ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ : 665 ΜΕΡΕΣ ΚΑΙ ΜΙΑ ΖΩΗ METAL

Το Heavy metal έχει διανύσει αρκετές  δεκαετίες στο μουσικό στερέωμα. Φυσικό και αναμενόμενο κάποια στιγμή να ξεκινήσει η διαδικασία ιστορικής καταγραφής του. Έχουμε δει στα ράφια των βιβλιοπωλείων αρκετά βιβλία τα όποια επιχειρούν να καταγράψουν, να περιγράψουν, κάποιες φορές να εξηγήσουν το metal. Συνήθως επιχειρείται να καταγραφεί κάποια συγκεκριμένη σκηνή ή ιστορική περίοδος με αποτέλεσμα να λείπει βιβλιογραφία που να προσεγγίζει το θέμα συνολικά ως ένα καλλιτεχνικό ρεύμα. Το εν λόγω βιβλίο στις πάνω από 700 σελίδες του επιχειρεί μια τέτοια προσέγγιση.  Ο Άγγελος Γεωργιόπουλος ανέλαβε να καταγράψει και να φωτίσει συνολικά το ιδίωμα της μεταλλικής μουσικής παρουσιάζοντας το σε συνάρτηση με τον άνθρωπο και την κοινωνία του ως μορφή έκφρασης του ατόμου. Ο αναγνώστης μπορεί να διαβάσει για τις καταβολές, την εξέλιξη,τα παρακλάδια, τα ιδιώματα, την κοινωνική προέκταση... υπάρχουν πρακτικά τα πάντα. Στη παρουσίαση του βιβλίου είχε αναφερθεί οτι πρακτικά πρόκειται για  πολλά βιβλία σε ένα. Πράγματι αυτή την εικόνα δίνει από την πρώτη στιγμή που κανείς το ξεφυλλίζει. Είναι μια αξιόλογη δουλειά που απευθύνεται σε κάθε φίλο και λάτρη της μουσικής ως καλλιτεχνικό ιδίωμα έκφρασης.

Μια απλή όμως παρουσίαση του βιβλίου δεν είναι αρκετή, οπότε συναντήσαμε τον Άγγελο και συζητήσαμε για ... 665 μέρες και μια ζωή metal !

 Μετά από χρόνια βιβλίο. Μέχρι όμως το βιβλίο ποιά είναι η διαδρομή σου στο χώρο;

