October Falls - A Fall of an Epoch

Τους October Falls τους παρακολουθώ από τα πρώτα τους βήματα. Μια ιδιαίτερη μπάντα που έκανε τη διαδρομή της στο χρόνο λίγο ανάποδα. Οι October Falls δεν είναι παρά το σόλο project του Φιλανδού καλλιτέχνη M. Lehto ο οποίος όταν φόρμαρε την μπάντα πριν είκοσι χρόνια έπαιζε ένα είδος νεοφολκ, ακουστικές κιθάρες, ambient περάσματα και όλα αυτά χωρίς φωνητικά.  Το ντεμπούτο τους ‘’Marras’’ είναι και ακούγεται σαν την περιγραφή που προηγήθηκε και όποιος αρέσκεται σε ατμοσφαιρικά πράγματα πρέπει να το ακουσει.  Το 2007 το μπάσο αναλαμβάνει ένα δεύτερο άτομο, μουσικά αρχίζουν να φαίνονται οι επιρροές των metal ακροάσεων του Lehto . Προσίθεται και τρίτο μέλος πίσω από τα drums, o Marko Tarvonen των Moonsorrow και το ‘’The Womb Of Primordial Nature’’ είναι ένας επιτυχημένος συνδυασμός Black Metal και οτιδήποτε ατμοσφαιρικό, πάντοτε με επικές σε διάρκειες συνθέσεις. Στα 10ς κυκλοφόρησαν άλλους δυο δίσκους με τον ‘’A Collapse of Faith’’ μάλλον να είναι ο καλύτερος του δίσκος. Επτά χρόνια μετά τον τελευταίο τους δίσκο (μεγάλο κενό, κάθε 2-3 χρόνια κυκλοφορούσαν νέο υλικό) εμφανίζονται από το πουθενά με το  ‘’ A Fall of an Epoch’’ που θα κυκλοφορήσει στις 30 Μαίου από την Purity Through Fire σε digipak cd αλλά και βινύλιο.

Στο ‘’ The Plague of a Coming Age’’ ήταν η πρώτη φορά που είχαν συνθέσεις με κανονικές διάρκειες. Δεν τους βγήκε και σε πολύ καλό. Έτσι στο νέο δίσκο επιστρέφουν τα δεκάλεπτα. Πέντε επικές συνθέσεις να χαθείς μέσα τους. Δεν ξέρω αν κάποιος περιμένει τραγικές αλλαγές από αυτή τη μπάντα. Επίσης δεν ξέρω αν το θέλει και κανείς μας. Τα πάντα γνώριμα και αγαπημέμα. Ακουστικές, γαλήνιες κιθάρες από τη μία, αβυσσαλέο μαυρομεταλλικό ξέσπασμα από την άλλη. Και το ίδιο να συμβαίνει δυο και τρεις φορές σε κάθε σύνθεση, πάντοτε αγγίζοντας διαφορετικά κουμπιά της δικής τους αλλά και της δική μας ψυχοσύνθεσης. Δεν περιφρονούν καμιά τους πλευρά, έχουν τη σωστή ισορροπια μελωδίας, ατμόσφαιρας και οργής. Ήχοι αναθρεμένοι να σε στοιχειώσουν τις νυχτες, τις ευπαθείς σου στιγμές. Μια έντονη δόση μελαγχολίας βασισμένη πιο πολύ στην νοσταλγία παρά σε κάτι άλλο. Χαίρομαι που σαν μπάντα είναι ακόμα τρίο και απολαμβάνεις το ρυθμικό κρεσέντο. Ξεχώρισα το ‘’ The Endtimes Rising’’  το οποίο σε απογειώνει και απότομα σε προσγειώνει με τις ατμοσφαιρικές του καταιγίδες. Αιχμηρά και φορτισμένα φωνητικά σφυροκοπούν το κύμα μελωδιών που ξεχύνεται από τις κιθάρες. Ότι μας έχουν μάθει τόσα χρόνια οι October Falls. Καλύτερος από τον προηγούμενο τους χωρίς  βέβαια αυτό να ισχύει και  για τους παλιότερους τους. Πάντως λάθος εποχή θα κυκλοφορήσει...