MACHINE HEAD - The Blackening

Φέτος τις 27 του Μάρτη κλείνουν δεκαπέντε χρόνια από την κυκλοφορία του "The Blackening", των βαρυσήμαντων Machine Head του πολυμήχανου Robb Flynn. Κυκλοφόρησε μέσω της Roadrunner Records στις 27 του Μάρτη του 2007. Ήταν ο έκτος τους δίσκος και διαδεχόταν το αρκετά επιδραστικό για το μοντέρνο αυτόν ήχο, ‘’Through the Ashes of Empires’’ του 2003.

Ένα σκοτεινό εξώφυλλο, που περισσότερο μου έφερε στο νου μπάντες από την σκοτεινή πλευρά του Ην. Βασιλείου, μας δίνει μια πρώτη, αρκετά καλή εντύπωση. Και όμως εδώ χτυπά μια Καλιφορνέζικη καρδιά, που αρνείται όμως να δει κατάματα τον ήλιο και ο κτύπος της, βαρύγδουπος, όσο και ουσιαστικός, ακούστηκε σε όλη την γη και ακούγεται ακόμη και σήμερα.

Και έφερε μια "The Blackening" Άνοιξη σε όλους. Και στους μοντέρνους και στους traditional Και στους ακραίους και σε αυτούς που αναζητούν το μέλωμα από την μελωδία. Και στους heavy και στους πιο prog. Και στους αγριεμένους και στου πιο μαλθακούς. Όλοι μέσα στο κοπάνημα πάνω στον αγριεμένο ρυθμό των κομματιών. Όλοι μέσα στην οργή αλλά και την ελπίδα που βγάζουν τα λόγια. Στο σκοτάδι του "The Blackening", αλλά και στο υπόγειο φως του.

Ψυχωμένες συνθέσεις, heavy μελωδίες, όργανα στο κόκκινο, φωνή στο μαύρο και λόγια γεμάτα οργή, αθυροστομία αλλά και ευαισθησία και πόνο. Χτύπημα ανελέητο σε αυτιά και ψυχές και χτύπημα ακατάπαυστο των ψυχωμένων πια σωμάτων στον ρυθμό και των οκτώ κομματιών του "The Blackening". Καθώς λοιπόν τα συναισθήματα παίζουν τραμπάλα με την μετσαλική καύλα το "The Blackening" εδραιώνεται στο μέσα μας και κάνει μια γερή φωλιά εκεί στα άδυτα της ψυχής μας.

Σε αυτόν το ήσυχο θόρυβο και την πλανεύτρα μελωδία του ‘’Clenching the Fists of Dissent’’ χρωστάμε την έκρηξη που ακολουθεί κάνοντας με την μία τον ήχο φιλικό για κάθε εχθρική διάθεση, για όποιον δυστυχή διαφωνεί. Η άμεση εναλλαγή από τον πολύ γρήγορο στον πιο αργό ρυθμό μέσα στην δεκάλεπτη του διάρκεια και τα θυμωμένα λόγια που ξεστομίζει ο Robb τα λένε όλα. Μόνο πια σαν σαρκαστική ειρωνεία δέχομαι το ‘’Beautiful Mourning’’ με το fuck you all στην αρχή να δεσπόζει, αλλά και μια μελωδία να υποβόσκει αλλάζοντας την διάθεση. Τύμπανα, Dave McClain, μπάσο Adam Duce και οι κιθάρες του Phil Demmel και του Robb Flynn βγάζουν ένα πολύ εύθραυστο ατσάλι. Έτσι πάμε στο ‘’Aesthetics Of Hate’’, από τις πιο δυνατές στιγμές, ειδικά προς το τέλος του, εκεί που δείχνει την αδυναμία του. Εξού και η βίαιη ηρεμία του ‘’Now I Lay Thee Down’’, με ένα φλογισμένο solo, που εμένα μου φαντάζει για την πιο doom στιγμή τους. Και στο ‘’Slanderous’’ οι κιθάρες παίρνουν φωτιά και πιάνει τόπο αυτή η φωτιά, κυρίως στο ‘’Halo’’. Εδώ που riff, νότες, λόγια θα έπρεπε να καταγγέλλονται για ιδιώνυμο έγκλημα. Το ίσως πιο grooveάτο/new metal ‘’Wolves’’ και το ‘’A Farewell To Arms’’, σε μία μακρινή τιμή προς τον Ernest Hemingway, είναι δυο δεκάλεπτα περίπου κομμάτια που βγάζουν και μοιράζουν απλόχερα τις αρετές των Machine Head στο "The Blackening" κλείνοντας το πολύ όμορφα.

Από την πρώτη στιγμή που μύρισα το cd αυτό, πήρα μυρωδιά ότι θα με ακολουθεί για πολύ καιρό και θα στέκεται με τα καλά και τα στραβά του δίπλα μου. Δεκαπέντε χρόνια μετά το πιστοποιώ αυτό. Παρόλο που ότι και αν έπραξαν και κυκλοφόρησαν από τότε ως και σήμερα δεν με άγγιξε καθόλου.