Mesheen - A Matter of Time

Οι Tyton υπήρξαν μια heavy metal μπάντα από το Τέξας που δραστηριοποιήθηκαν στα μέσα των 80ς. Kατάφεραν και κυκλοφόρησαν δυο ολοκληρωμένους δίσκους, τα Castle Donnington (1984) και Mind over Metal (1987). Αμέσως μετά, τρία μέλης της μπάντας, οι κιθαρίστες Joey Scott και Ronnie Mitchell καθώς και ο drummer Bobby Tait αποχωρούν και τον φλεβάρη του 1988 φτιάχνουν μια μπάντα. Ψαχνουν για μπασίστα και τραγουδιστή. Τελικά νέος μπασίστας είναι ο Bruce Drummond των Shady Blade ενώ τραγουδιστής ανάμεσα σε πολλούς υποψήφιους γίνεται ο Ted Heath των Fortress. Οι Mesheen δεν ασχολούνται με συναυλίες αλλά επικεντρώνονται στο να γράψουν νέα μουσική και έτσι έχουν έτοιμο το πρώτο δικό τους υλικό από τον Ιούνη του 1990. Αλλαγές στην σύνθεση στις θέσεις του μπασίστα και του ενός κιθαρίστα και ένα νέο demo τριών τραγουδιών (και μάλιστα σε παραγωγή του γνωστότατου Paul Sabu) ήταν η επόμενη κίνηση τους  (1992). Τελικά δεν βρέθηκε συμβόλαιο με κάποια εταιρία αν και ήδη ηχογραφημένο από το 1994, το ντεμπούτο  και μοναδικός τους δίσκος (A Matter of Time) χρειάστηκε να περιμένει μέχρι σήμερα. H Cult Metal Classics Records το επανακυκλοφορεί σε 500 cds, με ελαφρώς διαφορετικό εξώφυλλο και ρεμάστερ ήχο.

Να ξεκαθαρίσουμε το εξής. Μιλάμε για hard rock ήχο με κάποια εμβόλιμα στοιχεία από metal ζωντάνια. Σκεφτείτε Dokken και Rainbow. Πάντως όχι progressive metal εκτός αν κυμαίνονται σε ήχους όπως αυτούς των In The Name (πρώην Kingsbane). Τρομερή αρχή με το ‘’ Fight for the Peace’’ , ένα από τα σκληρότερα του δίσκου σίγουρα. Εδώ οι Dio/Rainbow επιρροές είναι εμφανέστατες.  Ουσιώδεις μελωδίες που δεν αποξενώνουν την τραχύτητα που έχει ανάγκει ο σκληρός ήχος. Φωνάρα που συνδυάζει χροιές των Μεγάλων της σχολής έχοντας το προσωπικό του στίγμα. Μπορεί να ανεβαίνει στα ύψη και να προσγειώνεται με μια στροφή. Διπλές κιθάρες, σόλο, ρυθμικός ωρολογιακός μηχανισμός. Συνεχίζουν στο ίδιο εκρηκτικό ύφος στο ‘’ Big Bad City’’ με ηλεκτρισμένες κιθάρες και συναισθηματικά φορτισμένα φωνητικά. Στο ομώνυμο τραγούδι ρίχνουν ταχύτητες και δείχνουν ένα διαφορετικό πρόσωπο, πιο hard rock. Μπάσο που σφυροκοπά ενώ στη συνέχεια οι κιθάρες βγάζουν καπνό. Συνεχίζουν σε κάθε τραγούδι να παραδίδουν ηλεκτρισμένους ήχους και μελωδίες χωρίς να σου στερούν και πιο θυελλώδεις στιγμές. Συνθετικά τα πάνε καλά αλλα΄θα μπορούσαν να έχουν περισσότερα hooks για να καρφώνονται στο μυαλό. ‘’Fight for the Peace’’, ‘’ Big Bad City’’, το πιο μπαλαντοειδές ‘’I'm on the Way’’ και το εξαιρετικό ‘’ Youth-Enasia’’ (που θυμίζει έντονα άλλη μια μπάντα) είναι οι καλύτερες στιγμές του δίσκου. Όμορφες 70ς-80ς επιρροές σε μπάντα των 90ς που έχουμε την ευκαιρία να απολαύσουμε στα 20ς.