Mirage - ...and the Earth Shall Crumble

Οι Δανοί Mirage είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα συγκροτήματος από το παρελθόν που έχει δημιουργήσει αρκετό υλικό αλλά δεν το έχει κυκλοφορήσει. Μια φορτωμένη φαρέτρα γεμάτο μυτερά βέλη που όμως ποτέ δεν έχουν χρησιμοποιηθεί από κάποιο τόσο προς κάποιον στόχο. Το συγκρότημα δημιουργήθηκε κάποια στιγμή το μακρινό 1982 και σύντομα στις τάξεις του άνηκαν οι  Torben Deen (φωνητικά), Jan Buller (κιθαρίστας προερχόμενος από τους Randy με μια παρόμοια ιστορία σαν τους Mirage), Nick Gaid (drums) και Sten Roland (μπάσο) (κάποια στιγμή θα προστεθεί και ο πληκτράς  Morgue Law). Επηρεασμένοι από το nwobhm που βρισκόταν εν βρασμό αλλά και μελωδικές 70s hard rock μπάντες, το συγκρότημα άρχισε να δημιουργεί το δικό του υλικό. Demos, singles, ακόμα και ένα ep (...and the Earth Shall Crumble-1985) μέχρι και το 1989 αλλά ποτέ δεν κατάφεραν να αποσπάσουν ένα συμβόλαιο με μια εταιρία που θα τους κυκλοφορήσει ένα ολοκληρωμένο άλμπουμ και να τους βοηθήσει στην προώθηση του υλικού τους. Έτσι, δυστυχώς η μουσική των Mirage έμεινε για πολλά χρόνια ένα καλά κρυμμένο Δανέζικο μυστικό και τυχεροί όσοι το ανακάλυπταν. Εν τω μεταξύ, μετα το πέρας των Mirage το 1989, τρία μέλη της μπάντας έπαιζαν σε blues rock μπάντα ενώ ο τραγουδιστής σε prog rock και έτσι οι σχέσεις τους με το heavy metal χάθηκαν όπως και η πιθανότητα να ακούσουμε κάτι άλλο από δαύτους. Ευτυχώς που η Karthago Records κυκλοφόρησε τη συλλογή ''...and the Earth Shall Crumble'' το 2002 που περιείχε εκτός του υλικού από το ομώνυμο ep και πολλά τραγούδια από τα demo τους και έτσι μάθαμε και αγαπήσαμε και μεις αυτή τη μπάντα. Από το 2021, οι Mirage έχουν επανασυνδεθεί από τον τραγουδιστή Torben Deen με νέα σύνθεση και έχουν κυκλοφορήσει το άλμπουμ ''The Sequel'' που δεν είναι παρά τραγούδια από τα παλιά τους demos επανηχογραφημένα με τη νέα σύνθεση της μπάντας. Να δούμε αν θα υπάρξει συνέχεια...

