Desaster - Hellfire's Dominion

Είναι αδιανόητοι οι αριθμοί που καθορίζουν τις πιθανότητες μια μπάντα να ξεχωρίσει και να επιβιώσει σε κάθε είδος metal μουσικής μιας και πλέον είναι καταγεγραμμένες χιλιάδες μπάντες. Κάποιες τα καταφέρνουν χάρη σε τυχαία γεγονότα, άλλες με σκληρή δουλειά και σωστές επιλογές και άλλες με συνδυασμό αυτών. Κοινός γνώμονας, η καλή μουσική. Όσα συγκροτήματα κυκλοφόρησαν δίσκους-τσιχλόφουσκες, μετά απο 5-10-15 χρόνια, εξαφανίστηκαν. Μπαντάρες όπως οι Γερμανοί black/thrashers Desaster υπάρχουν πάνω από 30 χρόνια και συνεχίζουν να σπέρνουν την καταστροφή. Ξεκίνησαν σαν τρίο το 1988 κυκλοφορώντας κασέτες με συνθέσεις δικές τους επιπέδου πρόβας και μέχρι το 1990 είχαν διαλυθεί. Ο Infernal (κιθάρες) ξαναβάζει μπροστά τη μπάντα το 1992 με νέα μέλη και νέα μουσική.  Το 1995 κυκλοφορούν το split με τους επίσης Γερμανούς Ungod μέσω της Merciless Records, εταιρία που θα κυκλοφορήσει το ντεμπούτο τους ''A Touch of Medieval Darkness'' ένα χρόνο μετά. Ασυζητητί μέσα στα καλύτερα δείγματα black/thrash metal της εποχής και πιθανότατα οι καλύτεροι αντιπρόσωποι της Γερμανίας. Με την προσθήκη του θηρίου Tormentor πίσω από τα drum kits, το ''Hellfire's Dominion'' είναι ένα ηχητικός πυλώνας καταδικασμένος να παραμένει αγέρωχος στη κορυφή της δισκογραφίας των Desaster, τουλάχιστον στα δικά μου αυτιά μιας και πολλοί ίσως προτιμήσουν τα επόμενα διαμάντια τους (και είναι πολλά). Αναφέρεται ότι το 2001 είχαν αντικατάσταση του τραγουδιστή (Sataniac στη θέση του Okkulto) αλλά λίγη σημασία έχει μιας και όλη η μαγεία δημιουργείται στις κιθάρες. Επίσης, αν και η μπάντα τα τελευταία χρόνια αξιοποιείται από την Metal Blade Records, δεν έχει χάσει την οξύτητα και δριμύτητα της και με σταθερή σύνθεση μας έχει χαρίσει λόγους για να συνεχίζουμε να λατρεύουμε αυτή τη μουσική. Πέρασε και μια τριετία από τον τελευταίο τους δίσκο, καιρός δεν είναι για τον επόμενο;

Μια σκοτεινή εισαγωγή για να εντρυφήσεις σταδιακά τον πνιγηρό ήχο που θα σε περιβάλλει σύντομα. Σκεφτείτε Summoning χωρίς τον επικό τους χαρακτήρα.  Στροφή 180 μοίρες στο ''In the Ban of Satan's Sorcery ''. Τέρμα τα γκάζια, στιχουργική σατανίλα, έγχορδες λατρείες στην καφρίλα και μελωδία συνάμα. Το μπάσο ακούγεται εκτονωτικό, ασρκετά μπροστά στη μίξη και δίνει επιπλέον όγκο στον ήχο. Χωρίς ίχνος ζοφερότητας, σκοτεινά riffs μαυρίζουν τους ουρανούς. Δύναμικοί ήχοι που προκαλούν εντατικό πόνο, γεννημένοι για να σπείρουν τον όλεθρο πάνω και κάτω από το σανίδι με μια μεγάλη κούπα μπύρας ανά χείρας. Τα riffs είναι κατευθείαν εισαγωγής από Νορβηγία τοποθετημένα πάνω σε πιο ρυθμικά καβαλικεύματα για να γίνεται πιο εθιστικά. Ακούς και το μπάσο του Odin να σε κεραυνοβολεί, περισσότερο από τι θα άκουγες είτε σε μια black metal είτε σε μια thrash κυκλοφορία. Και όμως εδώ, παίζει το ρόλο των κροταφικών χτυπημάτων που δεν ξέρεις από που σου ήρθε.  Το ''Expect No Release '' δηλώνει ξεκάθαρα την Slayer (και Metallica)  αγάπη τους όσο αφορά το thrash αν και Γερμανοί.  Βέβαια, σε άλλα τραγούδια επιδεικνύουν περισσότερο την Τευτονική τους προέλευση. Το ''Teutonic Steel '' έχει μια φολκ χροιά θυμίζοντας μου Falkenbach. Πιο heavy oriented, πιο μεσαίων ταχυτήτων, μας επιτρέπει να ανακαλύψουμε το μελωδικότερο  πρόσωπο των Desaster. Με αρκετές αλλαγές μέσα στην ίδια τη σύνθεση, το τραγούδι αποκτά μεγάλο ενδιαφέρον και είναι απολαυστικότατο μέχρι τη τελευταία του σφαίρα (νότα ήθελα να γράψω).

Περνάμε στον μεταλλικό ύμνο ''Metalized Blood''. Εκθείαση της μουσικής μας με φωνητική βοήθεια από τρεις γερμανικούς θρύλους (Lemmy-Violent Force, Wannes-Pentacle/Soulburn και  Toto- Living Death). Ακούγεται πιο θρασάδικο μιας και τα φωνητικά έχουν αναλάβει οι προαναφερθέντες κύριοι (εντάξει, ο Wannes βοθρίζει ντεθμεταλλικά) αλλά και στιχουργίκα περιφέρεται γύρω από την περιγραφή της thrash metal μουσικής/ζωής. Σεβασμός σε παλιότερες μπάντες και φόρος τιμής στο είδος, τίποτα λιγότερο, τίποτα παραπάνω. Η μαυρίλα (Black metal στοιχείο) επιστρέφει στο ''Thou Shalt Be King''. Γρήγορο, βάναυσο, όξινο, χύνει την ηχητική του πίσσα. Κοψίματα για μεγαλύτερη φόρα και ακρωτηριασμός αυτιών με μουσική ανέγγιχτη από το φως. Στο ομώνυμο επανεμφανίζουν το αγαλματίδιο με το λογότυπο των Slayer και το προσκυνούν ευβλαβικά. Η μουσική έχει θεριέψει για τα καλά και τίποτα δεν σταματά το κτήνος από το να καταναλώσει οτιδήποτε βρίσκει δίπλα του. Η τέχνη της επιθετικότητας κρύβει και πολλά μονοπάτια μελαγχολικών τόνων που ένα έμπειρο αυτί θα φέρει στην επιφάνεια ακούγοντας το ''Past... Present... Forever... ''. Το ''Castleland'' ακούγεται σαν να παίζουν οι Absu ελαφρώς πιο pagan/folkish με εξαιρετικές τυμπανοκρουσίες που ακροβατούν ανάμεσα στην αρμονία και την σθεναρότητα και κλείσιμο με ένα ορχηστρικό που μου θύμισε κιθαριστικά θέματα των Arghoslent.Δίσκος που απολαμβάνεται παντού και κάθε στιγμή, μια ζωντανή απόδειξη μανιακού πάθους και των δυο ιδιωμάτων.