SLAYER - Repentless

Οι Slayer είναι μια από τις πιο γνωστές μπάντες όχι μόνο στον χώρο τους, το thrash metal…aka big4, αλλά και στο heavy metal και στο μουσικό γίγνεσθε γενικότερα. Τριανταδυό χρόνια στο κουρμπέτι, με κλασικούς δίσκους, ακόμα πιο κλασικές περιοδίες και ζωντανές εμφανίσεις, τρομερές προσωπικότητες σαν το κιθαρίστα Kerry King , που απλά η κάθε του φράση, όταν μιλάει, είναι πιο εμπρηστική, ακόμα και από τα μπουρλοτιέρικα riffs που σκαρώνει. Και τον τραγουδιστή – μπασίστα Tom Araya με τα ιδιαίτερα, και αναγνωρίσιμα φωνητικά. Όταν διάβασα για την κυκλοφορία του δωδέκατου δίσκο του με τίτλο Repentless και είδα και το εξώφυλλο, το οποίο μου έκανε μεγάλη εντύπωση, θετική τώρα θα έλεγα, αναλογίστικα το πόσο έχουν άλλαξει τα πράματα τα τελευταία έξι χρόνια που πέρασαν από τον προηγούμενο μετριότατο δίσκο τους World Painted Blood. Έφυγε από τη ζωή με περίεργο και τραγικό τρόπο ο κιθαρίστας Jeff Hanneman το 13, καθώς επίσης έφυγε από την μπαντα ο ντράμερ Dave Lombardo. Και οι δυο τεράστιοι μουσικοί που η δουλειά τους έχει τον απόλυτο σεβασμό όλων μας. Ο πρώτος αναπληρώνεται εδώ και κάποια χρόνια από τον Gary Holt των Exodus, που εδώ έστω και σαν γκεστ κάνει την πρώτη του εμφάνιση σε δίσκο των Slayer, δινοντάς τους αρκετή Exodus ηχητική μορφή στα καινούρια τραγούδια. Ο ντράμερ που ήρθε ή μάλλον ξανάρθε είναι ο Paul Bostaph, κάτι που γενικά άρεσε στους οπαδούς των Slayer. Στο Repentless τώρα η έμπνευση, η ομαδική δουλειά που γίνεται σε μια μπάντα, η πόρωση του να κάνουμε κάτι διαφορετικό, που θα δώσει τα φώτα ή τα σκοτάδια στους άλλους, που θα προκαλέσει και θα ταρακουνήσει, σαν να λείπουν, ή τουλάχιστον να μην υπάρχουν στον βαθμό που θα περιμέναμε από τους Slayer. Αν και πέρασε αρκετό χρονικό διάστημα από το World Painted Blood, ο δίσκος δείχνει ότι έγινε κάπως βεβιασμένα, και αγχωτικά. Δεν λέω ότι έχουμε ένα κακό δίσκο, σε καμία περίπτωση. Απλά από τέτοιες μπάντες, έχεις και τις ανάλογες απαιτήσεις. Ή μήπως όχι??? Οι ακροάσεις του δίσκου κυλούν μια χαρά, απλά στο τέλος της μέρας δεν σου μένουν και πολλά, κάτι που σίγουρα δεν είναι θετικό. Ο δίσκος ξεκινάει με μια ψιλοαδιάφορη εισαγωγή, Delusions of Saviour, και μετά από δύο περίπου λεπτά μπαίνει το riff του Repentless , που μαζί με το ανηλέητο ντράμινγκ, και τα φωνητικά, σε κάνουν να καταλάβεις ότι εδώ έχουμε τους Slayer. Το Take Control μας πάει σε God Hates Us All εποχές, με αρκετή punk συμπεριφορά. Το Cast The First Stone φτιάχνει κάπως τα πράμματα με την πολή καλή δουλειά που έχει γίνει εδώ, κυρίως στο μπάσο. Το Chasing Death έχει ωραίους στίχους που έχουν να κάνουν με τον αλκοολισμό, ενώ το Implode το μισοξέραμε, και νομίζω ότι είχε δώσει καλές εντυπώσεις. Το Piano Wire είναι από τις πιο κλασικές Slayer στιγμές του δίσκου, καθώς είναι μια ανολοκλήρωτη ιδέα του Hanneman. Τα Atrocity Vendor και You Against You συνεχίζουν σε thrash μοτίβο, χωρίς να είναι κάτι το ιδιαίτερο, και τα σαρανταδυό λεπτά του δίσκου κλείνουν με το κάπως πιο αργό Pride and Prejudice. Αναφορά θα πρέπει να γίνει στην πολύ καλή παραγωγή που έχει γίνει από τον Terry Date. Δίσκος που με πηγαίνει στην God Hates Us All περίοδο των Slayer, καθόλου κακός, αλλά δεν δίνει την εντύπωση του δίσκου που θα μείνει στο μυαλό μας στην καρδιά μας, όπως άλλοι δίσκοι τους. Το ότι κυκλοφορεί 11/09 είναι τυχαίο???!!!

\r\n\r\n

\r\n