Ξεκίνησα όπως ξεκίνησαν όλοι στη προ εφηβεία 13 χρονών. Ένας φίλος, ο Βασίλης ο Βέτσας μου είπε: έλα σπίτι, έχω κάτι δίσκους που τελευταία έχω αγοράσει. Πήγα, ακούσαμε βασικά Scorpions, AC/DC…., του έδωσα μια κασέτα να μου γράψει, το κλασσικό της εποχής τότε,έτσι ξεκίνησα σιγά σιγά να  γίνομαι ακόλουθος του σκληρού ήχου. Την εποχή εκείνη δεν υπήρχαν τα σημερινά διαχωριστικά(Heavymetal, Hardrock, rock) μπορούσες να ακούς Doors ταυτόχρονα με Scorpions ή Holocaust. Από τότε η ιστορία λίγο πολύ συμβατή με το χρόνο και την ηλικία. Πειραματιστήκαμε με 2 φίλους ανοίγοντας ένα πειρατικό ραδιοφωνικό σταθμό το studio 652, το 91 έκλεισε γιατί μας έπιασε το ραδιογωνιόμετρο  χάνοντας και κάποια albums - το βασικότερο όλων. Το 89 είχα πρόταση από το Χρηστό Διακουμή που ήταν ηχολήπτης στο Rock Fm να συνεργαστώ με το σταθμό, έτσι ξεκίνησε η εκπομπή "σκληρό σαν μέταλο". 92 προς  93 άλλαξε ο διευθυντής ροής προγράμματος εφαρμόζοντας τη στρατηγική να παίζουμε 25% Playlist. Μου προτάθηκε να μην παίζω death metal, black metal…γενικά 'ακραία' μουσική. Δεν το δέχτηκα, έφυγα πηγαίνοντας στον SpaceFm… Ένα ωραίο βράδυ παίζοντας τους Αντίδραση  με κόψανε στο αέρα. Στη συνέχεια με τον Ανδρέα Στασινόπουλο που είχαμε φιλική σχέση  πήγα στον 902, ενώ το 2001 πέρασα για λίγο από τον Atlantis στον οποίο κάποια στιγμήήρθε o τότε ιδιοκτήτης λέγοντάς μου: Άγγελε θα παίζεις ο,τι ζητάει ο κόσμος, απαντώντας του: καλύτερα βάλτε ένα Jukebox.  Ταυτόχρονα τηλεοπτικές εκπομπές… Blue Sky , HighTv, γενικά σε διάφορα μικρά κανάλια για 11 διάσπαρτα έτη. Από περιοδικά είχα συνεργαστεί με το fanzine 'Troopers of metal'  κάπου στο  ’91 με ένα μικρό άρθρο που αφορούσε το τοπ 10 της εκπομπής που έκανα. Μετά στο Oz  για αρκετά χρόνια, και σαν εφημερίδα και σαν περιοδικό. Αργότερα συνεργάστηκα με το Metal Invader στην πρώτη video -κασέτα Fire and Ice, στα Iron και Metal Youth ως αρχισυντάκτης με εκδότη τον Πάνο Τζανετάτο με τον οποίο τσακωθήκαμε μετά την κυκλοφορία του Forest,  διαφωνώντας πλήρως με την ύλη και το πνεύμα όχι μόνο του συγκεκριμένου περιοδικού, που ό ίδιος είχε αναλάβει σχεδόν τα πάντα, αλλά με το παρωχημένο μιας εγωκεντρικής εκδοτικής πολιτικής όπου η άποψη των συντακτών λογοκρίνονταν με κριτήριο το δικό του αμφιλεγόμενο και μισαλλόδοξο θέλω που έρχονταν σε αντίθεση με τον metal αντικομφορμισμό. Έφτιαξα το Attack με αυτοχρηματοδότηση μαζί με τον αδελφό μου και τη βοήθεια του Άκη  Πότσιου στα γραφιστικά. Είχαμε το πρόβλημα ο,τι περιμέναμε  την εκκαθάριση του τεύχους για να βγει το επόμενο με αποτέλεσμα αντί για μηνιαίο κάποιες φορές να κυκλοφορεί με καθυστέρηση 15 -20 ημερών, διμηνιαίο δηλαδή. Δεν μπορέσαμε να το στηρίξουμε οικονομικά. Όσοι προσπάθησαν να μας βοηθήσουν από δισκογραφικές εταιρίες ή εταιρείες διανομών, προς τιμή τους δεν μπήκαν στη διαδικασία να μας πιέσουν σχετικά με άρθρα και κριτικές. Ήταν ο Κώστας Δαβίτος από την CosmicStorm, ο Βαγγέλης Μπαλτάς απο την Sound and Vision, οι Ανδρέας Στασινόπουλος και Γιώργος Ζαχαρόπουλος της BlackLotus.  Δεν ζήτησαν ποτέ κάτι από το περιοδικό για αυτό και τους μνημονεύω. Μετά το Attack παράλληλα με τα τηλεοπτικά και την παραγωγή των βιντεοπεριοδικών  MetalZone και Rockarolla σε όλη αυτή την πορεία που περιγράφω, ειδικά από το ’96 έως το 2015 μαζί με τον Κώστα Βογιατζόγλου(ντράμερ των Crush)  είχαμε «ανοίξει»  διάφορα metal clubs, Rock House, TNT, On Stage, Guillotine, Venus κ.ά. κάποιες φορές με επιτυχία κάποιες φορές όχι. Τα περισσότερα κολλάγανε στο γεγονός πως  οι άνθρωποι που είχαν τις άδειες στο όνομα τους δεν είχαν καμία σχέση με το χώρο, σημαντικός  ανασταλτικός παράγοντας. Δεν μπορούν όλοι  να καταλάβουν τη φιλοσοφία του metal… Τέλος έχω βρεθεί ως διοργανωτής ή συνδιοργανωτής αρκετών συναυλιών κυρίως εγχώριων συγκροτημάτων, Dj σε διάφορα rock clubs, Χωρίς Ανάσα, Paranoid, Μεταλείο…Μετά προέκυψε το βιβλίο.

