1988

Οι Τεξανοί Helstar ανήκουν στις αγαπημένες μπάντες οπαδών που λατρεύουν τον Αμερικανικο Power Metal ήχο. Ένα καταπληκτικό σερί τεσσάρων θεικών δίσκων στα 80ς τους χάρισε την αιωνιότητα όσο αφορά μια περίοπτη θέση στη σκηνή. Οι Helstar ξεκίνησαν το μακρινό 1981 και γρήγορα απέκτησαν το δικό τους υλικό, από τα σκληρότερα της σκηνής. Τα demos στένονται σε εταιρίες και βρίσκονται αρκετές που εψιαφέρονται και όντως κυκλοφορούν το ντεμπούτο τους ‘’ Burning Star’’ σε όλα τα σημεία της Γης (Combat Records, Music for Nations, Roadrunner Records).

M.O.D. ή S.O.D. ή S.O.A.D.; Θα απαντήσω S.D.I. , μια Γερμανική power/speed/thrash metal μπάντα των 80ς. Το συγκρότημα από το Osnabrück ιδρύθηκε το 1986, χρονιά που το metal ειδικά στη Γερμανία είχε πάρει φωτιά, ήταν σε μεγάλη εκτίμηση στις επιλογές της τότε νεολαίας. Την ίδια χρονιά το power trio που περιλάμβανε τους Reinhard Kruse (φωνή/μπάσο), Franck Tiesing (κιθάρες) και Ralf Maunert (ντραμς) κυκλοφορούν λιγάκι βιαστικά το ομώνυμο (δηλαδή Satans Defloration Incorporated) από την Scratchcore (που υπαγόταν στην μεγαλύτερη GAMA International).

Τρέφω απίστευτη αγάπη για τους δυο δίσκους των Holy Terror. Εμπεριέχονται ότι θα μπορούσα να ζητήσω από μια speed/thrash μπάντα της εποχής. Η βραχύβια καριέρα των Holy Terror διήρκησε από το 1985  μέχρι το 1991. Η πενταμελής σύνθεση της μπάντας σταθεροποιήθηκε το 1987 με την έλευση του Joe Mitchell πίσω από το drum kit αντικαθιστώντας τον Jack Schwartz (ο οποίος είχε παίξει στο ντεμπούτο των Dark Angel) και με την ίδια ομάδα κυκλοφόρησαν τα δυο απόλυτα μνημεία του ήχου, το ‘’ Terror and Submission’’ το 1987 και το ‘’ Mind Wars’’ του 1989.

Ένα καθυστερημένο πακέτο επανακυκλοφοριών από τη Divebomb Records...Ξεκινάμε με Uncle Slam, ένα Αμερικάνικο thrash/crossover metal συγκρότημα, ίσως το αγαπημένο του ιδρυτή της εταιρίας,  Matthew Rudzinski, που το έχει ήδη επανακυκλοφορήσει στο παρελθόν (2010). Οι Uncle Slam είναι η συνέχεια των The Brood (1984-87). O κιθαρίστας Todd Moyer και ο drummer Amery Smith (πρώην Suicidal Tendencies) των The Brood μαζί με τον  μπασίστα Simon Oliver είναι η σύνθεση των πλέον μετανομασμένων Unle Slam (πανέξυπνο όνομα).

Αν και σκοπός μου είναι να γράφω για πιο άγνωστες μπάντες ή γενικότερα να υπάρχει ένας μόνος δίσκος τους που να έχει γραφτεί κείμενο, δεν μπορώ παρά να υποκύψω σε περιπτώσεις που ακούω κάτι και δημιουργούνται χιλιάδες εικόνες στο μυαλό μου. Πρέπει να γράψω για αυτό, να δαμάσω τους δαίμονες μέσα μου. Ή τους Αγγέλους στην περίπτωση των Sacred Warrior που υπερασπίστηκαν τον Χριστιανικό τρόπο ζωής προσφέροντας όμως ατσάλι Αμερικάνικης κοπής.

Αν την ψάχνεις στο χώρο του power/progressive metal, πιθανότατα να έχεις γυρίσει κάθε πέτρα στις Ηνωμένες Πολιτείες και τη Γερμανία.Αλλά όλα δεν ξεκινούν και τελειώνουν εκεί. Μια καλή περίπτωση μας είχε έρθει από την Ιταλία το 1988 και μάλιστα σε πιο επικά επίπεδα. Μιλάμε για τους Adramelch από το Μιλάνο που ξεκίνησαν το 1986 και μετά από ένα demo  κατάφεραν να κυκλοφορήσουν το άξιο διθύραμβων ντεμπούτο τους, ‘’Irae Melanox’’ το 1988.

Υπάρχουν αρκετοί καλλιτέχνες που δίνουν το όνομα τους στο μουσικό project τους, ακόμα και στη μπάντα τους. Λίγοι όμως δίνουν το μικρό τους όνομα. Ούτε ο Ozzy δεν ονόμασε το συγκρότημα του με σκέτο το όνομα-παρατσούκλι του και ας τον ξέρανε (πόσο μάλλον τώρα) και οι πέτρες. Και όμως, ο Ελληνοαμερικανός κιθαρίστας Joshua Perahia αποφάσισε να ονομάσει το δικό του μουσικό όχημα απλά....Joshua, τουλάχιστον στο σημαντικότερο μέρος της ιστορίας του. Του το συγχωρούμε μιας και είναι τρομερός κιθαρίστας και οι δίσκοι του εκπληκτικοί.

Αν διαβάσεις  για KUNI και στο μυαλό σου έρθει η γενεαλογία και η ιστορία των Ιαπωνικών βασιλικών οικογενειών, τότε μάλλον διαβάζεις κατά λάθος αυτό το κείμενο. Αν όμως γνωρίζεις ήδη ή έχει σκοπό να μάθεις για τον μουσικό KUNI, τότε είσαι ευπρόσδεκτος. Ο κύριος Kuni Takeuchi όπως είναι το πλήρες όνομα του είναι ένας πασίγνωστος κιθαρίστας στην χώρα του αλλά και γενικότερα στην υφήλιο με πολλές συμμετοχές στο μέχρι σήμερα ενεργητικό του (πλέον 57 χρονών). Έχει συνεργαστεί  με διάσημους καλλιτέχνες της μουσικής μας όπως τους Neil Turbin, Kevin DuBrow, Jeff Scott Soto and Billy Sheehan.

Από τις τρεις επανακυκλοφορίες των Αμερικανών Morticia, στο ‘’ D.O.A.’’ έγινε η πιο φτωχή δουλειά μιας και δεν περιέχει κανένα επιπλέον τραγούδι. Ηχητικά, είναι κρίκος ανάμεσα στις αλυσίδες του ‘’ Mortal Fear’’ (https://www.metalzone.gr/reviews/morticia-mortal-fear) και του ‘’ 13 Nightmares’’ (https://www.metalzone.gr/reviews/morticia-13-nightmares). Ούτε πολύ καινοτόμο και περίεργο αλλά ούτε και πολύ σκληρό και μεταλλικό, κάπου ανάμεσα.