και πιθανολογώ ότι θα ήταν ακόμα καλύτερα αν βρίσκοταν αργότερα στο δίσκο για να ξεκουράσει το αυτί. Ο συνθέτης όμως ξέρει καλύτερα. Συνεχίζουν με δυο επικλες σε διάρκεια συνθέσεις γεμάτες άφθονα χρώματα, γκρίζα και συννεφιασμένα τα περισσότερα. Ακούμε επίσης για πρώτη φορά καθαρά φωνητικά που τους ταιριάζουν καθώς επίσης και γυναικεία. Οι ομοιότητες με Opeth μέχρι εποχής ‘’Still Life’’ είναι πολλές και θα εξιτάρουν όσους νοσταλγούν τους Σουηδούς εκείνης της εποχής. Παικτικά είναι άψογοι, συνθετικά θα μπορούσαν να είναι ελαφρώς πιο απλοποιημένα για να κρατά περισσότερες πληροφορίες ο εγκέφαλος. Πραγματικά ενθουσιάζεσαι όταν το ακούς αλλά δυστυχώς αυτός ο βομβαρδισμός αλλαγών δεν βοηθά στο τελικό αποτέλεσμα που είναι να κρατήσει και να αγαπήσει κάτι πιο συγκεκριμένο  ο ακροατής. Το ‘’ Untethered’’ με άγγιξε πιο πολύ από όλα, μου ακούστηκε πιο αυθόρμητο σαν σύνθεση. Ακουστικές κιθάρες, καθαρά φωνητικά, ένα αφηρημένο μπάσο να καραδοκεί και μια γυναικεία αφήγηση που σε ξυπνά από τον λήθαργο. Για όσους θα ήθελαν περισσότερο Gojira μιας και τους ανέφερα πιο πάνω, το τελευταίο τραγούδι θα σας αποζημιώσει. Το ‘’ The Tide’’ περιέχει αυτό τον έντον, μοντέρνο, άκαρδο ήχο με τις τρομερές ωστόσο μελωδίες.