Πως δηλαδή προέκυψε; Πως σου μπήκε η ιδέα;

Το 2005 είχα μια πρόταση από ένα μεγάλο εκδοτικό οίκο, μέσω του Τάσου Μενεμενόγλου  τον οποίο γνώριζα από προ MetalInvader εποχής να βγάλουμε ένα βιβλίο για το metal. Μου ήρθε ένα συμβόλαιο, το έχω ακόμα στα χέρια μου, αλλά πέραν αυτού,  αρνητικός παράγοντας υπήρξε το γεγονός πως στο πρώτο ραντεβού που κάναμε με τον υπεύθυνο έκδοσης μου παρουσίασε ένα ανάλογο βιβλίο που είχε βγει τότε για το hip hop. Ήθελε να γράψω  ένα βιβλίο για το metal στηριζόμενος σε αυτό. Το εν λόγω βιβλίο δεν ήταν τίποτα παραπάνω από μια απλή καταγραφή, πολλές φωτογραφίες, πιο πολύ λεζάντες και κείμενο σχεδόν ανύπαρκτο στη βάση της άποψης. Η απάντησή μου ήταν πως τέτοιο βιβλίο-λεύκωμα για το metal μου είναι συγγραφικά αδιάφορο. Υπήρχε λοιπόν από το 2005 το σαράκι να βγει ένα βιβλίο κάποια στιγμή. Ξεκίνησα να το γράφω όταν έμεινα άνεργος το 2016. Συγκεκριμένα ξεκίνησα τον Σεπτέμβριο της ίδιας χρονιάς τελειώνοντάς το τον Ιούλιο του 2017. Μιας και δεν είχα δουλειά είπα να κάνω κάτι που να με ευχαριστεί. Ήταν εσωτερική ανάγκη να δώσω αυτή τη διαφορά σε σχέση με τη ξενόγλωσση βιβλιογραφία η οποία αναλωνόταν περισσότερο ιστορικά με δελτία τύπου… τότε δημιουργήθηκαν οι τάδε, εκεί έπαιξαν live, το Powerμιλά για μάχες, το Black είναι σκοτεινά σατανιστικό κλπ. Απλοϊκές αναφορές, σεβαστές μα ταυτόχρονα χιλιοπαιγμένες ωσάν Ελληνική ταινία! Μέχρι εκεί τίποτε πιο συγκεκριμένο για το metal πχ τον πολιτισμό του που εκτός από αντικομφορμισμός είναι κριτική με άποψη για τα πάντα!... Αυτά έλειπαν. Φόβος και ψευτο- ερευνητική επανάσταση, με άλλοθι την αγάπη πολλές φορές για ένα μεταλικό ιδίωμα και όχι για το όλον metal….Τουλάχιστον προσπάθησα για το κάτι διαφορετικό πλην όμως διαχρονικά τεκμηριωμένο.

Ποσό δύσκολο ήταν να βρεθεί εκδοτικός οίκος δεδομένουότι το metal είναι ας πούμε για τους "έξω" λίγο "δύσπεπτο".

Αυτό είναι μια πραγματικότητα. Έψαξα πολύ να βρω εκδοτικό οίκο. Είχα κάποιες επαφές, οι περισσότεροι ήταν ανοικτοί στο να το εκδώσουν αλλά με την προϋπόθεση πως εγώ, ως συγγραφέας, θα έβαζα το 50% του κόστους της έκδοσης. Με αυτή τη λογική δουλεύουν οι περισσότεροι. Θέλεις να βγάλεις ένα βιβλίο, να κάνεις το κομμάτι σου; Θα το πληρώσεις. Δεν είχα την οικονομική δυνατότητα για κάτι τέτοιο μέχρι που μοιράστηκα τη συγγραφική μου σκέψη με τον φίλο Αλέξανδρο ο οποίος είναι επίκουρος καθηγητής του Πανεπιστημίου Ρεθύμνου, είχε συνεργαστεί με τον εκδοτικό οίκο ΚΨΜ σχετικά με κάποια συγγράμματα, μου είπε πως τα παιδιά είναι πολύ καλά, πήγαινε εκεί, συζητά το και αν γίνει κάτι έγινε. Όντως μίλησα με το Δημήτρη Γκόβα τον υπεύθυνο έκδοσης που είναι και οπαδός του metal. Η συζήτηση ήταν: γραφώ ένα βιβλίο για το metal… οκ μου λέει προχωράμε, θα το βγάλουμε.  Έτσι απλά έγινε η επαφή και προέκυψε η έκδοση.

