Mantis - Mantis

Θεοσκότεινα λαγούμια σκάφτηκαν για να μπουν ηλιαχτίδες φωτός για τους Καναδούς Mantis. Η μπάντα παρέμεινε άγνωστη για δεκαετίες μέχρι  η Prog/AOR Records να τους δώσει μια δεύτερη ευκαιρία. Το ομώνυμο ντεμπούτο των Mantis πρωτοκυκλοφόρησε το 1973 από την Sweet Plum label και με παραγωγή στα RCA Studios στο Τορόντο από τον Bill Hill . Μουσικά κυμαίνεται σε (hard) rock ηχοτόπια ενώ η έντονη χρήση των πλήκτρων τους προσδίδει και ένα prog χαρακτήρα. Όλα αυτά με γυναικεία επί το πλείστον φωνητικά. Το σπάνιο αυτό βινύλιο επανακυκλοφορεί πλέον και για πρώτη φορά στη Ευρώπη σε cd, σε ψηφιακό ρεμάστερ από τον Shawn Nagy, έχοντας σημειώσεις και ένα ακυκλοφόρητο τραγούδι (μια διασκευή). Το καταπληκτικό εξώφυλλο (που δυστυχώς αποπροσανατολίζει σε κάτι πιο σκληρό είναι από το έργο ‘’Dream’’ του M.C. Escher (1935).

Κάθε τραγούδι του δίσκου, μια διαφορετική ιστορία. Όχι στιχουργική, μουσική. Το εναρκτήριο ‘’I Don't Ever Want To Get Married’’ θυμίζει πάρα, μα πάρα πολύ Blue Pills. Γράψτε ΛΑΘΟΣ. Οι Blue Pills θυμίζουν Mantis των οποίων το συγκεκριμένο τραγούδι χρονολογείται πίσω στο 1973, χρονιά που κανένα μέλος των πρώτων δεν είχε γεννηθεί. Το τραγούδι είναι εκπληκτικό και μακάρι όλος ο δίσκος να κυμαινόνταν στο ίδιο επίπεδο, ηχητικά και μουσικά. Το ‘’ Communique’’ είναι πολύ μελωδικότερο και οι 60ς επιρροές πολύ εμφανέστατες, στα όρια του Pop/Rock. Έντονα πλήκτρα, αντρικά φωνητικά (που δεν ενθουσιάζουν) αυτή τη φορά και δυναμικό drumming. Το ‘’ Walking Away’’ βασίζεται και πάλι σε πιανιστικά τερτίπια και ο δυναμικός ήχος του μπάσου τους δίνει ζωή. Αντρικά φωνητικά (και κάποια τσαμπουκαλίδικα γυναικεία), φυσαρμόνικες και γενικότερα ότι ζητά ένας 60ς λάτρης. Το αν αρέσει σε μεταλλάδες και γενικότερα σκληροροκάδες είναι μια διαφορετική συζήτηση. Δεν φταίει το υλικό, απλά είναι αρκετά παλιομοδίτικος και σχετικά μαλακός ήχος. Το ‘’ What Does It Take’’ είναι από καλύτερα του δίσκου (μαζί με το επόμενο) με προοδευτική προσέγγιση στον ήχο και ηχητικό όργιο από όλους ενώ επίστρέφουν και τα γυναικεία φωνητικά σε ηγετική θέση. Το ‘’Fred’’ ξεκινά με country blues ρυθμούς θυμίζοντας και Black Sabbath του ντεμπούτου. Αρκετά νευρικό σαν σύνθεση, με την φυσαρμόνικα να παίρνει φωτιά όσο και οι κιθάρες. Ωραίοι ήχοι, θα αρέσουν πολύ και στους αντίστοιχους ακροατές. Το ‘’ Hollywood Eyes’’ θα ταίριαζε για soundtrack ενώ και τα επόμενα δυο τραγούδια δεν με κέρδισαν, πολύ απλοικά και αδύναμα. Έχουν όμως και αυτά την ομορφιά τους. Αν σας αρέσουν δηλαδή οι The Shangri-Las, ε θα  σας αρέσει και το ‘’ Take Me Back’’.  Ο κύκλος των αυθεντικών τραγουδιών τους κλείνει με το ‘’ Eyes Of Fire’’ που είναι μια πανέμορφη μπαλαντοειδής σύνθεση με prog ξεσπάσματα α λα Uriah Heep. Η διασκευή σε Suzi Quatro δεν έχει τρομερή διαφορά με το αυθεντικό αλλά είμαι σίγουρος ότι είναι η μεγαλύτερη επιρροή της Christine Williams, αν όχι όλων των Mantis.