Firewind - Firewind

Όταν μιλάμε για μπάντες που στηρίζονται σχεδόν αποκλειστικά στο ταλέντο και την δημιουργικότητα ενός ατόμου, όπως είναι και οι Firewind του Gus G., είναι αναπόφευκτο να περιμένεις ότι κάποια στιγμή η έμπνευση θα στερέψει ή τέλοσπάντων θα υπάρξει μια μικρή κάμψη όσον αφορά την… καλλιτεχνική παραγωγή. Αν μπορούμε να πούμε ότι οι Firewind είχαν μια τέτοια εποχή (ίσως το Few Against Many του 2012 να επωμίζεται αυτό το «βάρος») αυτή έχει φύγει προ πολλού και το Immortals του 2017  ήταν ένας πολύ καλός δίσκος που όμως δεν έδειχνε να «σπρώχνει» την μπάντα πιο πέρα.

Φτάνουμε λοιπόν στο 2020 το οποίο σηματοδοτεί αλλαγές για την μπάντα καθώς αποχώρησε από την σύνθεσή της ο «διόσκουρος» Bob Katsionis χωρίς ωστόσο α αντικατασταθεί, τουλάχιστον όσον αφορά την δουλειά στο studio, ενώ αλλαγή είχαμε και πίσω στο μικρόφωνο καθώς τον πολύ καλό Henning Basse αντικατέστησε ο Herbie Langhans (Radiant, ex-Sinbreed, ex-Seventh Avenue) ο οποίος γνώμη μου είναι ότι πρόκειται για μια χρυσή μεταγραφή και ίσως, τουλάχιστον με το έως τώρα δείγμα του, να είναι και ο καλύτερος τραγουδιστής που είχαν ποτέ οι Firewind. Με αυτόν και έχοντας σταθερό τον πυρήνα των Petro Christo (μπάσο) και Jo Nunez (τύμπανα) οι Firewind κυκλοφορούν το ομώνυμό τους δίσκο και μπορώ χωρίς επιφύλαξη να πω ότι αυτή τη φορά η μπάντα και ο Gus G.  προσωπικά ξεπέρασαν τον εαυτό τους σε κάθε επίπεδο.

Βαριά δήλωση θα μου πείτε αλλά πραγματικά δεν μπορείς να μην παρασυρθείς από την ποιότητα και την ορμητικότητα κομματιών όπως το εναρκτήριο Welcome To The Empire και το Break Away ή από την φοβερή μελωδία του Space Cowboy ή του Orbitual Sunrise με το απίστευτο ρεφραίν. Α ναι, είναι και το grooveάτο Rising Fire, η όμορφη μπαλάντα Longing To Know You… να συνεχίσω; Ναι, πραγματικά τα 11 κομμάτια του δίσκου είναι πραγματικά ένα και ένα, αν και κινούνται γενικά στο ύφος των Firewind έχουν αυτό το κάτι παραπάνω που τα βοηθάει να ξεχωρίζουν χωρίς να χρειάζεται οι Firewind να διαφοροποιήσουν ιδιαίτερα τον ήχο τους. Πραγματικά, το Firewind δεν εκπλήσσει τόσο με το ύφος του αφού μπερδεύει ευχάριστα heavy/power και hard rock μοτίβα, τα οποία εναλλάσονται έξυπνα μέσα στον δίσκο και έτσι χωρίς στην ουσία να απομακρυνθούν από την πεπατημένη, οι Firewind βρίσκονται ένα βήμα πιο μπροστά όσον αφορά την ποιότητα και την τραγουδοποιία. Ο δίσκος φυσικά βρίθει κολλητικών μελωδιών, υπέροχων solos (αλοίμονο!), ρεφραίν που τα τραγουδάς μετά την πρώτη ακρόαση και έχει στο πρόσωπο του Herbie Langhans μια φωνή που δείχνει να μην έχει όρια σε αυτά που μπορεί να κάνει, δίνοντας στον «μαέστρο» Gus G. ένα δυνατό όπλο για να μας «επιτεθεί».

Το νέο πόνημα των Firewind θα έλεγα ότι αποτελεί μια επιτομή των όσων πρεσβεύει η μπάντα όλα αυτά τα χρόνια, με πολύ ποιοτικά τραγούδια, έναν φοβερό τραγουδιστή και τον Gus G. σε μεγάλη φόρμα. Μπορεί να είναι και υπερβολή αλλά θα τολμούσα να πω ότι ίσως είναι και η αρχή ενός νέου κεφαλαίου και μιας χρυσής εποχής για την μπάντα, καθώς όλοι οι οιωνοί φαίνονται αυτή τη στιγμή ευνοϊκοί και οι Firewind είναι μάλλον εκεί που θέλουν να βρίσκονται, τόσο σε θέμα χημείας όσο και έμπνευσης. Ακόμα και αν δεν ήσασταν μέχρι σήμερα οπαδοί της μπάντας ίσως να αξίζει να δώσετε μια δεύτερη ευκαιρία και μπορεί να εκπλαγείτε ευχάριστα, όσοι πάλι ακολουθείτε τους Firewind ετοιμαστείτε για έναν δίσκο που σίγουρα θα αφήσει το σημάδι του τόσο στην δισκοθήκη σας όσο και στην ιστορία της μπάντας.

Λάμπρος “Metalshock” Πανέτας