Drakkar - X-Rated

To Drakkar ίσως να είναι πολυφορεμένο όνομα αλλά μόνοι οι Βέλγοι έχουν βγάλει δίσκο που τον έχω ταυτίσει στη μνήμη μου και προσθέσει στην δισκοθήκη μου. Είχαν και οι Ιταλοί κάποιες καλές στιγμές αλλά δεν άντεξαν στο χρόνο, μιλώντας πάντοτε προσωπικά. Οι Βελγοι Drakkar ξεκίνησαν το 1983 και κυκλοφόρησαν δυο demos (1985 και 1987 αντίστοιχα) σε παραγωγή του συμπατριώτη τους Rudy Lenners, γνωστός σαν drummer των Scorpions (1975-77) ενώ εκείνη την εποχή είχε τους σκληρότερους Steelover (τσεκάρετε τους) στους οποίους δοκίμασε την τύχη του και στην παραγωγή. Τελικά το ντεμπούτο ‘’ X-Rated’’ θα  κυκλοφορήσει το 1988 από την Γαλλική N.E.W. Musidisc σε παραγωγή του Rudy και πάλι. Ο δίσκος είναι τίποτα λιγότερο από θριαμβευτικό Power/Speed Metal και πρέπει να ακουστεί από όλους. Ετοίμάζουν το επόμενο υλικό τους (το ακούμε στο demο του 1990)  αλλά δεν έχουν εταιρία από πίσω τους και η μπάντα μπαίνει σε κατάσταση αναμονής. Κάποια τραγούδια από εκεί τα κυκλοφόρησαν και σε cd πολλά χρόνια αργότερα αλλά και πάλι δεν κατάφεραν να αποκτήσουν το πολυπόθητο συμβόλαιο. Φθάνουμε στο 2012 και επανακυκλοφορούν το ντεμπούτο με διαφορετικό εξώφυλλο, σειρά τραγουδιών, νέο μάστεριγκ αλλά και δυο από τα τραγούδια αυτών των ακυκλοφόρητων τραγουδιών που προαναφέραμε. Με αρκετές αλλαγές στη σύνθεση και πλέον τρεις κιθαρίστες, έχουμε το αρκετά καλό ‘’ Once upon a Time... in Hell’’  (το ρυθμικό ντουέτο έφτιαξε τους Whisper). Μετά τον θάνατο του Terry Del Cane από έφραγμα (μόλις 46 ετών) η μπάντα συνέχισε με δυο κιθαρίστες και το 2017 ακούσαμε τον τελευταίο τους δίσκο (μέχρι σήμερα), το ‘’Diabolical Empathy’’.

Το 1988 μπήκε με τον καλύτερο τρόπο για το heavy metal. Χωρίς να είμαι απολύτως βέβαιος ότι το ‘’X-Rated’’ κυκλοφόρησε την πρωτοχρονιά, σίγουρα ήταν από τις πρώτες κυκλοφορίες και δήλωνε περήφανα ότι αυτή η χρονιά θα μας επιφύλάσσε δίσκους που θα έμεναν για πάντα στις καρδιές μας. Οι Βέλγοι τρώνε αλεσμένο ασβεστόλιθο και άργιλο, ανοίγουν τους ενισχυτές τους και χύνουν τσιμέντο πάνω στις ταινίες ηχογράφησης. Τόσο ογκώδες, τόσο δυνατό, τόσο βαρύ, τόσο σταθερό. Προσθέστε και γρήγορες ταχύτητες και το αποτέλεσμα κρίνεται βάναυσο και άκαρδο για όσους μέχρι πρότινος είχαν πιο ‘’κλασσικά’’ ακούσματα αν και την συγκεκριμένη εποχή όλοι έψαχναν όλο και πιο γρήγορη μουσική. Το ‘’ Rise and Fight ‘’ δεν λυπάται κανέναν, ένα τραγούδι επιβίωσης. Αφυδάτωση από την ταχεία εκτέλεση στους ρυθμούς.  Αλόγιστη χρήση κραυγών μιας και οι ικανότητες του Leni Anderssen ήταν αδιαμφισβήτητες και το αποδεικνύει μέχρι σήμερα. Διπλές κιθάρες που διαχέουν riffs χωρίς σταματημό, χωρίς δισταγμό μιας και ξέρουν ότι μπορεί να πληγώσουν αυτάκια.

Άλλοι πεζοπορούν, άλλοι τρέχουν. Οι Drakkar προτιμούν το δεύτερο. Δεν το κάνουν για να κρύψουν τυχόν τεχνικές ελλείψεις. Καμιά σχέση. Είναι άφθονα τα σόλος, το γεμίσματα, οι ρυθμικές αλλαγές. Το ‘’ Terminatoro’’, αν και ορχηστρικό, διαθέτει όλα τα μέσα για να σε καταπλήξει και να σου αποδείξει τα αυτονόητα. Το πόσο παιχταράδες ήταν και απλά έπαιζαν σπινταριστά γιατί τους άρεσε και μόνο γι αυτό. Αφήνουν μόνιμες ουλές με τις φουντωμένες εκρήξεις τους σε κάθε τραγούδι. Όσο πιο κοντά βρεθείς, τόσο χειρότερη η ζημιά. Ο ήχος τους ακούγεται Ευρωπαικός (εύκολο παράδειγμα το ‘’ Lords of the North'') χωρίς να έχει το ενοχλητικό κοπάνημα στα drums από την αρχή ως το τέλος. Οι ρυθμοί καθοδηγούν σε διάφορα μονοπάτια εκεί που σας περιμένει το μπάσο για να σας διπλώσει πισώπλατα. Η εκτελεστική τους δύναμη δεν μειώνεται ούτε καν στο τελευταίο λεπτό του ‘’ King of Shade’’ που ξεκινα με ακουστικές κιθάρες και τις αιμοραγούσες αρμονίες τους που ταλαντεύονται πάνω στις αντίστοιχες φωνητικές. Μισή ώρα χείμαρρος και άλλα πέντε λεπτά για μια σταδιακή ανάσα πριν εισέλθεις στον πραγματικό κόσμο και πάλι.