Subway - Hold On To Your Dream

Όσο περνούν τα χρόνια, όλο και περισσότερο ψάχνομαι σε hard rock ηχοτόπια. Όχι τα κλασσικά 70ς που λίγο πολύ έχω ακούσει, αλλά μπάντες που βγήκαν τις επόμενες δεκαετίες και χάθηκαν για τον ένα ή τον άλλο λόγο. Και όσο ψάχνω, τόσο περισσότερο ανακαλύπτω τα κενά μου και δεκάδες μπάντες που δεν γνώριζα καν την ύπαρξη τους. Λίγα χρόνια πριν σε μια ακόμα ‘’τυφλή αγορά’’ γνώρισα τους Subway, μια Γερμανική hard rock μπάντα που ιδρύθηκε το 1986 από τους Pepe Wolthoff (φωνή), Bemy Bitzer (κιθάρα), Henry Sauter (πλήκτρα), Dany Beiersdorfer (μπάσο), Tommy Strobel (ντραμς) και Andy Weber (σαξόφωνο). Ναι, καλά διαβάσατε, σαξόφωνο. Και εκεί έγκειται και η μεγαλύτερη διαφορά από δεκάδες άλλα συγκροτήματα του είδους τους. Και για να πω την αλήθεια, το σαξόφωνο δεν μου πολυαρέσει. Ελάχιστα θα έλεγα. Αλλά σε αυτούς ακούγεται τόσο ταιριαστό που με κέρδισαν όπως και το παρακατω γραπτό. Το 1990 κυκλοφόρησε το ντεμπούτο τους ‘’Dangerous Games’’ και αρκετές συναυλίες δόθηκαν εντός και εκτός χώρας. Το 1992 υπογράφουν με την Phonag Records και κυκλοφορούν το ‘’Hold On Your Dreams’’, γίνονται πιο γνωστοί, παίρνουν μέρος σε φεστιβαλς, υπογράφουν με την GSE Records, ακολουθούν τους Axxis στην (Γερμανική) περιοδεία τους και τον Soto σε όλη την Ευρωπαική. Τα πάντα πάνε κατ’ ευχήν αλλά χάνουν τον σαξοφωνίστα τους. 1994 και κυκλοφορεί ο τρίτος τους δίσκος ‘’Taste The Difference’’ με παραγωγό τον Mikey Davis (W.A.S.P./KISS). Την περίοδο των εγραφών έιχε γίνει και ο μεγάλος σεισμός στο Los Angeles (6.8 Richter) με πολλούς νεκρούς, τραυματίες και άστεγους) και το συγκρότημα αφιέρωσε τον δίσκο σε αυτούς. Ένα χρόνο αργότερα αποχωρούν ο τραγουδιστής και ο ντράμμερ της μπάντας. Τίποτα δεν είναι πια το ίδιο. Με τα νέα μέλη κυκλοφορούν τον ομώνυμο, τέταρτο δίσκο τους το 1998 αλλά δεν έπιασε εμπορικά τους αριθμούς που χρειαζόταν. Το 2000 έγινε προπαρασκευή 20 νέων τραγουδιών αλλά δεν κυκλοφόρησαν ποτέ αφού υπήρχαν διαφορές με την δισκογραφική και το τέλος φτάνει το 2003. Κάποια χρόνια αργότερα, ο τελευταίος τους τραγουδιστής, Francis Soto Subway αποφασίζει να βάλει τη μπάντα ξανά μπροστά με νέα σύνθεση και κυκλοφόρησε το ‘’Lola’s Themes’’ το 2010.

Φαντάζομαι όπως και ο περισσότερος κόσμος που γνωρίζει τους Subway, θα ήρθε σε πρώτη επαφή με τον δεύτερο τους δίσκο ‘’Hold On To Your Dreams’’. Αυτός ο δίσκος είχε αρκετή εμπορική επιτυχία, έφτασε μέχρι και τη θέση Νο.37 στα Ελβετικά τσάρτς. Δημιουργήθηκε και βίντεο για το ‘’Hear You Cry’’ και όπως όλοι γνωρίζουμε, το οπτικό έπαιζε (και παίζει) μεγάλο ρόλο στην επιτυχία μιας μπάντας. Επίσης η παραγωγή του Fernando Garcia (Victory) βοήθησε κατά πολύ σε ένα δυναμικό ήχο που θα κέρδιζε χιλιάδες οπαδούς του μελωδικού hard rock. Και τι hard rock; Δυναμικό όπου χρειάζεται, γεμάτο αρμονίες και αγγελικά φωνητικά (ο Peach Stöckli προστέθηκε στη μπάντα το 1991, στο ντεμπούτο τραγουδά άλλος). Αλλά να μην ξεχνάμε το πιο σημαντικό, το σαξόφωνο που έδινε ένα διαφορετικό τόνο στις συνθέσεις με τα περάσματα ή τα σολαρίσματα του. Όλες οι συνθέσεις είναι γραμμένες από τους Blitzer και Sauter (και κάποιες συνθέσεις να συμμετέχουν και άλλοι) ενώ οι στίχοι και οι στίχοι από τον Stöckli. Ο δίσκος αφιερώνεται σε όλα τα θύματα των αχρείαστων πολέμων ενώ γενικότερα οι στίχοι έχουν ενδιαφέρον και μπορούν να θεωρηθούν τροφή για σκέψη.

