Μέχρι να ακούσω το καινούργιο Pallbearer, το ντεμπούτο album των Black Trip εξακολουθούσε εύκολα να είναι album της χρονιάς για μένα. Μέσα σε λίγες μέρες απέκτησε δύο μεγάλους αντιπάλους. Πρώτα το Pallbearer για το οποίο θα μιλήσουμε εδώ και μετά το Evergrey που είναι δισκάρα από τις λίγες. Όμως επειδή για το τελευταίο θα μιλήσει κάποιος άλλος, ας μείνουμε εδώ στους θαυματουργούς αμερικάνους.
\r\n\r\n
Το πρώτο χτύπημα των Pallbearer είχε έρθει δύο χρόνια πριν με το καθηλωτικό Sorrow And Extinction. Και χωρίς να προλάβει να καταλαγιάσει η θλίψη, το group χτυπάει ξανά και μας μαυρίζει τις ψυχές. Αργόσυρτοι, μαγευτικοί, κατάμαυροι, μα και μελωδικοί και ταξιδιάρικοι οι Pallbearer δίνουν πνοή στο ιδίωμα του doom…Μια πνοή σαν αυτή που σβήνει τη νωχελική λάμψη του κεριού, που δολοφονεί το τελευταίο φως και αφήνει μόνο σκοτάδι και αγωνία να πλανάται στο χώρο. Κάπου εκεί μας παίρνουν από το χέρι και μας οδηγούν σε μελαγχολικά ηχοτόπια τόσο έντονα που κάποιοι από εμάς ποτέ δε θα είναι οι ίδιοι ξανά.
\r\n\r\n
Είναι μεγάλο πράγμα η μουσική τελικά. Και όταν αυτοί που την προσφέρουν, τη δίνουν μέσα από τη ψυχή τους, τότε δε χρειαζόμαστε πολύ για να δοθούμε και εμείς. Απλά κλείνουμε τα μάτια, βυθιζόμαστε και ακολουθάμε. Τα θεμέλια των Pallbearer έχουν μπει δυνατά. Μακάρι το ταξίδι να κρατήσει για χρόνια…
\r\n\r\n
\r\n\r\n
Θοδωρής Χριστοδουλόπουλος
\r\n\r\n
\r\n
