Vermin - Plunge into Oblivion

Οι Vermin είναι σαν το μικρό αδερφάκι των Entombed. Από την ίδια οικογένεια (Σουηδία), το μικρό να παίζει με τα παιχνίδια του μεγαλύτερου και να επηρεάζεται από τις αποφάσεις ζωής που έκανε το μεγαλύτερο παιδί. Τι ακριβώς συνέβη δηλαδή; Οι Vermin δημιουργήθηκαν το 1991, την εποχή που οι Entombed έβγαζαν τον καλύτερο τους δίσκο (Clandestine μωρε!!). Έπαιζαν τυπικό Σουηδικό death metal, στα ίχνη των προαναφεθέντων. Τρία demos με δική τους μουσική τους βοηθά να χτίσουν το όνομα τους,  να γίνουν καλύτεροι παίκτες και συνθέτες.  Υπογράφουν με την Chaos Records (της House Of Kicks) και μέχρι το 1994 γράφουν ολοκαίνουριο υλικο που κυκλοφορεί την ίδια χρονιά με τίτλο ‘’ Plunge into Oblivion’’.  Οι Entombed αποφασίζουν να ακολουθήσουν ένα πιο Death 'n' Roll στο ‘’ To Ride, Shoot Straight and Speak the Truth’’ του 1997. Προφανώς το λάτρεψαν και το ζήλεψαν και οι Vermin. 1998 και ο δεύτερος δίσκος τους, ‘’Millenium Ride’’ ακολουθεί τα ίδια ηχητικά βήματα. Μόνο το εξώφυλλο να δείτε, ξέρεις και δεν περιμένεις να ακούσεις τίποτα σχετικό με το ντεμπούτο τους. Το 2000 θα βγει η φυσική συνέχεια στον ήχο τους, το ‘’ Filthy F***ing Vermin’’, και  πάλι από την No Fashion Records. Οι μουσικές διαφορές των μελών και η χαμηλή ζήτηση της μουσικής τους σφραγίζουν το τέλος των Vermin. Οι Jimmy Sjöqvist και Timmy Persson συνεχίζουν παρέα και παίζουν στους Karnivore (death/thrash) και τους El Camino (heavy/stoner) .

Δεν χρειάζεται παρά μια δυνατή ανάσα για να καταλάβεις ότι μιλάμε για Σουηδούς ή ότι η παραγωγή έγινε στη Σουηδία. Και είναι αλήθεια. Παραγωγή,μίξη και mastering από τους τριμέγιστους Fred Estby και Tomas Skogsberg στα Sunlight Studio. Ε πως να μην θυμίζει Dismember ο ήχος τους.  Και αν σου αρέσουν τέτοιες μπάντες, εδω θα ανακαλύψεις ένα μικρό, κρυμμένο διαμαντάκι. Μικρές σε διάρκεια συνθέσεις, βίαιες και απότομες, με την παραμόρφωση στις κιθάρες να βαράει κόκκινο. Επιθετικές μελωδίες που σε αποστραγγίζουν ολοκληρωτικά.  Ηχητική βιαιοπραγία στο σώμα σου και στην ψυχή. Μεταβιβάζουν την ακραιότητα στον ακροατή χωρίς να χάσουν ρανίδα οργής. Ένα πολεμικό κισμέτι που εξιτάρει. Με πολιτικοκοινωνικό στίχο και όχι περί εντέρων και πασχαλινής σούβλας. Δεκάδες riffs συγκεντρώνονται από τους δυο μαυρόκαρδους κιθαρίστες και εξαπολύονται στοχευμένα όσο σε αποσυντονίζει ο λεκτικός θυμός. Κάθε τραγούδι που περνά και το χάσμα του καθαρτηρίου ανοίγει προς το δικό μας κόσμο. Δεν φτάνουν το επίπεδο των Entombed και Dismember αλλά σίγουρα είναι μια συγκρίσημη λύση αν έχεις χορτάσει τις πρώτες κυκλοφορίες των συγκεκριμένων συγκροτημάτων.

Το εξώφυλλο του δεν πείθει. Θα μπορούσε με τέτοια χρώματα να είναι πιο επιβλητικό αλλά τα σχέδια είναι παιδικά. Ευτυχώς δεν ισχύει κάτι τέτοιο για την μουσική όταν το ‘’ Plunge into Oblivion’’ περιέχει καφροτράγουδα όπως τα ‘’Enemy’’, ‘’ Eternal Love’’ το ομώνυμο (και ίσως καλύτερο του δίσκου) και το ‘’ Bitter Hate’’. Η ίδια η αποκάλυψη της σκοτεινής πλευράς του ανθρώπινου είδους. Δόλωμα κάποιες μελωδίες μέσω riffs και μπασογραμμών και βρίσκεται να βόσκεις στο δηλητηριασμένο λειμώνα των Vermin. Οι συνθέσεις δεν υπερφορτώνονται, είναι απλές και ουσιώδεις γεμάτες ξινίλα. Τυλιγμένες γευστικές  αρμονίες μέσα σε  κελύφη που βρωμοκοπάνε θάνατο. Για το τέλος υπάρχει και μια διασκευή σε Johnny Cash. Δεν μου αρέσει ο εν λόγω καλλιτέχνης αλλά το συγκεκριμένο τραγούδι μιλάει για τις φυλακές San Quentin της Καλιφόρνια που βρίσκονται οι περισσότεροι μελλοθάνατοι κρατούμενοι. Τι καταλληλότερο σαν στιχουργικό περιεχόμενο για μια  Death Metal μπάντα. Και μάλιστα διαλέγει και το κάνει αγνώριστο (με την καλή έννοια). Χίλιες φορές τέτοια διασκευή από το να διάλεγε κάτι από metal.