Το ‘’Hold On To Your Dreams’’ δεν έχει μουσική που πάει για βραβεία. Απλή, στοχευμένη προς απόλαυση, μελωδική γραμμή σε κάθε δευτερόλεπτο της. Το ‘’Frontline’’ θυμίζει Kingdom Come και D.A.D. αν θέλετε να φέρετε στο μυαλό σας στο περίπου που κυμαίνονται. Λαχταριστοί ρυθμοί για να κινητοποιηθεί το κορμί μου με περασμένα ηχητικά αγκίστρια για να σας παγιδεύσουν για πάντα. Το ‘’Light Of The Night’’ ξεκινάει με ένα ριφάτο σολάρισμα, δίνει χώρο σε φωνητικές μελωδίες που συνοδεύονται από drums. Τα πλήκτρα δίνουν ένα αισθησιακό σκοπό, οι κιθάρες κεντάνε σκληρούς ιστούς και για πρώτη φορά στο δίσκο ακούμε σύντομα περάσματα σαξοφωνίστικου οίστρου. Τα πάντα ακούγονται συμμετρικά και αναμενόμενα αλλά αυτό διπλοευχαριστεί το αυτί που ενθουσιάζεται με κάθε μελωδία που θα συναπαντήσει. Λατρεύω τα πολύπλοκα και πειραματικά αλλά δεν με χαλάει διόλου η απλότητα των Subway που προσφέρει απλόχερα ηχητικά κεράσματα ευχαρίστησης. Πόσο μάλλον όταν συνδυάζεται από θετικά μυνήματα σαν αυτό του ομώνυμου τραγουδιού. Ότι πρέπει για το αμάξι ή για το μπαρ που θα βγεις να διασκεδάσεις. Ναι, ήθελαν να πετύχουν εμπορικά, αυτό είναι σίγουρο. Φαίνεται και από το ότι διάλεξαν το βίντεο της προώθησης τους να είναι σε μια μπαλάντα, το ‘’Hear You Cry’’ (μια δεύτερη θα κλείσει τον δίσκο, το ‘’Shadows Of The Past II’’) . Αισθησιακά φωνητικά, κλαψιάρικες κιθάρες, ερωτιάρικο σαξόφωνο. Ότι πρέπει για να τρέμουν ποδαράκια πάνω στη γη. Δυναμική συνέχεια όπως αρμόζει μετά ώστε να ανάψουν και πάλι τα αίματα. Πιασάρικο ρεφραίν, με τις μαγικές λέξεις που χρησιμοποίησαν κάποτε και οι Journey. Θεριστική μηχανή συναισθημάτων με σιροπιαστά πλήκτρα και εύθραστες κιθάρες. Το ‘’Preacher’’ ξεκινά φανταστικά, με ένα εθιστικό ρυθμό και το σαξόφωνο να σολάρει στα κενά του.Το λατρεύω αυτό το σημείο. Σύντομα απελευθερώνεται η φωνή και τα έγχορδα και με συνθετική γεύση καθόλη τη διάρκεια του τραγουδιού, ακούμε ίσως και το καλύτερο του δίσκου. Ίσως μιας και η σύζυγος (και πιθανότατα όλο το γυναικείο φύλο) προτιμά το επόμενο, το ‘’Tonight’’. Και αυτό χρωματίζεται από σαξόφωνο, έχει πολυφωνικό ρεφραίν και γενικό ακούγεται σαν το κλασσικό χιτάκι (με την καλή έννοια) που θα σε κερδίσει με την πρώτη ακρόαση.

Υ.Γ. Kυκλοφόρησε με δυο εξύφυλλα, το παιδικό ροζ της Phonag και το μαύρο με τα μέλη της μπάντας πάνω σε ενισχυτές από την GSE Records. Και τα δυο του 1992, και τα δυο ψιλοάσχημα.