Sidious - Revealed in Profane Splendour

                Οι Sidious είναι μια Αγγλική μπάντα που γράφει λίγα χρόνια στο κοντέρ της. Τα μέλη της είναι κατά βάση τα ίδια με αυτά των Eye Of Solitude (doom/death, σύντομα παρουσίαση στο νέο τους δίσκο/ep ’’Dear Insanity’’) με την προσθήκη του Khrudd (των κάκιστων Colosus) στα drums. Στους Sidious επιχειρήται μια προσπάθεια σύμπτηξης του death metal με το black, και για να είμαστε πιο ακριβείς, των Behemoth με τους Dimmu Borgir. Αν σου αρέσουν οι προαναφερθέντες μπάντες, θα σου κάνουν και οι Sidious, αν και είναι κάποια σκαλιά πιο κάτω. Αν όχι μην χάνεις τον χρόνο σου διαβάζοντας.
\r\n              Χωρίς καμμιά σημαντική εξέλιξη στον ήχο τους από το ep του 2013, ’’Ascension to the Throne ov Self’’, ακούγονται πάτα πολύ σαν Behemoth. Από τις κιθάρες, την παραγωγή, τα φωνητικά, τον ήχο, ακόμα και το  ’’ov’’ αντί ’’of’’ που χρησιμοποίται από τους Πολωνούς ηγέτες. Η μολυσματική τους μουσική απλώνεται σε όλους τους τομείς και καθηλώνει τον ακροατή. Υπάρχει η μεγαλοπρέπει ακι η θεαματικότητα των Dimmu Borgir, μόνο που οι Sidious είναι κατά πολύ πιο σκληροί (σε ήχο). Τα ξεσπάσματα και οι ριφοβόλες εκρήξεις είναι συχνό φαινόμενο της μουσικής τους ενώ η κρουστική πυροβολαρχία είναι ασταμάτητη και εξουθενωντική. Και κουραστική πολλές φορές να προσθέσω. Αν και το ’’Revealed in Profane Splendour ’’ συστρέφεται  ανάμεσα στα 2 ακραία είδη η μεταλλαγή γίνεται ομοιότυπα και δεν ενοχλεί. Το ίδιο ισχύει και για τις αλλαγές από πιο μελωδικές φόρμες σε πιο ακραίες. Ίσα ίσα που αφήνουν τις συνθέσεις τους να μουσκέψουν με λίγη μελωδία και μετά το καταβρέχουν με ποροξυσμική βίαια μουσική ενδυμασία. Κάποια δεύτερα καθαρά φψνητικά α λα Arcturus εντοπίζονται  προτς το χρονικό κέντρο του δίσκου και ακούγονται ευχάριστα. Γενικότερα, παίζουν πολύ παθιασμένα,πολύ συναδελφικά και μοιρασμένα, και λεηλατούν κεφάλια που χτυπιούνται αδιακοπα. Οι Behemoth απλοχεριές τους φθάνουν πολλές φορές σε σημεία μύνησης και τους στιγματίζουν, όσο και οι δικιές τους συνθέσεις να ξεχειλίζουν από αυταρχικά ριφς και σθεναρά φωνητικά και τύμπανα εξέγερσης , το γεγονός ότι διαγουμίζουν τόσο ξεδιάντροπα τους κόπους των Πολωνών, με ενοχλεί. Άσε που δεν μετά από δυο βδομάδες ακρόασης άρχισαν να φθίνει ανάγκη προς ακρόαση του υλικού του, πράγμα που σημαίνει ότι θα χαθούν στην λήθη (στον δικό μου μουσικό κόσμο). Δεν με ικανοποίησαν όσο θα θελα.
\r\n                     Ηχογραφημένο στα Parlour Studios από τον Russ Russell ( Napalm Death) έχουν ένα πολύ καθαρό ήχο και δυνατό. Μπόμπα. Και εξωφυλλάρα από τον Γιάννη Νάκο (Remedy Arts) που ήδη έχει φιλοτεχνήσει πολλές κυκλοφορίες στην Ελλάδα και εξωτερικό, την μια καλύτερη από την άλλη. Και πριν σταματήσω την παρουσίαση, το υπογράφω ότι το τελευταίο του δίσκου είναι και το καλύτερο (O Paragon, Bringer ov Light ) γι αυτό και το διαλέγω για να το ακούσουμε. Πάντως στο συνθετικό τομέα έχουν ακόμα ανηφόρα για να φτάσουν (προς) την κορυφή.Κυκλοφορεί από την Kataoxin σε cd (1000 σε digisleeve).

\r\n\r\n

\r\n\r\n

\r\n