Fate - Fate

Βρισκόμαστε στις αρχές των 80ς στη Δανία και ένα συγκρότημα με το όνομα Mercyful Fate θα φέρει το σκοτάδι στο τότε metal με τον δικό του τρόπο αφήνοντας το όνομα του γραμμένο με χρυσά γράμματα στη ιστορία. Το συγκρότημα θα κυκλοφορήσει δυο ηχητικά Μνημεία μέχρι και το 1985 (διάλυση του συγκροτήματος), δίσκοι που τους γνωρίζει και έχει ακούσει όποιος έχει έστω και επιδερμική σχέση με τη σκληρή μουσική.Την ίδια χρονιά, ο Βασιλιάς μαζί με τον έναν εκ των δυο Axemen, τον Michael Denner δημιουργεί τους King Diamond (έχοντας μαζί και τον μπασίστα Hank Shermann) ενώ ο έτερος κιθαρίστας Hank Shermann θα ιδρύσει τους ...Fate η οποίοι θα προτιμήσουν μια πιο μελωδική ηχητική φόρμα. Δεν ξεχνάμε ότι οι Mercyful Fate ιδρύθηκαν από τους King Diamond/Hank Shermann και αφού αυτοί οι δυο είχαν έντονες μουσικές διαφορές και καυγάδες για την μουσική πορεία της μπάντας τους, λογικό ήταν να διαλυθούν εκείνη την εποχή. Οι Fate λοιπόν κυμαίνονταν σε πιο AOR/hard rock μονοπάτια και το δεν άργησαν να κυκλοφορήσουν το ομώνυμο ντεμπούτο τους την ίδια χρονιά, πράγμα που σημαίνει ότι ο Hank συνέθετε τέτοια τραγούδια ακόμα και όταν βρισκόταν στους M.F. Ο δίσκος κυκλοφόρησε από την EMI όπως και ο επόμενος, ''A Matter of Attitude''  ένα χρόνο αργότερα. Το 1998 εγκαταλείπει τους Fate για να πάει στους Lavina του Denner (μαζί και ο Hansen πάλι) και οι τρεις πρώην μουσικοί των Mercyful Fate συνεργάζονται και πάλι μαζί ενώ στη συνέχεια οι δυο κιθαριστες συνεχίζουν με τους Zoser Mez και το ''Vizier of Wasteland'' πριν επιστρέψουν και οι δυο στην αγκαλιά του Βασιλιά ο οποίος επανασύνδεε τους Mercyful Fate. Όσο για τους Fate, έβγαλαν ακόμα δυο δισκους μέχρι το 1993 που διέλυσαν μιας και εκτός από κιθαρίστα, χρειάστηκε αργότερα να αλλάξουν και τραγουδιστή στα πιο αφιλόξενα για το hard rock 90s. Επανασύνδεση το 2004 συνεχίζοντας πιο σκληρά (πάντοτε σε hard rock όρια) με το μακρινό πλέον (If Not for the Devil-2013) να είναι ένας παρά πολύ όμορφος δίσκος με μοναδικό ιδρυτικό μέλος τον μπασίστα Peter Steincke.

Γούστο και καπέλο τους Shermann να θέλει να παίξει κάτι εντελώς πιο εύπεπτο, εμπορικό και μελωδικό από το σκτεινό, σατανικό heavy metal των Mercyful Fate. Ακούγοντας Fate, πρέπει να είσαι προετοιμασμένος ψυχολογικά για κάτι εντελώς διαφορετικό ηχητικά. Μόνο όταν βασανίζει ο Hank την κιθάρα του σε κάποιο σόλο νιώθεις αυτή τη ηχητική ακμάδα των Mercyful Fate. Εξαιρετική εκκίνηση με το ερωτικό ''Love on the Rox'' και τη κιθάρα να στάζει μέλι όσο ακούμε την ζυμωμένη από πάθη φωνή του Limbo. Σύντομο, θαυμάσιο σολάρισμα και ευσταλείς μπασογραμμές που δίνουν την απαραίτητη ικμάδα και ζωντάνια στη σύνθεση. Μέσα από την απλότητα ακούμε εθιστικές μελωδίες που σε κερδίζουν ρίχνουν τις άμυνες σου. Ηδονιστικές φωνητικές μελωδίες και μαινόμενες κιθαριστικές αφαιμάξεις. Το ''Fallen Angel '' συνεχίζει το ίδιο μελωδικά και λάγνα, πάντοτε με το μπάσο να σφυροκοπά θριαμβευτικά. Το πιο εθιστικό ρεφραιν του δίσκου βρίσκεται στη συγκεκριμένη σύνθεση που όπως και η προηγούμενη είναι αποτέλεσμα συνεργασίας των Steiner/Shermann ενώ οι στίχοι (όπως και όλου του δίσκου) ανήκουν στον Limbo. Λίγο η αγαθότητα που βγάζει η φωνητική προσέγγιση, λίγο οι κιθαριστικές αγορεύσεις που σου ρίχνουν το σαγόνι, λίγο οι αλανιάρικοι ρυθμοί  που βοηθούν διάφορα άγουρα συναισθήματα μέσα σου να ωριμάσουν, το ''Fallen Angel '' μάλλον κερδίζει ως η αγαπημένη μου σύνθεση στο δίσκο.