Το βιβλίο είναι πάνω από 700 σελίδες,ογκωδέστατο. Το είδες συγκριτικά με αλλά βιβλία ;

Όταν ξεκίνησα να το γράφω είχα σαφώς μια άποψη από την ξενόγλωσση βιβλιογραφία. Που αναφέρεται και τι δεν περιλαμβάνει. Παρόλα αυτά κατά τη διάρκεια γραφής του την παράμετρο αυτή την ξέχασα τελείως, δεν με απασχολούσε το τι έγραψε ο Σουηδός ή ο Αμερικανός ή όποιος άλλος συνμεταλάς για το Heavymetal ανά τον πλανήτη. Εγώ επικεντρώθηκα σε αυτό που πραγματικά ήθελα να δώσω. Δεν ήταν κάτι προμελετημένο παρόλο που στην αρχή υπήρχε μια συγκριτική συγγραφή με την υπάρχουσα, δυστυχώς πάντα ξενόγλωσση,βιβλιογραφία.

Το βιβλίο εδώ και ενάμισι μήνα είναι στα βιβλιοπωλεία τι ανταπόκριση έχεις πάρει μέχρι στιγμής ;

Είναι πολύ θετική. To feedback από facebook, από email, γιατί δυστυχώς η ευτυχώς αυτή είναι η επαφή του σήμερα, είναι παρά πολύ θετική. Αρνητικά σχόλια μου έχουν πει ότι έχουν υπάρξει, δεν με ενοχλούν γιατί όταν εκφράζεις μια άποψη για το τι είναι το metal είναι υποκειμενική, στα πλαίσια του εφικτού αντικειμενική, άρα δέχεσαι και την κριτική. Δεν υπάρχει λόγος να βγεις να πεις την άποψη σου αν δεν δεχτείς εκ των προτέρων την ύπαρξή της. Δεν με απασχολεί η αρνητική κριτική αρκεί να επιχειρηματολογεί. Το βιβλίο σε γενικές γραμμές πάει πολύ καλά λαμβάνοντας υπ’ όψη και τα δυσμενή οικονομικά δεδομένα.

Όταν πληροφορήθηκα την έκδοση του βιβλίου έπεσε το μάτι μου σε ένα σποτ που έγραφε ότι πολλοί άνθρωποι δεν κατανοούν την φύση της metal μουσικής λόγω ιδίας έλλειψης. Ποια είναι αυτή η ιδία έλλειψη ;

Η ιδία έλλειψη είναι ψυχοπνευματική, ενίοτε και σωματική. Αν βάλεις σε κάποιον που δεν έχει ακούσει Heavy metal θα σου πει: αυτό είναι θόρυβος! Οι περισσότεροι κρίνουν τη μουσική μόνο ηχητικά και όχι ως στίχο και το τι πρεσβεύει ως κίνημα. Ο μεταλάς έχει αυτό το κάτι που δεν ξέρω αν είναι ένα, διόλου ανεξερεύνητο.Η «παραμυθένια» μετάβαση σε ένα παράλληλο σύμπαν, η ακουστική ηδονή και ψυχική ευτυχία, το «ανεξερεύνητο» του απόκρυφου, το «δέος» του Black metal μυστικισμού, η δύναμη της αέναης μάχης του Power ή πάλι ο επαναστατημένος λόγος του Thrash. Συναισθήματα και αισθητικές που δεν υπάρχουν σε άλλα μουσικά είδη με εξαίρεση ίσως την κλασική μουσική. Αυτή είναι η ιδία έλλειψη, το καθένα ξεχωριστά και όλα μαζί!… το θέμα είναι λίγο πνευματικό. Δεν σημαίνει όμως ότι έχουμε κάτι παραπάνω από τους άλλους ανθρώπους όμως αποδεικνύεται στην ιστορική πορεία πως η νόηση, το πνεύμα και η ψυχή του μεταλά είναι ισχυρότερα από μια συνήθη ανθρώπινη συμπεριφορά και ύπαρξη. Έτσι είναι ή έτσι θέλουμε εμείς να είναι;…Ας δώσει ο καθένας και η καθεμία τη δική του-της απάντηση.

