Hittman - Hittman

Υπάρχουν κάποια άτομα, καταστάσεις και συμβάντα που έχουν χαράξει ανεξίτηλα τη ζωή μας, άλλες προς το καλύτερο και άλλες προς το χειρότερο. Μας ενδιαφέρει η θετική πλευρά του θέματος και μπορούμε να παραδεχτούμε ότι κάποια ακούσματα που έχουμε πραγματοποιήσει έχουν καταφέρει να πράξουν κάτι αντίστοιχο. Συνήθως είναι οι πρώτες μας μουσικές,είτε γενικότερα είτε στο είδος που θα μας καθηλώσει. Επίσης κάποιοι δίσκοι που τους ακούς μετά από χρόνια σας ακροατής αλλά σε κυριεύουν ολοκληρωτικά και γίνονται σύντροφοι ζωής χωρίς καμιά υπερβολή στα γραφόμενα μου. Ένας τέτοιος δίσκος είναι το ομώνυμο ντεμπούτο των Αμερικανών Hittman το οποίο κυκλοφόρησε το 1988 από την Steamhammer. Το συγκρότημαι δρύθηκε το 1984 σαν κουαρτέτο και τα επόμενα χρόνια κυκλοφόρησε δυο ντέμος που έμμελε να είναι το μεγαλύτερο ποσοστό των τραγουδιών που συμπερίλήφθηκαν στο ντεμπούτο. Με τέτοιες τραγουδάρες, πως να μην τους υπογράψει κάποια εταιρία. Εν τω μεταξύ το 1986 στο συγκρότημα προστίθεται και δεύτερος κιθαρίστας αλλά συνθετικά δεν προσφέρει πουθενά. Μετά την κυκλοφορία του ντεμπούτου,το συγκρότημα δούλεψε πάνω σε νέες ιδέες και τραγούδια για τον δεύτερο δίσκο με το όνομα  "Precision Killing", πράγμα που δεν συνέβη ποτέ. Δεν γνωρίζω τον λόγο που έγινε αυτό αλλά πιθανολογώ ότι το συγκρότημα ήθελε διαφορετικό ήχο από το US POWER metal που ξεκίνησε γι αυτό και ο επόμενος δίσκος ''Vivas Machina'' (1993) είναι σαφέστατα πιο μελωδικός και με πιο hard rock ήχο. Χωρίς να είναι άσχημος σε καμιά περίπτωση, δεν έχει καμιά ηχητική ομοιότητα με το ντεμπούτο. Το συγκρότημα διαλύθηκε ένα χρόνο αργότερα με το θαύμα να συμβαίνει το 2017 με τραγουδιστή και τους δυο κιθαρίστες να ξαναβάζουν μπροστά το συγκρότημα ( ο αυθεντικός μπασίστας Mike Buccel πέθανε σε αυτοκινητιστικό το 2013) και το 2020 να κυκλοφορεί το πολύ καλό ''Destroy All Humans'' σε παραγωγή του τραγουδιστή Kennedy και από την Ελληνική No Remorse Records. Έυχομαι να υπάρξει και συνέχεια.

Σαράντα λεπτά είναι υπεραρκετά για να νιώσεις ατσάλι, όχι μόνο να κυλάει στις φλέβες σου αλλά να μετατρέπεται σε κομμάτι του ΕΙΝΑΙ σου. Από τα εκπληκτικότερα δείγματα US POWER METAL που έχω ακούσει στη ζωή μου. Αποφασιστικό ρυθμικό παίξιμο, φωνή από το διάστημα και διπλές κιθάρες να ακούγονται εύθριπτες και συμπαγείς ταυτόχρονα. Το ''Metal Sport'' είναι το τραγούδι που θα σε ξεσηκώσει, που θα σε ζωντανέψει. Αυτό που θα χρησιμοποιήσεις να πείσεις κάποιον να αρχίσει να ακούσει το συγκεκριμένο είδος. Με το μπάσο να σφυροκοπά ογκώδες και τα σολαρίσματα να ακούγονται όξινα ή μελοστάλαχτα αναλόγως στιγμής. Χωρίς ανάσα, η καταιγίδα ''Dead on Arrival'' καταφθάνει. Τσιριχτά που μας μαγεύουν, κραυγές που μας σαγηνεύουν. Και αν στη πρώτη σύνθεση το χεράκι έχουν βάλει οι Bachi (κιθάρα) και Kennedy (φωνή), εδώ βοηθά και ο μπασίστας Buccell. Και όχι μόνο σας συνθέτης. Οι μπασογραμμές εκτοξεύονται εύστοχα και τιθασεύουν το κορμί σου. Τα πάντα έντονα,γρήγορα, παθιασμένα. Η ψυχή σου θρυμματίζεται από το βάρος του Μετάλλου.

