YOB - Clearing the Path to Ascend

              Έφτασε η ώρα ενός καινούριου κεφαλαίου σε μια από τις 3 μεγαλύτερες μπάντες του stoner/doom. Έβδομη κυκλοφορία το ’’Clearing The Path To Ascend’’ και πρώτη για την Neurot Recordings (την εταιρία του Scott Kelly των Neurosis που έχει συμμετάσχει παλιότερα χαρίζοντας κάποια guest φωνητικά). Επίσης είναι και ο τρίτος συνεχόμενος δίσκος με την ίδια τριάδα στην σύνθεση και πλέον υπάρχει όρεξη για κάποιες μουσικές εξελίξεις και πειραματισμούς. Το μουσικό τους ύφος εμπλουτίζεται με ψήγματα από Psychedelic rock, prog rock,post rock/metal, stoner rock/metal, ακόμα και ambient και τα 4 επικά σε διάρκεια τραγούδια (4 τραγούδια>60λεπτά άρα κάντε τους υπολογισμούς σας) δεν προτείνονται για ρηχά ακούσματα παρά για πλήρη απασχόληση την ώρα της ακρόασης.
\r\n           Η αρχή γίνεται με το ’’In Our Blood ’’. Θυμίζει τον παλιό τους ήχο και αμέσως καταλαβαίνεις οτι αυτό που ακούς είναι YOB σε περίπτωση που δεν το γνωρίζεις από πριν.  Ασύμβατος ήχος, βαρύς, εσωτερικός. Σαν ισοβίτης που τριγυρνά με τις μεταλλικές μπάλες[δεσμά στα πόδια του και οι σιγομουρμουρά μονότονα. Η παραμόρφωση στον ήχο βαράει τελικές και εκθέτει στον ακροατή στην ψυχεδελική του ακτινοβολία. Ίσως στην αρχή να σε ενοχλεί αλλά όσο το τραγούδι κλιμακώνεται, η ικανοποίηση σου θα μεγαλώνει. Η σύνθεση (όπως και οι επόμενες) απλώνεται σταδιακά και χωρίς βιασύνη, ανθίζοντας και ωριμάζοντας κάνοντας σε υποχείριο των μουσικών τους ορέξεως. Συμβαδίζεις θέλεις, δεν θέλεις με τις επιθυμίες της άστατης μουσικά τριάδας που εξωτρικεύει τον ζοφερό τους κόσμο. Όσοι είναι επιφυλακτικοί με τέτοιους ήχους και διάρκειες,οι εφιάλτες τους θα πραγματοποιηθούν και καλά είναι να αποφύγουν το άκουσμα του δίσκου διότι είναι αρκετά κοπιαστικό να τρυπώσεις μέσα στον λήθαργο τους και να τον ευχαριστηθείς. Στο ’’Nothing to Win’’ οι ταχύτητες ανεβαίνουν ελαφρά (γι αυτό και είναι το μικρότερο σε διάρκεια τραγούδι του δίσκου, μόνο 11 λεπτά και κάτι) και τα φωνητικά ακούγονται λιγότερο εσωτερικά και περισσότερα φλύαρα και φαρμακερά. Συνεχόμενο, επαναλαμβανόμενο, προκαλεί με την  λεπτή διαφορά της μονοτονιάς από την αρίστευση. Κάποιοι industrial backround μουσικοί μηχανισμοί σκαρφίζονται τρόπους υποδούλωσης μιας ατμόσφαιρας που υφαίνεται με προσοχή και συστρέφεται σαν μαχαίρι στο κόκαλο, καταφέρνοντας να αιχμαλωτίσουν της προσοχής σου. Συνέχεια με το ’’Unmask the Spectre’’, το πιο ύπουλο του δίσκου. Κάτω από την επιφυλακτική του προσέγγιση, funeral doom προσωπείο αντικαθιστά το βαρύθυμο ρυθμό του εμε θρηνητικά ξεσπάσματα και μανιακές επδρομές μοχθηρης παρηγοριάς. Σε αυτό το τραγούδι πλέον κερδίζουν και μένα που γενικότερα δεν είμαι και fanboy των YOB. Το ’’Unmask the Spectre’’ υπήρξε άκρως διεγερτικό ως προς την φαντασία μου και με ταξίδεψε αρκετά. Και ο δίσκος θα ολοκληρωθεί με το ’’Marrow’’, το πιο πειραματικό του δίσκου (και ίσως και της δισκογραφίας τους). Εδώ ο Mike Scheidt ακούγεται απίστευτα εκφραστικός και συναισθηματικά φορτισμένος. Μια ασυναίσθητη γαλήνη ή μια καλά προμελετημένη νηνεμία πριν την καταιγίδα. Εντελώς αντικειμενικα, δηλαδή καθαρά υποκειμενικά (χιχι), η φωνή του Mike δεν μου έχει ποτέ πιο ενδιαφέρουσα. Ο μπάσος ήχος εξαπλώνεται κυρίαρχα και στερεώνει την ψυχεδέλεια με τσιμεντένιο ήχο. Επιθυμητό σαν άκουσμα μέχρι το τελευταίο απο τα σχεδόν 19 λεπτά του, σε προτρέπει να κλάψεις γοερά ή να αναισθητοποιηθείς μιας και για πάντα. Εξίσου τρομερή σύνθεση.
\r\n                       Οι YOB όχι μόνο κατάφεραν να ανταπεξέλθουν στις προσδοκίες μου αλλά να με πείσουν ότι στο μέλλον θα κυκλοφορήσουν κάτι ακόμα καλύτερο. Τα πρώτα δύο τραγούδια μάλλον θα ευχαριστήσουν περισσότερο τους παλιότερους οπαδούς τους αλλά μιας και εγώ δεν ανήκω σε αυτούς, ευχαριστηθηκα πολύ,μα πολύ περισσότερο τα ’’Unmask the Spectre’’ και ’’Marrow’’ και εύχομαι να ακολουθήσουν αυτό που τους ’’βγαίνει’’ παρά αυτό που ’’πρέπει’’ και στο μέλλον. Κυκλοφορεί σε διπλό βινύλιο (σε διάφορες εκδόσεις) και digipak cd για να χορτάσουμε μουσική.

\r\n\r\n

\r\n\r\n

\r\n