Πιστεύεις ότι καλλιεργεί μια ανθρώπινη ποιότητα;

Φυσικά, γιατί το metal σε καλλιεργεί. Μέσω του metal μαθαίνεις πολιτισμό, φιλοσοφία, ιστορία, εικαστική τέχνη, μουσική ... μαθαίνεις τα χειρίζεσαι τη ζωή με άποψη, κριτική και κρίση. Από εκεί και πέρα είναι θέμα γνωστικού πεδίου… και μιλώντας για παιδεία δεν αναφερόμαστε σε ανθρώπους με πτυχία, σπουδές… Η παιδεία για μένα είναι μια τρίπτυχη καλλιέργεια του ανθρώπου, αυτό δεν έχει να κάνει με τη παιδεία έτσι όπως τη γνωρίζουμε από το σχολείο ή το πανεπιστήμιο, μα με την καλλιέργεια του νοητικού, πνευματικού και ψυχικού μας κόσμου στον άξονα της εμπειρίας και του βιώματος που λέγεται ζωή. Αυτή η καλλιέργεια είναι το μετρήσιμο της ποιότητας.

Μetal. Μέρος της ζωής, η ζωή η ίδια ή μήπως τελικά είναι μια προσωπική υπόθεση για τον καθένα μας ;

Συμφωνώ με το τελευταίο που είπες. Το metal είναι καθαρά υποκειμενική μουσική. Η υποκειμενικότητα του καθενός ταιριάζει δημιουργώντας το σύνολο, αυτό είναι ίσως η μεγάλη δύναμη του heavymetal. Το πόσο μας ενώνει ενώ κατ' ουσία ο καθένας ακούει το heavymetal για τον εαυτό του, για ευχαρίστηση, για προβληματισμό, για γνώση… από διάθεση. Τώρα η υποκειμενικότητα η δική μου με την υποκειμενικότητα τη δική σου έχουν το metalως κοινό σημείο αναφοράς. Η απαρχή όλων! Αυτό συνδέει το κάθε προσωπικό μετουσιώνοντας το σύνολο. Ωστόσο αν ο οπαδός αναγάγει αυτή την υποκειμενικότητα, υπό το πέπλο της συλλογικότητας, σε τρόπο ζωής, σκέψης, συμπεριφοράς, επειδή το metal είναι ελευθεριακό δεν σημαίνει ταυτόχρονα ότι το σύνολο καθορίζει και συνθλιβεί την δημοκρατία της ατομικής ύπαρξης. Πως δηλαδή πρέπει να είσαι, ως metal,«κάπως και έτσι». Δεν καθορίζει συμπεριφορές,  εμφάνιση, λόγο… αυτό οφείλεται στη παραπάνω ελευθεριακή δυναμική  του. Παράλληλα δε, αυτή η δυναμική είναι η βάση, η απαρχή της συνένωσης των μεταλάδων, ήτοι  της μεταλικής κοινότητας.

Είσαι από τους ανθρώπους που είχε την τύχη να παρακολουθήσεις το metal συνολικά μέσα στη εξέλιξη του . Πως το έχεις δει συνολικά ;