Οι τόνοι πέφτουν, η μελωδία αυξάνεται στο ''Will You Be There''. Ερωτικό κάλεσμα από τις κιθάρες που στρώνουν ένα ηχητικά αρμονικό δρόμο. Διπλοπενιές που φτερουγίζουν σπασμένα μεταφέροντας σου τον συναισθηματισμό των δημιουργών του. Ο μπροστάρης χρησιμοποιεί το ΘΕΙΟ δώρο του και με ελάχιστη προσπάθεια μας κερδίζει. Το ρυθμικό ντουέτο ξεσπαθώνει στο ''Breakout'' (συνθετικά βοηθά και ο drummer Kory, συλλογική προσπάθεια όλο το άλμπουμ,) και η δύναμη γίνεται λαχτάρα. Ανεβοκατεβάσματα σε ρυθμούς στον βωμό της ισχύος, απανωτά σόλος που κάνουν τη δική τους σταυροφορία, σταδιακή αύξηση της έντασης μέχρι να τρέμουν τα κόκαλα μας. Έκτακτες αλλαγές μέσα στην ίδια σύνθεση με ανακατεύθυνση που εμπεριέχει ποικιλία.

Το ''Backstreet Rebels '' ανοίγει την δεύτερη μεριά και τη δική μου όρεξη ακόμα περισσότερο. Γκρουβάτο, με πολλαπλά κιθαριστικά κουμπώματα που συμπληρώνει το ένα το άλλο. Τυμπανιστικά ξεσπασματα και υψισυχνα φωνητικά βρέχουν το τραγούδι και υγραίνουν τα δικά μας όνειρα. Το τάχιστο ''Caught in the Crossfire '' αναλαμβάνει να μας αποτελειώσει. Τόσο απλό μα τόσο νικητήριο. Ένα ηχητικό κατόρθωμα τεσσάρων λεπτών που ανεβάζει αδρεναλίνη και λίμπιντο σε ύψη που δεν περιγράφονται. Είναι αυτό το στεντόρειο λαρύγγι, είναι τα τόσο εύστοχα riffs που σου καρφώνονται βαθιά, είναι οι ρυθμοί που σε υπνωτίζουν σε μια ισχύ πρόσκρουσης. Δεν έχει πάει ούτε δευτερόλεπτο χαμένο μέχρι τώρα και δεν ξέρω πόσο ηχητικό ολοκαύτωμα αντέχει ο καθένας μας. Σαν θεραπευτής έρχεται  μια διασκευή που ακούγεται πιο διαφορετική, ίσως και πιο άνευρη σε σχέση με τα υπόλοιπα τραγούδια του δίσκου. Πάντως και πάλι, το τραγούδι έχει το δικό του ενδιαφέρον και εχει εκμεταταλλωθεί για τις ανάγκες του ακροατή.

Σειρά στο ''Behind the Lines ''που θυμίζει αρκετά Queensryche. Αργόσυρτο στην αρχή,τα έγχορδα καταπλήσσουν με τις αρμονίες τους. Κλειδί και πάλι η φωνή του Dirk που σαν αίμα πύλαιας φλέβας μεταφέρει το ατσάλι που προαναφέραμε. Κλείσιμο με τον γοργό,φτεροπόδαρο ''The Test of Time''  που απελευθερώνει τόνους ενέργειας από μέσα σου. Σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να ξεχαστεί ότι ο δίσκος έχει πάρα πολύ καλό στιχουργικό περιεχόμενο και ο ακροατής μπορεί να ταυτιστεί και να τραγουδήσει μαζί, όχι από συνήθεια αλλά επειδή θα το νιώθει σωστό και ταιριαστό. Παραγωγή και μίξη στα Morrisound studios υπογράφουν ποιότητα ήχου και αυτό λαμβάνουμε ως ακροατές.