Nothing Sacred - No Gods

Όλοι εσείς εκεί έξω που την ψάχνετε λίγο παραπάνω με το Αμερικανοτραφές Power Metal σαν ήχο και ας μην είναι καν από Αμερική, σίγουρα θα έχετε συναντήσει κάπου τους Nothing Sacred από την Αυστραλία. To ep ‘’Deathwish’’ (1985) και το ντεμπούτο ‘’ Let Us Prey’’ (1988) χαίρουν μεγάλης εκτίμησης από τους οπαδούς αυτής της μουσικής. Μάλιστα το 2012, παράλληλα με την πρώτη τους συναυλία μετά από πολλά πολλά χρόνια, μια μικρή Αυστραλέζικη εταιρία κυκλοφόρησε ένα cd που τα περιείχε και τα δυο αυτά άλμπουμς ενώ δυο χρόνια αργότερα η δική μας Arkeyn Steel  έπραξε κάτι παρόμοιο προσθέτοντας επιπλέον υλικό. Κάπως έτσι τους μάθαμε αρκετοί περισσότεροι, ειδικά στην Ελλάδα. Και η αλήθεια είναι ότι μιας και λατρεύω αυτό το υλικό τους, περίμενα ανυπόμονα το νέο υλικό τους μετά την επανασύνδεση τους το 2015. Μετά το σινγκλάκι ‘’ First World Problems’’ που δημοσιοποιήθηκε πέρυσι, το ‘’ No Gods’’ κυκλοφορεί (εδώ και κανά διβδόμαδο) 33 χρόνια μετά το νεμπούτο τους σε cd από την Rockshot Records.

Πραγματικά, δεν ξέρετε πόσο θα ήθελα να γράφω θριαμβευτικά λόγια για αυτή την κυκλοφορία. Όμως κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να συμβεί. Δηλώνω απογοητευμένος. Μοντέρνο, γκρουβάτο, επαναλήψιμο, ανέμπνευστο, με μετριότατα φωνητικά. Ήδη από το εξώφυλλο βρωμούσε η δουλειά.... Πιο άσχημο, ΔΕΝ γίνεται!!!! Από την παλιά σύνθεση έχουν μείνει μόνο το ρυθμικό ντουέτο, δηλαδή οι Karl Lean και Sham. Η προσθήκη του George Larin (Taramis) στις κιθάρες έδινε αρκετές ελπίδες μα του κάκου. Τα πάντα ακούγονται βιαστικά, άτοπα. Σαν μια γέρικη μπάντα που προσπαθεί να συνταιριάξει με την μουσική του παρόντος με ανεπιτυχή αποτελέσματα. Βασικά δεν νομίζω να κερδίσουν κανένα νεαρό οπαδό που γουστάρει μοντέρνα πράγματα αλλά θα χάσουν και τους παλιούς που θα περιμένουν άλλους ήχους.  Το νέο τους υλικό ακούγεται πολύ πιο θρασάτο χάνοντας τα πάντα από μελωδίες και λυρικότητα. Οι κιθάρες δεν γλιστράνε, γκρουβάρουν αέναα το ίδιο riff. Είναι και αυτά τα φωνητικά....βαρετά, μέτρια, ούτε καν της διπλανής πόρτας, κανένας κολλητός που του κάνανε χάρη. Το μοναδικό τραγούδι που ακούγεται ευχάριστα είναι το  τελευταίο, το '' Stoner ''’ και αυτό γιατί το πάνε πιο αργά και ακούγονται πιο ευχάριστοι.  Άντε και το βασικό riff  του ‘’ Cold Black ‘ , το σόλο του ''Virus''’ ή κάποια κιθαριστικά αρπίσματα του '' Cult ''. Φαντάζομαι ότι όσοι έχουν ακούσει το περσινό σινγκλάκι στο ‘’ First World Problems’’ είναι ήδη ψυλλιασμένοι για την αλλαγή του ήχου και την συνθετική ποιότητα. Ακόμα και αν την παλέψεις μέχρι τα μισά του δίσκου προσπαθώντας να κρατηθείς σε ένα riff ή μια ρυθμική μελωδία, σύντομαθα ψάχνεις για τον επόμενο δίσκο που θα ακούσεις. ΒΑΡΕΤΟΤΑΤΟΣ. Αποφεύγουμε και αναπολούμε