Είμαι από το 79... Στην αρχή κυνηγάγαμε εμείς το metal. Σε μαγαζιά που το έπαιζαν, σε ραδιόφωνα, κυρίως μετά το 87-88 όπου ξεκίνησε το ελληνικό ραδιόφωνο να ασχολείται  μαζί του.Σήμερα το metal σε κυνηγάει μέσα από event, ιστοσελίδες, facebook, newsletter. Θυμάμαι εκείνες τις εποχές με νοσταλγία γιατί ήταν αγνές στο επίπεδο της απλότητας. Τότε δεν υπήρχε η πληθώρα των καινούργιων κυκλοφοριών, τα πράγματα ήταν τελείως διαφορετικά. Μάζευες χρήματα για μήνες προκειμένου να αγοράσεις ένα album. Δεν υπήρχε σε καμία των περιπτώσεων η δυνατότητα για promo, η επικοινωνία με τα γκρουπ  ανύπαρκτη όπως και η δημοσιογραφική ενημέρωση. Περίμενες να ακούσεις  κάποιο νέο από κάποιο φίλο που είχε ταξιδέψει στο εξωτερικό, να σου μεταφέρει τι γίνεται  στις συναυλίες που εδώ ήταν «έργο ακατάλληλο» αν εξαιρέσεις τις φιλότιμες προσπάθειες εγχώριων συγκροτημάτων όπως Vice Human, Vavel, Heaven and Hell, Monster, Crush, Metal Faithκ.α. Υπήρχαν μόνο κάποια δισκάδικα σαν το δισκάδικο της Αθηνάς, το μοναστηράκι, το RockCity… εκεί παιζόταν το παιχνίδι τουλάχιστον στην Αθήνα και φαντάζομαι κάτι ανάλογο στην υπόλοιπη χώρα. Σήμερα και τίποτα να μην κάνεις ξέρεις τα πάντα, ποιός βγάζει album ποτέ το βγάζει ακόμα  και προαναγγελίες για album που θα βγουν μήνες αργότερα. Πιο «αγνές εποχές» εντός εισαγωγικών γιατί κάθε εποχή αγνή είναι, οι άνθρωποι που τις ζουν αλλάζουν σε ανάγκες, αντιλήψεις, συμπεριφορά, χαρακτηρίζοντάς αυτές, ανάλογα δημοσιογραφικού ίστρου σε καλές, αγνές, υπερφίαλες και πάει λέγοντας.

Το τελευταίο καιρό οι μεγάλες μπάντες η κάθε μια με το τρόπο της αποχωρούν. Ανθρώπινο είναι. Θα δοκιμαστεί το metal ως ιδίωμα, ως μορφή τέχνης όταν θα φύγουν τα μεγάλα γκρουπ ;

Για τη βιολογική αποχώρηση είμαι υπερ. Κάποια στιγμή είναι λογικό ο άλλος να σταματήσει να παίζει μουσική. Ευτυχώς είναι λίγοι αυτοί που έχουν παρατήσει το είδος μουσικά δηλαδή κάποτε έπαιζαν heavymetal και τώρα παίζουν κάτι άλλο που νομίζουν ότι είναι metal. Αυτό είναι μια άλλη υπόθεση μουσικολογική, θεωρητική κτλ. Εγώ πιστεύω ότι τo metal δεν πρόκειται να πεθάνει και οι Maiden που λέει ο λόγος να φύγουν, οι δίσκοι τους θα υπάρχουν, οι Slayer που ανακοίνωσαν πρόσφατα τη διάλυση τους, οι δίσκοι τους το ίδιο. Το metal έχει μια ιδιότητα, είναι στη μνήμη μας, αν σβήσει κάτι σε αυτήν παύει να υπάρχει. Τώρα για τις επόμενες γενιές είναι μια παρακαταθήκη το έργο όλων των «μεγάλων» απέναντι στο είδος όμοια με την αντίστοιχη των λιγότερων μεγάλων δηλ., γνωστών.Αυτή η  παρακαταθήκη μεταφέρεται με τη μορφή γνωστικού DNA από τους παλιότερους στους νεότερους, σαν πολιτισμός. Επομένως στη χειρότερη το metal ως πολιτισμική μνήμη θα υπάρχει. Αν πάλι θα είναι το ίδιο στη ψυχή και στο νου των νέων μεταλάδων όπως είναι στις παλιότερες γενιές αυτό είναι κάτι που εξαρτάται και από το γενικότερο κοινωνικοοικονομικό πλαίσιο. Επίσης πως βλέπεις το metal, αν είναι απλά μια ηχητική επένδυση ή τo βλέπεις σαν κίνημα. Δεν μπορώ να ξέρω πως θα το δουν-βιώσουν οι επερχόμενες γενιές. Εύχομαι πάντως να το αντιμετωπίσουν με σοβαρότητα, ειλικρίνεια και αγάπη και όχι ως νεκρή φύση.