Οι οκτώ πρώτες συνθέσεις της συλλογής ανήκουν στο ep του 1985 (συμπεριλαμβανόμενες και οι τρεις που βρίσκονταν στη δεύτερη έκδοση. Και μόνο αυτά να περιλάμβανε η συλλογή, θα έπρεπε να τα ακούσεις/κάνεις κτήμα σου. Πρώιμο heavy metal με μεγάλη βάση στη μελωδία, κάνοντας το εθιστικά πιασάρικο αλλά όχι μαλθακό. Ο Jan Buller μας πλανεύει με τα κιθαριστικά ναρκωτικά που μας πετάει μέσα στα αυτιά μας χωρίς να το πάρουμε χαμπάρι. Η Κρυστάλλινη Φωνή του Torben Deen ακούγεται διθυραμβικά ασυγκράτητη. Το ''So Many Years Ago '' ξεκινά με τη φωνή του η οποία συνοδεύεται από δυστοπικά πλήκτρα πριν μια ρυθμική αστραπή μας πλαγιοκοπήσει και μας μεταφέρει μέσα στη δίνη του. Δεν είμαι σίγουρος γιατί λατρεύω τόσο πολύ αυτά τα τραγούδια. Ακούγονται απλά. Ίσως εκεί να κρύβεται η μαγεία τους, στην απλότητα. Χωρίς φανφάρες και πρόσθετα. Αγνά, εκ καρδίας παίξιμο και συνθέσεις. Με επιρροές από άλλα είδη, σαφέστερα πιο μελωδικά από το heavy metal τα οποία κάνουν τα τραγούδια τους εξαρτησιογόνα. Οι Δανοί έχουν το δικό τους ήχο αλλά αν πρέπει με το ζόρι να σκαρφιστείς κάποιες ομοιότητες στο χώρο του heavy metal Θα ανέφερες τους Mercyful Fate (σκέτο σκοτάδι το ''Apostle of Hell'', είναι και από την ίδια χώρα, σίγουρα θα ήταν από τους πρώτους που θα τους είχαν ακούσει) όπως και αρκετές μπάντες του Βρετανικού κινήματος σαν τους Pagan Altar. Χορεύεις πνευματικά και σωματικά στο ''Heading for the Sun'' με τον μηχανικό ρυθμό που σε κουρδίζει ασταμάτητα. Παθιασμένη φωνή και στίχοι που υμνούν το heavy metal. Μπασογραμμές και κιθαριστικές συγχορδίες που τιμούν τους Black Sabbath με περιπαλώμενες πληκτροφόρες μελωδίες να σε συναντούν κάπου μέσα στο πυκνό δάσος από riffs. Ονειροπόλο παίξιμο, σίγουρα με κλειστά μάτια όσο αφορά τις κιθάρες. ΔΕΝ σολάρεις τόση ώρα (Killer Dwarf Shorty ) με ανοιχτά μάτια και τις πέντε αισθήσεις. Χρειάζεσαι μόνο τις δυο-τρεις και το αποτέλεσμα είναι βελτιωμένο, πιο σαγηνευτικό. Με την μεγαλοπρέπεια μια μαχητικής φωνής που δεν σταματά να περιθάλπει κάθε λέξη όπως της αξίζει. Το ep κλείνει με το ''Punisher '' το οποίο έχει αλειφθεί με 70ς μύρο και θα εξάψει την όσφρηση σας.

Η συλλογή όμως δεν τελειώνει εδώ. Τα επόμενα δυο τραγούδια έρχονται από το demo του 1984 και ακούγονται σαν εκρηκτικό hard rock. Πιο αλήτικος ο τρόπος τραγουδιού, πιο boogie (μπλουζίστικος) ρυθμός, ναζιάρικες κιθάρες. Δεν ξέρω και γω πόσες φορές έχω βάλει να ακούσω το ''Savin' Love''. Ο τρόπος που ξεθυμαίνουν, οι πανούργες μελωδίες (με ολίγον southern rock), οι συμπυκνωμένοι ρυθμοί, το γρέζι στη φωνή. Αδυνατώ να αντισταθώ στο κούνημα του κεφαλιού. Όχι πάνω κάτω αλλά μπρος πίσω. Τα επόμενα τραγούδια είναι μεταγενέστερα από τα 1987-88 demos. Πιο μέτρια παραγωγή, πιο πολλά πλήκτρα αλλά και πιο σκληρός ήχος. Το ''The Emperor'' έχει μπόλικα μεταλλικά riffs που συγκολλούνται πάνω στο γρανιτένιο ρυθμό ενώ το ''Guiding Light '' διακατέχεται από μια χαρούμενη διάθεση (θυμίζοντας λιγάκι Deep Purple). Εύθραστες αρμονίες από πλήκτρα και κιθάρες μέσα σε γρήγορες ταχύτητες και επιθετικά φωνητικά αν και με ερωτικός στίχο. Αν δώσουμε βάση στο τι ακούμε από την εποχή του 1988, είναι μεγάλο κρίμα που χάθηκε η μπάντα. Σίγουρα θα κυκλοφορούσε ένα hard rock/heavy metal δίσκο στα τέλη 80ς-αρχές 90ς που όποιος άκουγε θα έπινε μονορούφι τη μπύρα του σε μια συναυλία ή ένα μπαρ. Ευτυχώς μας έχει μείνει το ''Get Down to Love'' για κάτι τέτοιο. Ή αν το θέλεις πιο μοναχικά, υπάρχει το πιο συναισθηματικό ''Searching'' (ή το μελαγχολικό ''Far Away'') για προσωπική απόλαυση εντός σπιτιού. Συγκρότημα που από τα πρώτα της βήματα μέχρι το τέλος της υπήρξε όχι μόνο παραγωγική αλλά και άκρως ποιοτική, σε όποια μορφή και αν έπλαθε τις συνθέσεις της. Λατρεία!!!