Spiritworld - Pagan Rhythms

Στη Nevada δεν παίζουν μόνο stoner. Υπάρχει και το Death Wastern….Τι είναι πάλι αυτό;  Μοντέρνο metal με hardcore και ολίγη από thrash/death metal. Ή κάπως έτσι. Οι Spirit World είναι το παιδί του τραγουδιστή/συνθέτη/στιχουργό  και συγγραφέα Stu Folsom του οποίοι οι ανησυχίες μεταφέρθηκαν εκτός από τη γραφή, πλέον και σε ήχους. Το συγκρότημα δεν έχει πολλά χρόνια ύπαρξης και μέχρις στιγμής είχε περιοριστεί σε demo/single και ένα split με τους Black Coffee ενώ μέσα στο 2020 κυκλοφόρησε το ντεμπούτο τους ‘’Pagan Rhythms’’ σε βινύλιο (400 κόπιες) από την Safe Inside Records. Θα υποθέσω ότι είχαν μεγάλη ζήτηση μιας και αποφάσισε η Century Media να το επανακυκλοφορήσει σε digipak cd αλλά και βινύλιο ξανά. Η παραγωγή έγινε  από τον Sam Pura στα Panda Studios ο οποίος πρόσφερε  και κάποια έγχορδα στο δίσκο.

Μεταλλικό hardcore με δόσεις από punk και σκληρό country. O Stu Folsom και η παρέα του παίζει χωρίς όρια και σταθερές. Γκουβάτος ρυθμός, εχεδόν χορευτικός, thrash τραχύτητα, σχεδόν death metal φωνητικά και hardcore τσαμπουκας. Έτσι ξεκινά ο δίσκος και έτσι θα πορευτεί. Αν σας αρέσει το μοντέρνο thrash, τα τελευταία των Slayer και Exodus με ακόμα πιο πολυ γκρούβα, τότε μάλλον θα σας αιχμαλωτίσουν και οι Spirit World. Τα περισσότερα τραγούδια είναι μικρής διάρκειας (μισή ώρα όλος ο δίσκος) και δίνουν μεγάλη βάση στη οργή και την ένταση παρά σε μελωδίες. Ο παράγοντας-επιθετικός ρυθμός είναι το ήμιση του παντός για τους Spirit World και με  ένα δυο riffs και τσατισμένα φωνητικά κλείνει ο κύκλος της κάθε σύνθεσης. Το ‘’ Unholy Passages’’ είναι από τα πιο οργισμένα του δίσκου και αυτό οφείλεται αρκετά στο drumming του Thomas Pridgen (πρώην The Mars Volta) ο οποιος παίζει στο μισό δίσκο( στον άλλο μισό συναντάμε τον Adam Elliot). Το εξώφυλλο αλλά και ακούγοντας τους στίχους αποκαλύπτουν το ενδιαφέρον των Spirit World για το αποκρυφιστικό και με την βοήθεια κάποιων αφηγηματικών εισαγωγών θα γίνει ακόμα εμφανέστερο. Άμεσα, λιτά και επικίνδυνα, η μουσική των Αμερικανών ξεχύνεται στα ηχεία. Συνθετικά δεν δημιουργούν κάτι το ιδιαίτερο και ακόμα και τα ίδια τα τραγούδια του δίσκου κάπουν φαίνεται να έχουν πολλά κοινά λόγω της απλότητας τους. Μόνο σε ελάχιστα και σύντομα σόλος διακρίνεις τη διαφορά. Ξεχωρίζω το ‘’Demon Storm’’ σαν τη καλύτερη στιγμή ενός δίσκου που ακούγεται ευχάριστα αλλά δεν νομίζω ότι θα κερδίσει ιδιαίτερο χρόνο στο δικό μου στερεοφωνικό. Ίσως σε κάποιον με πιο μοντέρνα γούστα και περίεργα γούστα.