Μια που έγινε η αρχή με το πρώτο βιβλίο και υπάρχει και ανταπόκριση θα το συνεχίσεις, έχεις κάτι υπόψη σου για το μέλλον;

Ήδη δουλεύω το δεύτερο βιβλίο που θα αφορά το metal στη χώρα μας. Από το 1979 μέχρι και σήμερα. Μια πλήρης καταγραφή ιστορικής μορφής των συγκροτημάτων της. Πάνω από 2156 μπάντες με μια μικρή παραπομπή- πρόλογο στα 60's και 70's για να καταλάβει ο αναγνώστης ποιο ήταν το πλαίσιο το οποίο βοήθησε την δημιουργία του Heavy Metal στην Ελλάδα αφού σχεδόν ταυτόχρονα με το nwobhm υπήρξαν και οι πρώτες Ελληνικές μπάντες. Πιστεύω να αποτελέσει μια παρακαταθήκη γνώσης για τις επόμενες γενιές οπαδών  αλλά και φόρο τιμής για τα ίδια τα γκρουπ τα οποία ανεξάρτητα με τη επιτυχία που είχαν ή έχουν, έχουν προσφέρει ψυχή και σώμα στο είδος.

Μια που αναφέρθηκε η Ελληνική σκηνή .Undergroundmetal : είναι πιο αυθεντικό; μήπως τελικά είναι αυτό που θα μείνει ;

Το metal ξεκίνησε ως Underground. Το nwobhm που για μένα είναι η απαρχή του heavymetal ήταν underground. Ακόμα και τώρα παραμένει «περιθωριακό στην αναγνώριση». Αν μερικές μπάντες γνωρίζουν την επιτυχία δεν σημαίνει πως απεγκλωβίστηκε απόλυτα από το περιθώριο. Το ότι παραμένει στην πλειοψηφία τουσ ’αυτό δεν σημαίνει επίσης έλλειψη δημόσιου λόγου, παρουσίας ή δυναμικής. Η εμπορική δυναμική του metal που ξεκίνησε απο το 83 και μετά είχε και την θετική και την αρνητική τηςπλευρά. Το βοήθησε να εξαπλωθεί, από την άλλη όμως το οδήγησε σε οικονομικούς ατραπούς «προϊόντος». Το Underground κύρια ως φιλοσοφία αναβιώνει πάλι τα τελευταία χρόνια αποδεικνύοντας πως το metal ναι μεν βρίσκεται στη δύνη της μουσικής βιομηχανίας «όλα πωλούνται και αγοράζονται»παραμένει όμως, και αυτό είναι το μεταλικό παράδοξο και μαζί η ελπίδα,  ένα μουσικό κίνημα που μετράει πλέον 40 χρόνια ζωής.Πιστεύω, όπως όλοι μας, πως το metal γεννήθηκε για να παραμείνει αιώνιο. Επομένως, και ως συμπέρασμα, μου είναι αδιάφορο αν  η αιωνιότητά του τελικά θα πραγματωθεί στο Underground ή μέσα στο mainstream του είδους.

Το metalzone.gr ευχαριστεί για αυτή τη συνέντευξη .Ευχόμαστε καλή επιτυχία στο παρόν αλλά και στα μελλοντικά εγχειρήματα. Τα τελευταία λόγια όμως της συνέντευξης πάντα ανήκουν στον καλλιτέχνη στην προκείμενη περίπτωση στο συγγραφέα.

Γεράσιμε ευχαριστώ εσένα και το metalzone.gr για τη φιλοξενία. Εύχομαι στη μεταλική μας κοινότητα, υγεία, δύναμη ευδαιμονία. Να προστατεύουμε το metal αφήνοντάς το ελεύθερο να μας επηρεάζει, να μας διασκεδάζει, να μας προβληματίζει. Απελευθερωμένοι από ολοκληρωτικές απόψεις όπως απελευθερωμένο είναι και το ίδιο από τη γέννηση του, πάντα κοντά στις μουσικές του αξίες. Metal δεν είναι ούτε το numetal ούτε τα διάφορα «κάτι σαν metal» που μας πασάρει ως το «νέο αίμα του metal» η μουσική βιομηχανία μετά των μισθοφόρων παπαγάλων της που αρκετές φορές το παίζουν προοδευτικοί, ανοιχτόμυαλοι και λίαν εναλλακτικοί,μιας και το μόνο που μπορούν να «προσφέρουν» όλοι αυτοί οι αλύτρωτοι τυμβωρύχοι-μαϊντανοί της μουσικής είναι να μακελέψουν το HeavyMetal! Εδώ οφείλουμε να είμαστε προσεκτικοί αναλογιζόμενοι την ιστορική πορεία και τη συνέχεια του είδους στον μελλοντικό χρόνο.