Ηλεκτρονικός ήχος στα drums, μπόλικα πλήκτρα και φωνητικά κελεύσματα στο ''Rip It Up '' θα δείξουν πόσο πολύ προσπαθούσαν να ψαρέψουν την εμπορική επιτυχία. Μόνο τα κιθαριστικά αφηνιάσματα ξεχωρίζουν μιας και ακούκονται πολύ πιο μανιασμένα από τα σολαρίσματα που συνηθίζεις να ακούς σε hard rock μπάντες. Ακόμα και με λαμέ χρυσαφί σακάκι, όταν ο Hank πιάσει την κιθάρα του, ακούγονται δαιμονισμένος, όπως στο ''Victory'' δηλαδή. Εδώ οι κιθάρες ηγούνται όσο και αν ο Lox ουρλιάζει μέχρι τη στρατόσφαιρα. Επίσης εξαιρετική και αγαπημένη σύνθεση ενώ κάπου εδώ πλέον πρέπει να αναφερθεί ότι όλα τα υπόλοιπα τραγούδια του  δίσκου είναι ιδέες του Hank (εκτός του Backdoor Man που επι της ευκαιρίας είναι το πιο μέτριο/άχρηστο τραγούδι του δίσκου).Το τραγούδι θυμίζει ελαφρά αρχαίους Europe και αυτό το κάνει ακόμα πιο θελκτικό. Το ''Danger Zone'' έχει μια Mercyful Fate ατμόσφαιρα (ίδιος ο παραγωγός και στις δυο μπάντες, ο Henrik Lund) αλλά μουσικά έχει μια Motley Crue κατεύθυνση. Επικίνδυνα ριφομαστιγώματα και αλήτικα φωνητικά συμπληρώνουν κατεδαφιστικούς ρυθμούς που γκρεμίζουν τα πάντα στο πέρασμα τους.

Η δεύτερη μεριά συνεχίζει με hard rock ανθέμια, ότι πρέπει για να τραγουδηθούν σε αρένες (ή έτσι ήλπιζαν τουλάχιστον). Σκληρή ρυθμική βάση, πολυφωνικές μελωδίες, διπλές κιθαριστικές στρώσεις και απανωτά σολαρίσματα. Και αν στην Αμερική έβρισκες παρόμοιες μπάντες με το κιλό, στην Ευρώπη ήταν κατά πολύ λιγότερες οι περιπτώσεις ανάλογων συγκροτημάτων που θα μπορούσαν να συγκλονίσουν τη ζωή σου. Μελωδικός αγώνας δρόμου, εξευγενισμένος στο μεγαλύτερος μέρος του με αρκετές στιγμές ανόρθωσης αναστήματος και κιθαριστικής ευγλωττίας. Δεν βγάζει την αλητεία και τη σεξουαλικότητα αμερικάνης μπάντας αλλά δανείζεται αρκετά ώστε να τα προσθέσει στο δικό της Ευρωπαικό ταμπεραμέντο και συνθετικές ικανότητες. Οκ, πόσες να είχαν και κιθαρίστες επιπέδου Hank Shermann στις τάξεις τους ώστε να ακούς νοτισμένα με σκοτάδι σολαρίσματα;