Villain - Only Time Will Tell

Δεν ξέρω ποια είναι τη χρονική διάρκεια για να οριοθετηθεί ένας δίσκος ως EP ή LP. Υπάρχουν πολλά παραδείγματα την δεκαετία των 80ς με κυκλοφορίες του μισάωρου που ονομάστηκαν LPS. Φέρνω σαν παράδειγμα το ντεμπούτο των Megadeth. Και όμως το ''Only Time Will Tell'' (με μια σύνθεση λιγότερη) θεωρείται EP. Όπως και να έχει το θέμα, το ζήτημα είναι να περιέχει υλικό που τα σπάει, είτε διαρκεί  μισή ώρα είτε πάνω από μία. Και οι Villain το κατάφεραν το 1986 με τη συγκεκριμένη κυκλοφορία. Η παρέα από την California δημιουργήθηκε κάπου το 1982 και στις τάξεις του είχαν τον γνωστό αηδόνι, Carl Alberts, ο οποίος στην αρχή έπαιζε κιθάρα στη μπάντα. Όταν οι Greg E. Noll και Leon B. Smith ανέλαβαν τις κιθάρες, ο Carl άρπαξε το μικρόφωνο. Κάπως έτσι δημιουργήθηκε το πρώτο υλικό που τελικά κυκλοφόρησε στο συγκεκριμένο ep του 1986, χρονιά που διαλύθηκε η μπάντα (με τον Carl να γίνεται τραγουδιστής των θεούληδων Vicious Rumors και μαζί να κυκλοφορούν τα καλύτερα τους άλμπουμς/https://www.metalzone.gr/monuments/vicious-rumors-soldiers-night). Πριν τους Villain o Carl τραγουδούσε στους Ruffians με τους οποίους είχε κυκλοφορήσει άλλο ένα ep. Όσο άσχημο είναι το όνομα της μπάντας, άλλο τόσο καλό είναι το υλικό. Επιστρέφοντας στους Villain, πρέπει να αναφερθεί ότι το συγκρότημα επανασυνδέθηκε κάπου στα μέσα των 90ς από τους δυο κιθαρίστες και με νέο τραγουδιστή τον άσημο Gerry De Leon κυκλοφόρησαν το αυτοχρηματοδοτούμενο ''Chequered Past'' σε μια εποχή που το metal δεν ήταν καθόλου δημοφιλές στην Αμερική. Με καλές και πιο μέτριες στιγμές, σίγουρα πιο γκρουβάτο/μοντέρνο όπως πολλά Αμερικάνικα συγκροτήματα, δεν κατάφερε να πείσει τους παλιούς οπαδούς ούτε να κερδίσει πολλούς νεότερους. Τελικά θα τους θυμόμαστε μόνο για τον Carl Albert, όπως και τους Ruffians. Για να μην προσθέσω και τους Vicious Rumors τους οποίους λατρεύω ΜΟΝΟ τα τέσσερα πρώτα άλμπουμς. Οκ, περνάει η μπογιά τους (45 χρόνια ριφάρει ο Geoff Thorpe με το όνομα τους) ακόμα και τώρα και τους γουστάρουν χιλιάδες οπαδοί άρα πάω πάσο, εγώ είμαι ο παλαιολιθικός.

''Kamikaze'' αγάπη μου, λατρεία μου, πόρωση μου. US Power Metal, έτσι όπως το θέλουμε και το αγαπάμε. Σπινταριστό, συναρπαστικό, με απατηλές μελωδίες την ώρα που σε γαζώνουν τα riffs. Μια πνοή δύναμης διακατέχει τη συγκεκριμένη σύνθεση. Φταίει ο ηδονιστικός ρυθμός, φταίνε οι διπλές κιθαρομαχίες, φταίνε τα  εμψυχωτικά φωνητικά; Μάλλον όλα μαζί θερμαίνουν το καυτό μέταλλο της συγκεκριμένης σύνθεσης που χύνεται στα αυτιά μας. Το ομώνυμο μας φέρνει στο μυαλό αγαπημένους πρώιμους Fates Warning. Ο ηχητικός του ορίζοντας καίγεται αφού φωνητικά και μουσικού χορεύουν τρελά χωρίς καμιά μεταμέλεια. Εκκωφαντικός ρυθμός από την αρχή του τραγουδιού με γρεζάτη φωνή πριν αρχίσει να ταξιδεύει προς το διάστημα. Η ταχύτητα πέφτει, οι κιθάρες σμαραγούν θορυβώδη. Μια κραυγή σκίζει τον αέρα και τα γεμίσματα των σόλος ξεκινούν, αδείλιαστα και βροντερά. Η ευλυγισία της φωνής του Albert προσφέρει θαύματα, τολμά να ξεπεράσει όρια χωρίς καμιά δυσκολία και ζόρισμα. Μια φρέσκια μπάντα που ήδη με τα δυο πρώτα της τραγούδια θα ήταν αρκετά για να με κερδίσουν αν τα άκουσα στην εποχή τους.

