Letter X - Born into Darkness

Επισκεπτόμαστε τη Γερμανία πίσω στο 1988, εποχή που έβγαζε πάνω από τις μισές metal μπάντες της Ευρώπης, σε όλα τα τότε είδη. Το metal ήταν ακόμα στα φόρτε του και τα συγκροτήματα ξεφύτρωναν στα μανιτάρια μετά από βροχή. Τότε γεννήθηκαν και οι Letter X με έδρα την Στουτγκάρδη. Ένα demo τριών τραγουδιών την επόμενη χρονιά θα κάνει τον κύκλο σε πολλά χέρια πολλών μεταλλάδων, Γερμανών στο μεγαλύτερο μέρος. Αυτό ήταν αρκετό για να τους υπογράψει η Steamhammer που έδινε ευκαιρία σε πολλές μπάντες της χώρας της σε σχέση με την προέλευση τους. Για παράδειγμα αν ήταν Έλληνες, δεν νομίζω να υπέγραφαν ποτέ. Όπως και να χει, οι Letter X είχαν τα μέσα αλλά και τα προσόντα για να δισκογραφήσουν το ντεμπούτο τους ''The Time of the Gathering'' (1991). Μελωδικό heavy metal που θα συγκινήσει πολλούς οπαδούς του συγκεκριμένου είδους και μάλιστα για αρκετούς θεωρείται και ο καλύτερος δίσκος τους. Αυτοί που θα διαφωνήσουν, θα επιλέξουν το επόμενο βήμα τους, ''Born into Darkness'' (1992) που παίρνουν μια πιο progressive κατεύθυνση. Πολλές αλλαγές στη σύνθεση της μπάντας, όπως του τραγουδιστή, τους ενός εκ των δυο κιθαρίστων αλλά και του drummer. Η μισή μπάντα δηλαδή. Λογικό και επακόλουθο να αλλάξει και η μουσική τους. Οπως και να χει, μιλάμε και πάλι για ένα εκπληκτικό δίσκο και είναι κρίμα που αυτές οι δυο κυκλοφορίες δεν έχουν φτάσει σε περισσότερα ζευγάρια αυτιά. Για την ιστορία, το 1996 έβγαλαν και ένα τρίτο δίσκο, το ''Reflections'' το οποίο κυκλοφόρησε μόνο Ιαπωνία μιας και γενικότερα είναι μια χώρα που υποστήριζε ανέκαθεν στο μελωδικό hard rock και heavy metal, ότι δηλαδή έπαιζαν εκείνη την περίοδο οι Letter X, και πάλι με νέο τραγουδιστή αλλά και μπασίστα. Αυτή η αστάθεια στην σύνθεση της μπάντας και οι ηχητικές αλλαγές σφράγισαν το δρόμο των Letter X και έμειναν και αυτοί σαν μια σχετικά άγνωστη μπάντα στους περισσότερους. 

Όταν πρωτοάκουσα το ''Born into Darkness'' , νόμιζα ότι θα ακούσω κάτι μεταξύ Queensryche και WASP μεσαίων περιόδων για αμφότερες τις μπάντες. Τελικά δεν ήταν πολύ μακριά αυτή η περιγραφή μιας και είχαν το prog στοιχείο των πρώτων και το μεστό heavy metal των δεύτερων. Η φωνή του  Michael Bormann είναι κρυστάλλινη και όσοι τον έχουν ακούσει στους Jaded Heart, ξέρουν για τι ποιότητα μιλάμε. Έχει μια hard rock ευαισθησία, μια aor μελωδία στη φωνή του. Από την άλλη εδώ έχουμε τόνους πλήκτρων αλλά και δυο κιθάρες που δεν σταματάνε να υφαίνουν. Το ''Walls of Confusion'' αναπνέει πιο hard rock οξυγόνο σε σχέση με το εναρκτήριο ''Train of Fools''. Εδώ, οι ρυθμοί είναι μεσαίων τόνων, μόνο και μόνο για να επικαλυφτούν με τις αρμονίες που δημιουργουν τα χέρια του Jürgen Stahl αφήνοντας περισσότερο χώρο στις κιθάρες μόνο στα σολαρίσματα.  Το ''Visions'' θυμίζει Bonfire, ανήκει σε αυτά που λέμε μπαλάντες αλλά χωρίς ερωτικό περιεχόμενο. Θα μπορούσε να μπει και σε ένα δίσκο του DIO ελαφρώς παραλλαγμένο, θα ταίριαζε η φωνή του Κοντού. Ακουστικές κιθάρες και εμφατικές μελωδίες στις αρχές του ομώνυμου τραγουδιού το οποίο σταδιακά αγριεύει σε σημεία. Πρέπει το πικαπ των μελών των Letter X να έπαιζε ολημερίς το ''Empire''. Τεχνικό, προοδευτικό, με ωραία γυρίσματα και επιτέλους ακούμε τις δυνατότητες του Marco Ieva να γίνονται ικανότητες.

Το ''Illusions'' συνεχίζει κάπως ανάλογα με DIO (στη φωνή)/Queensryche (μουσικά) μοτίβα. Θετικό μύνημα και ας ακούγεται η φωνή μελαγχολική, βαριά ατμόσφαιρα και ας υπάρχει φως στο τούνελ. Παιδικά φωνητικά για αρχή στο  ''We Live in Fear'' πριν ακούσουμε τις πιο σκληρές κιθάρες του δίσκου. Heavy Metal με prog πινελιές, πιασάρικο, ομαδικό ρεφρέν, γρήγορο και επιθετικό σε αντίθεση με τη πιο ευαίσθητη φωνή, από τα αγαπημένα του δίσκου. Συνέχεια με αυτή την πρόσμιξη AOR και progressive metal με ενδιαφέροντα αποτελέσματα. Από τη μια νιώθω ότι σε στιγμές είναι αταίριαστη η φωνή με τη μουσική και μερικές φορές το αντίθετο. Από την άλλη όμως αυτό του δίνει και ένα ιδιαίτερο χαρακτήρα και δεν θα βρείτε πολλές μπάντες που πλέουν σε αντίστοιχα νερά. Άρα απολαμβάνουμε ''Nowhere'' και αφήνουμε τις κιθάρες να μας δώσουν το σωσίβιο στη μέση του ωκεανού μελωδιών  πριν βυθιστούμε στη δεύτερη μπαλάντα (αυτή τη φορά με ερωτικό στίχο) ''Neverending Love''. Το ''The Sign'' έχει πλούσιο οργανικό ήχο παρά τις μεγαλοπρεπείς πληκτροφορίες του με θαυμάσιες φωνητικές ακολουθίες που φτάνουν ψηλά, πολύ ψηλά. Κλείσιμο με το εξαιρετικό  ''We're Alive'' (και αυτό μέσα στα τρία καλύτερα του δίσκου) με έντονες μπασογραμμές και γενικότερα οργανική ακτινοβολία προερχόμενη από έγχορδα και κρουστά. Ένας δίσκος που θα ευχαριστήσει πολύ κόσμο, από hard rockers μέχρι progsters (όχι όμως της τεχνικής υπερβολής όπως Dream Theater). Περίεργο που δεν έγιναν πιο γνωστοί.