The Wring - Wring² Project Cipher

The Wring- Wring² Project Cipher

Οι The Wring είναι το progressive rock project του Καναδού κιθαρίστα Don Dewulf. Δημιουργήθηκαν το 2015 από την ανάγκη του Don να υλοποιήσει μαζί με άλλους μουσικούς όλες αυτές τις ιδέες που είχε τα προηγούμενα χρόνια και έφτασαν μέχρι το πρώτο στάδιο ενός demo. Το ομώνυμο ντεμπούτο κυκλοφόρησε το 2017 έχοντας τοπικούς μουσικούς να τον βοηθούν στις ανάγκες του συγκροτήματος του. Αφού έδωσαν μερικές συναυλίες με αυτή τη σύνθεση, διαλύθηκαν. Μετά από προτροπές, σκέψεις και συζητήσεις, ο Don επανέφερε στη ζωή τη μπάντα, έχοντας και πάλι τον μπασίστα Jason Henrie αλλά και πασίγνωστους καλεσμένους μουσικούς για τη νέα του προσπάθεια. Οι Bryan Beller, στο μπάσο και αυτός (Joe Satriani, The Aristocrats, Dethklok, Steve Vai), Thomas Lang στα drums (Robert Fripp, Peter Gabriel, Robbie Williams), Marc Bonilla (φωνή)  και Jason Sadites  (κιθάρες) συμπληρώνουν την ομάδα για το νέο τους δίσκο “The Wring 2 – Project Cipher’’ το οποίο κυκλοφόρησε στις 28 Μαίου.

Αν και το δελτίο τύπου συνιστά το δίσκο σε οπαδούς των Rush,Fates Warning, Queensryche κ.α., εγώ έχω διαφορετική άποψη. Στα δικά μου αυτιά, και με το πρώτο άκουσμα του ‘’ The Light’’, μου ήχησε αρκετά η Πολωνική Progressive metal σκηνή με σαφέστατο πρώτο όνομα τους Riverside. Η φωνή του Marc Bonilla είναι ικανοποιητική αλλά θα μπορούσε να είναι και καλύτερη. Αν και μοναδικός συνθέτης πίσω από τους The Wring είναι ο ίδιος ο Don, το παίξιμο των υπολοίπων,γνωστών ονομάτων, δίνουν το δικό τους στίγμα. Και όχι μόνο μουσικά μιας και οι στίχοι του ‘’ Sorceress’’ είναι γραμμένοι από τον Steve Kraus πράγμα που σημαίνει ότι ο Don δέχεται τις καλές ιδέες από που και να έρχονται. Πλούσια μουσική, συνθετικά και εκτελεστικά, αν και νιώθω ότι κάπου χάνεται στην υπερβολή σε σημεία. Το μπάσο εξαιρετικό και μοιρασμένο σχεδόν ισόποσα ανάμεσα στους Bryan Beller και Jason Henrie. Το ορχηστρικό ‘’ Cipher’’ είναι από τα πιο καλοπαιγμένα και ενδιαφέροντα του δίσκου και δεν μου λείπουν καθόλου τα φωνητικά. Το ‘’ Steelier’’ ανοίγεται περισσότερο έχοντας μια πιο jazzy υφή ενώ το όνομα είναι φόρος τιμής στους Steely Dan. Παρόλο που μουσικά παίζουν δυσπρόσιτα, τα φωνητικά απλώνονται πολύ πιο χαλαρά και ευκολοάκουστα. Πιο απλό το ‘’ Dissension’’ έχοντας ένα καταπληκτικό σόλο μετά το τρίτο λεπτό από τον Jason Sadites. Το ‘’Dose’’ είναι το μοναδικό τραγούδι που μου φέρνει ελάχιστα σε Rush με εντελώς διαφορετικό τρόπο τραγουδιού βέβαια. Διαφορετικός ήχος σε σχέση με τα προηγούμενα τραγούδια, πάντα με το δικό του ενδιαφέρον όμως. Το ‘’ Touch’’ κλείνει το δίσκο, και πάλι με άλλο τρόπο, αυτή τη φορά σε πιο μοντέρνα προοδευτικά ηχοτόπια σαν αυτά των Tool. Ο δίσκος είναι ηχητικά πλούσιος, έχει ποικιλία, παικταράδες αλλά και σημαντικά περιθώρια βελτίωσης, ειδικά στο συνθετικό κομμάτι. Θα το θελα και πιο στοχευμένο...

 

 

Copyright 2024. All Right Reserved.