Arcane Sun - Arcane Sun

Δεν μπορώ να θυμηθώ πολλές Ιρλανδικές metal μπάντες που μου έχουν στοιχειώσει τη ζωή. Primordial, Solstice, Mourning Beloveth. Δεν βάζω μέσα του καλύτερους  ΟΛΩΝ, Thin Lizzy, διότι μιλάω για καθαρόαιμο metal. Ας όψεται.  Οι περισσότερες από αυτές έχουν και μια πικρία, μια μελαγχολία στη μουσική τους. Ιρλανδία βλέπεις. Σειρά να προσθέσουμε ακόμα μια μπάντα, τους Arcane Sun.  Ξεκίνησαν σαν The Fifth Element (η ιστορία πάει πιο παλιά και σε πιο τεχνικά death metal μονοπάτια αλλά μας ενδιαφέρει το συγκεκριμένο κουιντέτο που συνέχισε σαν Arcane Sun) και την περίοδο 1994-1996 έχοντας σταθεροποιήσει τη σύνθεση και βάζοντας μπόλικα στοιχεία στη μουσική τους , κυκλοφόρησαν το πρώτο τους υλικό. Άλλαξαν το όνομα τους (1996) μιας και δεν ταίριαζε με το νέο τους ήχο αλλά και για να μην τους συγχέουν και με το παρελθόν τους. Το demo ‘’Eden Eclipsed’’ βγαίνει την ίδια χρονιά από την Ars Metalli σε κασέτα και εξαντλείται γρήγορα με την tape-trading μέθοδο που ακόμα ήταν στις πρώτες επιλογές των οπαδών. Τα τρία τραγούδια του demo μαζί με παλιότερα των Fifth Dominion και αρκετά καινούρια θα αποτελέσουν το ομώνυμο ντεμπούτο του 1998 που θα κυκλοφορήσει από την  ίδια εταιρία σε 4000 cds. Το συγκρότημα διαλύεται το 2000 όταν βάρεσε χρεωκοπία η συγκεκριμένη εταιρία έχοντας ήδη υλικό για τον επόμενο δίσκο. Το 2012 ανέβηκε σε ψηφιακή μορφή και αυτός ο δίσκος αλλά ποτέ δεν κυκλοφόρησε σε φυσική μορφή. Μας  έμεινε όμως το καταπληκτικό ντεμπούτο ενώ την φωνάρα του Paul Kearns την απολαμβάνουμε στους τωρινούς Solstice.

Ακούγεται πολύ ενδιαφέρον όταν το death metal πασπαλίζεται με doom αλυσίδες και ατμοσφαιρικά διαστήματα. Αν σας αρέσουν οι αρχαίοι Anathema, Opeth και Paradise Lost, κάντε μια στάση εδώ. Τα φωνητικά είναι παραμορφωμένα, χωρίς να λείπουν και τα καθαρά βέβαια, οι κιθάρες έχουν τον όγκο του death metal αλλά όλα είναι διανθισμένα με το βάρος της μελαγχολίας και τις αρμονίες της θλίψης. Ο δίσκος έχει αρκετή ηχητική ποικιλία και αυτό ευθύνεται ότι μιλάμε και για παλιότερο υλικό. Εμείς απολαμβάνουν τις ιδέες μιας μπάντας σε μια ώρα αλλά για αυτούς είναι η ψυχοσύνθεση και η εξέλιξη τετραετίας. Κάθε τραγούδι έχει το δικό του πέρασμα και κατεύθυνση, προσθέτοντας πολλά εξωγενή στοιχεία που όμως δεν γίνονται αντιληπτά από τον ακροατή διότι είναι τέλεια εφαρμοσμένο στον δικό τους ήχο. Αλλά αυτή η Avant-garde νοοτροπία υπάρχει, την νιώθεις και την αισθάνεσαι, επικαλλυμένη πάντοτε από επιθανάτια ουρλιαχτά, καταστροφικούς ρυθμούς, θανατηφόρα riffs αλλά και ατμοσφαιρικές παγίδες και μελωδίες παραφροσύνης. Το συναίσθημα της αiώνιας οδύνης περνά στον ακροατή χάρη στο συγκεκριμένο συγκερασμό μουσικών ιδεών και πειραματισμών αλλά δεν πρέπει να αφήσουμε από έξω και τον καταπληκτικό ήχο (Willie Hayden και Graham Ryan στα Poppyhill Studios, αρχές του 1998 και σε 120 ώρες).

Παρόλο που ο δίσκος είναι μια συλλογή από τραγούδια διαφόρων εποχών, ακούγεται πολύ ενιαίο σαν άκουσμα. Και σαν ποιότητα επίσης. Δεν δύναμαι και δεν θέλω να ξεχωρίσω κάποιο τραγούδι. Είναι από τους δίσκους που αποζητούν ελάχιστο φωτισμό. Δεν είναι μουσική για διάλογο παρά μόνο με τον εαυτό σου. Θέλει καλό ηχοσύστημα για να απολαμβάνεις τις λεπτομέρειες, τις πολλές στοιβάδες ήχων που ανακατώνονται και παίζουν ομαδικά για ακόμα δυνατότερο αποτέλεσμα. Προφανώς και θα καταλάβετε ότι οι πιο πρόσφατες συνθέσεις τους είναι και οι πιο μελωδικές όπως επίσης και ότι δεν ήταν μονολιθικοί ούτε σε ιδέες ούτε σε δοκιμές. Μόνο στις ίδιες τις συνθέσεις που ο όγκος και το βάρος τους τις έκανε τόσο συμπαγείς και αδιαπέραστες που κατά την διάρκεια της ακρόασης (όπως και αργότερα) θα νιώθετε ένα σφίξιμο μέσα σας.  Ρυθμικές χιονοστιβάδες που σταματούν απότομα για να συνεχίσεις την διαδρομή κοιτώντας τα ερείπια που άφησαν. Σκοντάφτεις πάνω σε σε δυνατές σκέψεις που αρθρώνονται, κρύβεσαι πίσω από πληκτροφόρες σκιές ή γίνεσαι ένα μαζί με τα κιθαριστικά δάκρυα και ψυχή.  Διασκορπισμένοι τάφοι που εμπεριέχουν μυρωδιές σαπίλας αλλά και μύρων, διαλέγεις εσύ τι σου αρέσει να μυρίζεις.