Monster Magnet - MINDFUCKER

Μας έλειψε αυτό το mindfuck των Monster Magnet. Πέντε χρόνια απουσίας για τη συμμορία από το Νιού Τζέρσεϋ πριν επιστρέψει για να συνεχίσει να παίζει με το μυαλό μας ή όπως λέει ευθαρσώς και ο ίδιος ο τίτλος του άλμπουμ, να μας το πηδάει.

Τα τρία τελευταία άλμπουμ τολμώ να πω πως ήταν ένα μέτριο πήδημα, πως είναι ας πούμε όταν δεν έχεις χημεία με το άλλο σου μισό και τελικά βγαίνει ένα αποτέλεσμα κάπως αδέξιο και κοντά στο μέτριο;

Είχα αυτή τη διάθεση όταν έβαλα να ακούσω το "Mindfucker", ένα mood της φάσης "κάθε μέρα φασόλια". Επιπροσθέτως με απώθησε ο τίτλος γιατί πίστεψα αρχικά ότι ήταν ένας φθηνός τρόπος για να τραβήξει τα βλέμματα των ακροατών.

Στο πρώτο κομμάτι που ξεκινάει σαν το "Nightrain" των Guns & Roses με τίτλο "Rocket Freak" "ξίνισα" γιατί είχε όλα τα κλισέ των Monster Magnet. Όμως ήμουν αισιόδοξος για τη συνέχεια γιατί  είχε όλα τα καλά κλισέ των Magnet, αυτά που ανέδειξαν άλμπουμ όπως το "Powertrip" ας πούμε. Αμέσως μετά το γεμάτο ψυχή "Soul"  αρχίζει να μπαίνει το τρένο στη σωστή γραμμή με ατμομηχανή τη μασκότ τους, τον διαβόητο "Bull God" σε μια κατάσταση έξω φρενών.

Ο Wyndorf αυτά τα 5 χρόνια δισκογραφικής απουσίας και ανάμεσα στις τουρνέ, κάτι near death experiences και μερικές remake κυκλοφορίες, το φιλοσόφησε. Είμαι σίγουρος λοιπόν πως σε μια ενδοσκόπηση του εαυτού του αποφάσισε πως στο επόμενο του άλμπουμ θα επιστρέψει στις ρίζες του σαν προσωπικότητα, προσπαθώντας σε μια απέλπιδα προσπάθεια να σταματήσει το χρόνο.  Η επιστροφή αφορούσε και τα άλμπουμ της χρυσής εποχής των Magnet.

Έτσι λοιπόν στο "Mindfucker" το τσουκάλι δεν περιέχει τόσα πολλά ψυχοτροπικά μανιτάρια και άλλα τέτοια παραπλήσια. Αντίθετα περιέχει μεγάλη δοσολογία αμφεταμίνης, την ίδια αμφεταμίνη που περιείχε η μουσική  όλων αυτών των ενεργητικών συγκροτημάτων πριν την έκρηξη του punk.

Η ψυχή από μπάντες - επιρροές για τον Wyndorf όπως οι Stooges και οι MC5 και γενικώς η σκηνή του Detroit, πλανώνται πάνω από τα τραγούδια. Καθόλου τυχαία δεν είναι και η διασκευή του "Ejection" στον αγαπημένο του Robert Calvert (με τη θητεία του στους Hawkwind και όχι μόνο).

Για όσους θυμούνται είχε κάνει μια παραπλήσια διασκευή στον Calvert επί εποχής "Monolithic Babies" με το απόλυτα υπερπορωτικό "The Right Stuff". To "Mindfucker" ίσως να είναι και ο δίσκος όπου οι οπαδοί της μπάντας περίμεναν μετά το εν λόγω άλμπουμ του 2004.

Το riff του ομώνυμου τραγουδιού θυμίζει εποχές "Dopes to Infinity" και "Powertrip", ενώ έχει και το φαζαρισμένο feeling του "Superjudge". 'Ένα εκρηκτικό κοκτέηλ από τα καλύτερα άλμπουμ των Magnet. Όσο για τους στίχους του ο Wyndorf αναλύει σε μια συνέντευξή του πως μιλάει για την καθημερινή ροή ειδήσεων στα social media και όχι μόνο, ουρλιάζοντας απελπισμένα "Why you gotta play with my head?"

Το "I am God" θα μπορούσε να είναι και στα b-sides του "God Says No", ξαπλώνοντας στο ποτισμένο από μπέρμπον στρώμα του stoner.  Ξεκινάει με τον all time classic στίχο "Wake up kids" όπου ο Wyndorf  κυρήττει σαν ένας πάστορας από τα Σόδομα και τα Γόμορρα και μας θυμίζει παλιές καλές εποχές "Powertrip" και συγκεκριμένα το "Temple of your Dreams".  

Το "Drowing" είναι από τα λίγα αργά και ψυχεδελικά τραγούδια αφού κατά κύριο λόγο οι νέες συνθέσεις προσπαθούν πετυχημένα να θυμίσουν τις εποχές των Magnet με τα πιασάρικα ρεφραίν. Μπλουζάρει και σε παρατάει σε αυτές τις ατελείωτες συμπαντικές λεωφόρους του "Dopes to Infinity".

 Το άλμπουμ κλείνει με ένα σφυρί να πέφτει πάνω στο κούτελό σου ("When the Hammer comes down") και σε κάνει να αναρωτιέσαι πόσα μπυράκια κατάφερες και ήπιες μέχρι τις τελευταίες νότες αυτού του πλήρως χορταστικού άλμπουμ τόσο μουσικά, όσο και στιχουργικά.

Ας μην το υπεραναλύουμε. Οι Monster Magnet και ο ήδη 61 Μαϊων Wynodrf έβγαλαν άλμπουμ. Γι'αυτό θα πρέπει να αισθανόμαστε ευλογημένοι, έτοιμοι να απολαύσουμε αυτή τη mindfucking τσάρκα του "Mindfucker".

 Γιώργος Γράντης