Breaker - Get Tough!

Βρισκόμαστε στο 1981, χρονιά στην οποία οι Γερμανοί Accept κυκλοφορούν το τρίτο και κατά πολύ σκληρότερο άλμπουμ, ''Breaker''. To n.w.o.b.h.m. έχει δημιουργήσει χιλιάδες οπαδούς και εκατοντάδες μουσικούς που φτιάχνουν τις δικές τους μπάντες. Στην αντίπερα όχθη, την Αμερική τα πράγματα είναι σε πιο ήπια κατάσταση και είναι σαφώς λιγότεροι αυτοί που έχουν τη δυνατότητα να προμηθευτούν υλικό από την Ευρώπη. Κάποιο παρεάκι από το Cleveland σίγουρα απέκτησε μια κόπια βινυλίου μιας και υπήρχε διανομή και στην Αμερική και πιθανότατα να ενθουσιάστηκε στο μέγιστο βαθμό. Αγνό, ατόφιο HEAVY METAL. Ένα χρόνο μετά δημιουργούν τη δική τους μπάντα με το όνομα Breaker και παίζουν heavy metal. Ντάξει, δεν είχαν δημιουργηθεί ακόμα τα πιο ακραία υποείδη έτσι και αλλιώς.  Η μπάντα δούλεψε σκληρά αλλά έπρεπε να περιμένει μέχρι το 1987 ώστε να κυκλοφορήσει το ντεμπούτο ΄΄Get Tough!'' από την Auburn Records. Στο εξώφυλλο ένα εξαγριωμένο Γερμανικό Dobermann Pinscher και μουσική ανάλογη, φιλτραρισμένη και σφυρηλατημένη στα  Metal πρότυπα των mid 80s. Χωρίς να χάσουν χρόνο, συνέχισαν να παράγουν δική τους μουσική και να βγάζουν demos και τα επόμενα χρόνια αλλά χωρίς κάποια εταιρία να τους στηρίζει, διαλύθηκαν το 1991. Επιστροφή των Breaker το 1999 με ένα ep που οι αθεόφοβοι ονόμασαν ..Accept (και διασκευή στο τραγούδι ''Breaker'' αυτών) και μάλιστα με τη σύνθεση που ήταν πριν τη διάλυση τους. Χωρίς να έχουν σταματήσει μέχρι σήμερα να είναι ενεργοί σαν μπάντα, να δίνουν συναυλίες και να συμμετέχουν οπουδήποτε είναι δυνατόν, δεν έβγαλαν ποτέ (μέχρι σήμερα τουλάχιστον) ένα δεύτερο δίσκο. Και είναι ακόμα το παλιό παρεάκι...

Ο τραγουδιστής Jim Hamar είχε αναφέρει πόσο χάρηκε που μπήκε σε μια μπάντα που λάτρευαν UFO, Scorpions, Accept και πρώιμους Judas Priest. Για τους κιθαρίστες της μπάντας, Michael Schenker όσο δεν πάει. Κάτι τέτοιο να περιμένετε να ακούσετε στο εναρκτήριο ''Lie to Me''. Heavy Metal, γεμάτο μελωδίες, ρυθμικό, με θυελλώδη ηχητικά περάσματα και μια φωνή που έχει χροιά που θα μπορούσε άνετα να τραγουδά σε μια hard rock μπάντα. Και αν το πρώτο τραγούδι ήταν μια συνολική συνθετική προσπάθεια πολλών μελών, το 10 Seconds In  ανήκει εξ' ολοκλήρου στον κιθαρίστα Don Depew. Πιο Scorpionοειδές, πιο μελωδικό και με άσβεστο πάθος για κιθαριστικές αφηγήσεις. Απόσταγμα μουσικών επιρροών από τα 70ς, σημαδεμένα με την τεχνολογία  και την σκληρότητα των 80ς. Κάθε σύνθεση σιδερώνεται με σκαλιστούς ρυθμούς, σαν  σπάργανα για τα riffs που θα φυτευτούν. Κάποιες συνθέσεις είναι πιο γρήγορες και στεφανωμένες με αγκάθια, κάποιες μελωδικότερες και πιο ήρεμες. Κοινό χαρακτηριστικό και των δυο περιπτώσεων οι διπλές κιθάρες που ραμφίζουν ασταμάτητα  και τα γόνιμα φωνητικά που γεννούν ευκολομνημόνευτες μελωδίες για να μένουν στο μυαλό του ακροατή.

Παρατηρούμε διαφορετικούς συνθέτες και στιχουργούς (πάντοτε από τα μέλη της μπάντας) σε κάθε τραγούδι και αυτό επεξηγεί την ποικιλομορφία του υλικού. Για παράδειγμα το ''Obsession'' του  Mark Klein (drums)  εμπεριέχει μια πίκρα ανάμεσα στις μελωδίες ενώ και από τη δική του πλευρά τα drums θηριεύουν περισσότερο σε σχέση με άλλα τραγούδια.  Πάντως επειδή αναφέρθηκαν οι Accept στην αρχή, μην περιμένετε κάτι ανάλογο (άντε, στο ''Black and White'' λίγο περισσότερο). Ούτε η φωνή του Hamar αλλά ούτε η μουσική έχει κοινές συνιστώσες παρά κοινές επιρροές από τα 70ς. Λατρεύουν να παίζουν σκληραγωγημένο heavy metal που αφήνει χώρο σε όλα τα όργανα να σφηνωθούν και να αφήσουν τη δική τους σφραγίδα σε κάποια γωνιά της κάθε σύνθεσης. Τρυγημένες αρμονίες που ριζοβολούν χάρη στην απλότητα και το πάθος (Black and White) θα σας ταρακουνήσουν άμεσα και επανειλημμένα. Το ''Behind Enemy Lines'' είναι το πιο US Power MEtal τραγούδι του δίσκου, μάλλον το έχει ο τίτλος (RECON). Και πάλι όμως με μια εμπορική hard rock επικάλυψη που θα μπορούσε να αφορά ακόμα και τους αρχαίους Europe. Οι κιθάρες παίρνουν φωτιά, το μπάσο νευρώνει και γενικότερα ακούμε οικοδομημένες συγχορδίες με γερές βάσεις. Τραγουδάρα και αυτό όπως και όλα της δεύτερης μεριάς του βινυλίου, σαφέστερα δυνατότερη της πρώτης. Με το ''Wait for the Night''  να ακονίζεται πάνω σε φλέβες μελωδίας (μα τι υπέροχες κιθάρες ακούμε καθ' όλη τη διάρκεια του δίσκου) και το φουρκισμένο ''From the Heart '' να στέλνει την ηχητική του σοδειά  κατευθείαν στα αυτιά μας αφήνοντας μας να αναφωνήσουμε ένα τεράστιο ''ΕΥΓΕ'' με το κλείσιμο του δίσκου.