Aspid (Аспид) - Extravasation (Кровоизлияние)

Παρόλο τα πολιτικά-κοινωνικά-οικονομικά-γεωγραφικά προβλήματα που είχε η Ρωσία την δεκαετία του 80ς, το rock και κατ’ επέκταση η metal μουσική έφτασε και άγγιξε πολλούς. Αν το καλοσκεφτούμε, αυτή η μουσική και ειδικότερα το thrash metal (τότε, στα 80ς) ενδιάφερε και ιντρίγκαρε νέους που δεν ήταν ευχαριστημένοι με την κοινωνία και το κράτος τους, με τον τρόπο ζωής τους, με τους πολέμους που συνέβαιναν γύρω τους. Αμερική και Γερμανία, μήτρες τέτοιου ήχου και διόλου τυχαίο. Το λοιπόν, μια μικρή παρέα από το Βόλγκοντονσκ δημιούργησε το 1988 την δική τους μπάντα παίζοντας σαν τους ήρωες τους. Το όνομα αυτών Aspid (Аспид) και ο μοναδικός τους δίσκος που κυκλοφόρησε το 1993,  ‘’Extravasation’’ (Кровоизлияние) από μια μικρή Λιθουανική εταιρία (το 1991 έπαψε να υπάρχει η Ε.Σ.Σ.Δ.). Το κουαρτέτο των Aspid έπαιξε τεχνικότατο thrash metal τραγουδώντας στη μητρική του γλώσσα και όποιος είχε την τύχη να το ακούσει, έμεινε άναυδος. Η μπάντα διαλύθηκε λίγα χρόνια αργότερα και γενικότερα οι μουσικοί αυτής της καταπληκτικής μπάντας χάθηκαν από τα metal χωράφια.

Οι Aspid επιλέγουν να ανοίξουν αλλά και να κλείσουν αυτό το τρομερό ηχητικό ταξίδι, ορχηστρικά.  Συμφωνικοί ήχοι δραπετεύουν κρατώντας σε σε αγωνία για το τι θα επακολουθήσει.  Τα πράγματα είναι ξεκάθαρα, απλά. Μπορούν να σε σκλαβώσουν και το κάνουν με τον καλύτερο και πιο ευχάριστο τρόπο στους λάτρεις του τεχνικού thrash, αυτών που αγαπούν Coroner, Voivod και παρόμοιων ακουσμάτων. Η πρώτη επαφή με τα φωνητικά μπορεί να σας ξενίσει μιας και τραγουδούν στα Ρωσικά αλλά γρήγορα θα ξεπεράσετε το σοκ και θα αφεθείτε στην τραχύτητα της προφοράς του. Λέξη δεν πιάνω από αυτά που λέει (άσε που τα ΠΑΝΤΑ στο βιβλιαράκι είναι στη δική τους γλώσσα) αλλά φαντάζομαι ότι λίγο πολύ αναφέρονται στα κοινά θέματα που απασχολούσαν τους thrashers της εποχής. Η δύναμη των Aspid προέρχεται από την πολυπλοκότητα των ήχων που ξεπροβάλλουν και επιτίθενται από παντού και αλλοπρόσαλλα, χωρίς να νιώθεις στιγμή ότι κάπου αυτό γίνεται χαώδες. Η παραγωγή, από τα ίδια τα μέλη είναι πολύ καλού επιπέδου αν αναλογιστούμε εποχές και δυσκολίες και αφήνει τους ήχους να εκτροχιαστούν χωρίς να τους γλυκαίνουν καθόλου.

Έχουμε ακούσει πολλές μπάντες που παίζουν απίστευτα πράγματα. Ισχύει. Δεν παύει όμως τραγούδια σαν το ΄΄К цели одной΄΄ (Towards One Goal) να μας τινάσσουν τα μυαλά. Μακριά από οτιδήποτε μέτριο, παραδίδουν riffs και ρυθμούς που σε αναγκάζουν να υποκύψεις σε ακατάπαυστη κεφαλοκλυδωνισμό μέχρι λιποθυμίας. Παίζουν ασύμμετρα, βαραίνοντας την ψυχή σου με μεταλλικότατους  ήχους που συνθλίβουν με πίεση τα πάντα. Οι μελωδίες δεν τους λείπουν, απλά είναι κρυμμένοι πίσω από τις αλλαγές και την ζύμωση των σόλος. Δώστε μέγιστη βάση όταν μοναχικά riffs δημιουργούν ασύλληπτες ηχητικές εκφράσεις που άλλες μπάντες δεν θα μπορούσαν καν να αναπαράγουν, πόσο μάλλον να δημιουργήσουν εξ΄αρχής. Σπουδαίοι μουσικοί. Παίζουν σαν μια γροθιά που χτυπά επανειλημμένα  πάνω σε ένα τοίχο μέχρι αυτή να ματώσει και να νιώσεις το υγρό αγλάισμα της, ποθώντας το τερματισμό των ήχων τους. Τέτοια είναι η πώρωση και η σωματική εξάντληση που θα νιώσετε αν ακολουθήσετε την πορεία των ηχητικών  βελών τους. Αφήστε το μπάσο να γεμίσει τα αυτιά σας με όγκο. Και σάλιο. Και ακόρντα που αυτοκτονούν. Εμψύχωση και κινητοποίηση για 47 λεπτά. Νιώστε πορσελάνινος με την δύναμη που θα βγουν από τα ηχεία σας και μην λυπηθείτε την ένταση. Σίγουρα το πυρηνικό ατύχημα στο Τσερνόμπιλ  (1986)  πρέπει να τους επηρέασε μιας και οι τύπο πρέπει να έχουν 6-7 δάκτυλα σε κάθε χέρι και πόδι και πιο εύστροφο εγκέφαλο για να κατανοήσουν και να δημιουργήσουν.