Συνέχεια με μια διασκευή όπως συνήθιζαν έντονα να κάνουν στα 80ς. Όχι στο τέλος σαν κάποιο τραγούδι ''δώρο'' αλλά στη μέση του δίσκου, σαν φυσική συνέχεια μιας προηγούμενης σύνθεσης. Εδώ οι Villain δεν επιλέγουν κάτι από το heavy metal χώρο αλλά τους Queen και πιο συγκεκριμένα το ''Tie Your Mother Down'' ( A Day At The Races/1976). Ντάξει, τέτοια τραγούδια δεν αγγίζονται εύκολα. Και μόνο η θεατρικότητα στη φωνή αλλά και ο 70ς χαρακτηριστικός ήχος των Queen γίνεται απαγορευτικός για το 90% των συγκροτημάτων όλων των ειδών μουσικής του πλανήτη. Καλώς πράττουν εδώ οι Villain και απλά το αναπαράγουν με μια πιο σκληρή ηχητική προσέγγιση χωρίς υπερβολές, χαρίζοντας του δυναμικότητα και ένταση, χαρακτηριστικά που δεν κατέχουν σε μεγάλο βαθμό το αυθεντικό (έχει όμως πολύ καλύτερα στοιχεία). Εννοείται ότι δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο και το προσπερνάμε γρήγορα για να πάμε στο πιο ήρεμο και μελωδικό ''She'll Make You Fall (in Love) ''. Ακουστικές κιθάρες, χαλαρωτικός ρυθμός και πονεμένη φωνή. Σύντομα η μεταμόρφωση παίρνει σάρκα και οστά και μετατρέπεται σε μια πρώιμη Queensryche παραγωγικότητα. Τι σημαίνει αυτό; Ιαματουργές κιθαριστικές αρμονίες, φωνητικά που παγώνουν το χρόνο. Ισόσθενες δυνάμεις που συνεργάζονται και παρασέρνουν τα πάντα στο πέρασμα τους. Δηλητηριώδη σολάρισμα πριν η ένταση απομακρυνθεί με τη χρήση ενός πιάνου (Greg E. Noll).

Το ''Kids of Crime'' μου θυμίζει έντονα Vicious Rumors και δεν ευθύνονται μόνο οι φωνητικές μελωδίες. Η σταδιακά αυξανόμενη ένταση πριν το πιασάρικο ρεφραιν, το κιθαριστικό κρεσέντο, ο τυμπανιστικός μόχθος που μυρίζει από τα ηχεία. Απλό, άμεσο, αδάμαστο. Η power μπαλάντα ακούει στο όνομα ''Just Close Your Eyes''. Υπέρμετρος ζήλος από όλα τα μέλη. Το μπάσο λειτουργεί σαν αγωγός των καρδιακών παλμών που δημιουργούν τα τύμπανα, αισθαντική φωνή που σκίζεται από άλγος και πάθος, ιστοθέτηση μελωδιών σε κάθε γωνιά της σύνθεσης από τους δυο κιθαρίστες. Πραγματικά ωραία μπαλάντα που αν γινόμουν πάλι έφηβος θα την συμπεριλάμβανα στις ερωτικές μου κασέτες. Κλείσιμο με το ''Thrills in the Night '' που μοιάζει αρκετά στο ''Kids of Crime''. Αλυσιδωτή σύνδεση μέχρι να γίνει άθραυστο το υλικό του συγκεκριμένου EP...ωτα.